طنازی با اسکناس‌های درشت

بعضی وقت‌ها که 5 تومان توی جیبمان بود قید بستنی را می‌زدیم تا 5 تا آب‌نبات چوبی بخریم و سرمان مدت بیشتری گرم باشد. ساندویچ الویه و کالباس اما مال بچه‌هایی بود که پول بیشتری داشتند و 10 تومان خرج کردن برایشان کار راحتی بود؛ اما کم‌پول‌ترها هم از جلوی بوفه ناامید نمی‌رفتند چون فراش مدرسه چاقوی تیزی داشت که خیلی سریع ساندویچ را از وسط می‌برید تا بچه‌هایی که 5 تومان بیشتر نداشتند هم چیزی خورده باشند. بی‌اغراق می‌گویم طعم آن ساندویچ‌های الویه حتی اگر نصفه بود هنوز بعد از 20 سال در خاطرم مانده است....

حالا اما دیگر از این خبرها نیست. ما که بچگی‌مان به 20 و چند سال پیش مربوط می‌شود حالا می‌شنویم که بعضی بچه‌ها کمتر از 5 هزاری و 10 هزارتومانی توی جیبشان نیست. تازه به گوشمان رسیده که بعضی‌ها هم تراول‌چک 50 هزار تومانی با خودشان به مدرسه می‌آورند و وقتی مشغول خرید از بوفه می‌شوند، بوفه‌دار برای دادن بقیه، پول کم می‌آورد. اصلا این روزها در بوفه‌ها دیگر خبری از خوراکی‌هایی که باب طبع ما بود و ما را سرذوق می‌آورد هم نیست، چون حالا این دانش‌آموزان هستند که به بوفه‌دار سفارش می‌دهند که چه چیزی برایشان بیاورد.

زنگ‌های تفریح در مدارس حالا شبیه یک جشن شده مثل یک‌جور مسابقه برای طنازی، یکی با تراول در جیب رئیس‌ می‌شود و دستور می‌دهد و یکی گوش به فرمان اجرای اوامر می‌‌ایستد.

بعید است که پدر و مادرها از این مساله بی‌خبر باشند و فرزندانشان بدون اطلاع آنها این پول‌های درشت را با خود به مدرسه ببرند.

آنها وقتی که از این موضوع خبر دارند، مقصرند. جیب دانش‌آموز خصلتش این است که با پول زیاد همخوانی ندارد. او اگر اسکناس‌های درشت در جیبش ببیند ترس از خیلی چیزها از دلش می‌رود و به خرج کردن بی‌حساب و کتاب پول هم عادت می‌کند و به اشتباه باورش می‌شود که معنی داشتن پول زیاد، برتری داشتن نسبت به دیگران است.

ما طرفدار بی‌پول ماندن بچه‌ها در مدرسه نیستیم، چون در مضیقه بودن هم پیامدهای خاص خودش را دارد، اما ای کاش برای یک بار هم که شده ماجرای روزی را که 12 ساله بودیم و داشتن یک اسکناس 50 تومانی چقدر وحشت‌زده‌مان می‌کرد برای بچه‌هایمان تعریف می‌کردیم.

مریم خباز / گروه جامعه