تغییر سیاست‌های کاری در آرسنال

بعد از تمام نتایج پرنوسان آرسنال در فصل جاری فوتبال انگلیس و اروپا، آرسن ونگر سرانجام پذیرفت که از شعارهای غیرقابل اجرا و اهداف توهم‌آسای قبلی‌اش دست بردارد و به جای تعیین رتبه و مقامی مشخص به عنوان هدف نهایی این باشگاه لندنی در پایان فصل جاری، صرفا بازی به بازی پیش برود.

کد خبر: ۴۴۳۰۴۸

آنها حذف نشده‌اند، اما...

آرسنال ظاهرا این دلخوشی و دفاعیه را دارد که هنوز مثل ابتدای فصل در صحنه هر 4 جام فرارویش قرار دارد و از هیچ یک حذف نشده است. در جام اتحادیه انگلیس که چندی پیش مرحله یک‌هشتم نهایی آن انجام شد، مردان ونگر با نتیجه یک بر 2 از سد بولتون گذشتند. در لیگ برتر بعد از فجایع ابتدای فصل به جمع 10 تیم نیمه بالایی جدول پیوسته‌اند، در جام حذفی منتظر شروع رقابت‌ها از ژانویه هستند و در جام قهرمانان اروپا هم با اندوختن 7 امتیاز در 3 بازی نخست خود مدعی جدی صعود به مرحله حذفی نشان داده‌‌اند.

آیا اینها کافی است؟ فرقی که ونگر با گذشته کرده، پرهیز از دادن شعارهای غیرقابل تحقق است. او در فاصله‌ای نه‌چندان زیاد تا شروع سال 2012 می‌گوید: «هنوز هم معتقدم توان ذاتی تیم ما بیش از آنی است که خیلی‌ها می‌پندارند و استعداد و کارایی نفرات آن به حدی چشمگیر می‌‌رسد، اما ما مجبوریم با احتساب آنچه پیشتر روی داده، از این پس اهدافی معقول برای خود ترسیم و هر چیزی را که قابل دستیابی نیست از دستور کار خود خارج کنیم. بنابراین برای ما ماندن در صحنه رقابت و حرکت روز به روز و مسابقه به مسابقه، راه معقول‌تری است و به جای این که بگوییم در انگلیس چندم خواهیم شد و در اروپا تا کجا پیش خواهیم رفت، بهتر است فقط آینده بسیار کوتاه مدت و هر بازی و هر تحول و مقطعی را که از راه می‌رسد، آنالیز و راجع به آن تصمیم‌گیری کنیم.»

روح و روان ناراحت

در عین حال ونگر معتقد است که باید به نتایج اغلب مثبت اخیر توپچی‌های شهر لندن اهمیت بیشتری داد زیرا تعداد قابل‌توجهی از آنها دور از خانه به دست آمده‌اند.

سرآمد این‌گونه نتایج پیروزی 0 ـ 1 در خانه مارسی فرانسه در گروه ششم لیگ قهرمانان اروپا بوده که با گل دقیقه آخر آرون رمزی یکی از اعضای لشکر جوان آرسنال حاصل آمد. سرمربی سابق موناکو می‌گوید: «در اوایل فصل، تحت هجوم‌ و اعتراضات زیادی قرار گرفتیم که تیم ما و روح و روان آن را مختل و ما را از حالت عادی خارج کرد. الان به وضعیت معمولی بازگشته‌‌ایم، اما آن عارضه ما را مجبور می‌کند از هر چیزی که درازمدت است پرهیز کنیم و فقط به امروز و مسابقه پیش‌رو بیندیشم. بعد از وضعیت فاجعه‌آسای ما در 45 روز نخست فصل هرگونه صحبت راجع به رتبه‌ای که در پایان فصل جاری کسب می‌کنم، مثل غرق شدن در توهم است. بهتر است از این قضایا پرهیز کنیم و ابتدا تیم را به لحاظ روحی و جسمانی به سلامت کامل برسانیم و کاملا تقویت کنیم و برای هر مسابقه‌ای طرحی مشخص بریزیم. از این راه می‌توانیم به سمت و سویی برویم که تیم‌هایی مانند ما به آن نیاز دارند و آن اکتساب جایگاهی امن در مسابقات پیش‌رو است.»

مشکل اصلی

حقیقت تلخ آن است که جوانان آرسنال در 6 فصل گذشته تحت هدایت غیرعاقلانه و توام با توهم‌های ونگر هیچ جامی نبرده‌اند و اگر گوشمالی وحشتناکی که یونایتد به تیم ناپخته ونگر و این مربی پراشتباه در ابتدای فصل جاری داد، یک بهره در بر داشته، آن بیدار کردن نسبی او از خواب عمیق غفلت و لزوم پرتجربه‌تر کردن تیمی بوده که با سیاست‌های اسفبار، آنقدر جوان شده که در هیچ میدان مهمی صاحب بینش لازم برای کسب برد نیست. راجع به آثار سوء جدایی مسک فابرگاس 24 ساله و سمیر نصری 23 ساله از جمع آرسنالی‌ها در تابستان امسال و این که این امر چقدر در سقوط فنی آنها در این فصل دخیل بوده، اظهارنظرهای متعددی صورت گرفته، اما حقیقت آن است که حتی اگر آنها هم بودند، تفاوت عظیمی در وضعیت آرسنال در مسابقات امسال به وجود نمی‌آمد، زیرا مشکل اصلی این تیم نه مهره‌های رفته و مانده بلکه روش و اندیشه‌ای است که تیم با آن هدایت می‌شود و همان اندیشه است که جذب بازیکنانی پرشمار و جوان را به آرسنال در 7، 8 سال اخیر موجب شده و در مرحله بعدی پرورش موثر آنان و در نهایت فروش آنها با ده‌ها برابر قیمت خریدشان را سبب شده است.

شاید از منظر اقتصادی فعالیت‌های ونگر، آرسنال را صاحب بهره‌های پرشماری کرده باشد، اما از نقطه‌نظر فنی و ورزشی تیمی را که در 8 سال نخست زمامداری ونگر در لندن برخلاف امروز ترکیبی عاقلانه از مسن‌ها و جوانان بود و 3مرتبه قهرمان لیگ انگلیس و 4 مرتبه هم فاتح جام حذفی این کشور شد، از 2005 به بعد وارد برهوت بی‌مقامی‌ها و بی‌جامی‌ها ساخته است.

تنها دستاورد

ونگر معترف است که بزرگ‌ترین آسیب برخاسته از نتایج تلخ ابتدای فصل، رخت بربستن اعتماد به نفس از اردوی آرسنالی‌ها بوده است. به طوری که آنها دیگر حاضر و قادر نیستند حتی مسابقات خود با رقبایی متوسط را یک بازی از پیش برده بدانند و برعکس دائما به این می‌اندیشند که مبادا از نو غافلگیر و خلع سلاح شوند.

برای تیمی با این روحیات لرزان، ماندن در کورس رقابت‌های امسال، چیزی که تا به حال رخ داده، به خودی خود واقعه‌ای ارزشمند است اما نکته منفی و ناامیدکننده و قسمت بسیار بد ماجرا این است که شاید این تنها چیزی باشد که از آرسنال تا پایان فصل سر بزند و دستاورد اضافی و جامی نوبرانه بعد از سال‌ها حسرت آن را کشیدن، در انتظار ونگر و شاگردان ناپخته وی نباشد.