میرزا‌قاسمی ‌در ‌شهر باران‌های نقره‌ای

به عنوان مثال هموطنان آذری یا مردم خونگرم جنوب، سهمی مهم در ساختار آشپزخانه ایرانی، سبک‌بخشی و تنوع آن دارند.

یکی از همین مناطق و مردمان خوب ایران‌زمین که در ایجاد آشپزخانه ایرانی و جاذبه بخشی به آن سهمی انکارناپذیر داشته‌اند اهالی شمال سرسبز ایران بویژه گیلانی‌ها هستند.

بسیاری از آنچه که ما امروز به نام غذای شمالی می‌شناسیم در واقع غذای خاص مردم رشت، انزلی ودیگر شهرها و روستاهای گیلان است.

اما درباره غذاهای گیلکی، 2 نکته قابل تامل وجود دارد؛ نخست وفور نعمت به واسطه جغرافیا و آب و هوای مناسب و دیگری سلیقه کدبانوهای این منطقه از کشورمان که باعث شده تا آوازه باقلا قاتق و میرزا قاسمی و حتی خورش فسنجان آن در همه ایران بپیچد.

آن گروه از مردمی هم که مانند من به دلیل داشتن ذائقه خاص غذایی، هیچ‌کدام از غذاهای ذکر شده را نمی‌پسندند باز هم نمی‌توانند از محبوبیت و طعم متفاوت و خوشمزه غذاهای گیلکی و سهم ویژه آن در سفره ایرانی سخن نگویند.

استان‌های گیلان و مازندران و به طور کلی شهرها و روستاهایی که در حاشیه دریای خزر قرار دارند همواره و در طول سال، میزبان مسافران و گردشگران فراوانی هستند و یکی از مهم‌ترین منابع درآمد بسیاری از مردم شمال کشور جدای از کشاورزی و دامداری همین جذب گردشگر است. مسافرانی که در 4 فصل سال لذت گذراندن چند روز زندگی آرام و بی‌هیاهو در شمال ایران بویژه در شهر باران‌های نقره‌ای (رشت) را به هر تفریح دیگری ترجیح می‌دهند.

یکی از جذابیت‌های سفر به شمال برای بسیاری از هموطنان از جمله خود من همین حضور در دل طبیعت و بعد هم راه انداختن بساط منقل و کباب و جوجه است اما از حق نگذریم تا زمانی که یک خورش فسنجان ترش در رشت نخورید متوجه عمق سفر به شمال ایران نخواهید شد. روی این ترش هم تاکید ویژه‌ای دارم چراکه برای مردم نازنین گیلان شاید هیچ چیز به اندازه خوردن یا پختن خورش فسنجان شیرین شگفت‌انگیزتر و گاه حتی نفرت‌انگیزتر نباشد!

اما میرزا قاسمی هم غذایی است که حتما باید در سفر به رشت و شهرهای اطرافش امتحانش کنید. میرزا قاسمی خودش چند مدل دارد؛ میرزا قاسمی با بادمجان، میرزا قاسمی با گوجه‌فرنگی و بادمجان و میرزا قاسمی که در طبخ آن از کدو استفاده می‌شود!

البته بر خلاف خورش فسنجان به نظرم اگر خودتان میرزا قاسمی را در فضایی باز و جنگلی درست کنید مزه آن بیشتر زیر زبان‌تان می‌ماند و اوج این لذت زمانی است که بادمجان‌ها را به سیخ می‌کشید و روی منقل کباب می‌کنید و بوی سوختگی و آتش در کنار پوست کندن بادمجان‌ها با روح و روان‌تان بازی می‌کند.

در مورد باقلا قاتق هم فکر می‌کنم همه مردم وصف این غذای سنتی و محلی شمال ایران را شنیده‌ و حداقل برای یک بار هم که شده آن را تست کرده‌اند، اما واقعیت این است که باقلا قاتق از نظر من جزو معدود غذاهایی است که به اصطلاح صفر و صد است یعنی حد وسط ندارد هرکس که می‌خورد یا دیوانه‌وار آن را دوست دارد یا شبیه من حاضر نیست حتی یک قاشق از این غذای خوشمزه (!) را تحت هیچ شرایطی از گلو پایین دهد. اما از متن سفره‌های گیلان که بگذریم به حاشیه‌های آن می‌رسیم. حاشیه‌هایی که گاه بر متن غلبه می‌کنند مثل زیتون پرورده که خود گیلانی‌ها همراه با ماهی شور امکان ندارد زیتون پرورده میل نکنند.

در هنگام خوردن زیتون پرورده بی‌نظیر رشت همزمان می‌توانید طعم سیر، نعنا، گشنیز، مغز گردو رب‌انار و... را زیر زبان‌تان مزه مزه کنید.

ترش‌کباب، سیر قلیه، آلو مسما و ترش‌تره هم از دیگر پیشنهادهای غذایی ما در سفر شما به رشت است، اما آخرین پیشنهاد برای سفر به رشت که هیچ ربطی هم به غذا و خوراکی ندارد یک پیشنهاد کاملا فرهنگی است آن هم بازدید از مقبره یکی از مفاخر گیلان یعنی دکترمحمد معین که تنها 30 کیلومتر با رشت فاصله دارد.

سینا علی محمدی