قول دادم دروغ نگویم و قضاوت نکنم

ما وقتی برنامه‌ریزی می‌کردیم اصلا نمی‌خواستیم یک برنامه مثل نود راه بیندازیم. ما بیش از آن که به قول شما نود اجتماعی باشیم یک «غیرمنتظره» کامل شده‌ایم. در غیرمنتظره گفت‌وگوهای مفرحی داشتیم با آدم‌هایی که تاکنون اصلا روبه‌روی دوربین تلویزیون ننشسته بودند. مثلا ما چند نفر را با عنوان چوپان، راننده، عاشق یا بیکار به استودیوی برنامه آوردیم. کسانی که می‌خواستند برنامه عمیق‌تر و فاخرتری ببینند می‌گفتند برنامه شما ناقص است و یک چیزی کم دارد. ما به این نکته فکر کردیم که چگونه بار محتوایی برنامه را بیشتر کنیم. یعنی چه کار کنیم که برنامه‌مان هم سرگرم کننده باشد و هم آموزشی. ما در برنامه جمع ما بخش گفت‌وگوهای مفرح را حفظ کردیم و بخش آشپزی را هم اضافه کردیم. در قسمت دوم برنامه قصد داشتیم به موضوع کارشناسی بپردازیم. تفاوت دیگر این بود که برای هر قسمت یک موضوع خاص انتخاب کردیم. من در هر قسمت فقط درباره یک موضوع مشخص صحبت می‌کنم، به این خاطر می‌توانم بگویم جمع ما یک غیرمنتظره کامل است.

در غیرمنتظره موضوعاتمان روزانه بود. امروز درباره کتاب صحبت می‌کردیم و فردا درباره طبیعت. آن جوری می‌توانستم نظر مهمان را درباره 10 تا موضوع بپرسم. اما الان وقتی مثلا موضوع برنامه درباره عشق است، من فقط درباره عشق، نظر کارشناس را می‌پرسم.

بله. ما الان نمی‌توانیم بگوییم فقط نوجوان‌ها، جوان‌ها و خانم‌های خانه‌دار برنامه ما را می‌بینند. در غیرمنتظره یک‌گروه از مخاطبانمان خانم‌های خانه‌دار بودند. الان پیامک‌ها به ما می‌گویند که از همه اقشار، مخاطب داریم.

شما وقتی مخاطب خاص داری که یک برنامه تخصصی تولید و پخش کنی، مثلا وقتی موضوع برنامه ادبی یا علمی باشد. برنامه راز مخاطب خاص دارد. اما مخاطب برنامه جمع‌ما‌ خاص نیست. حتی پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها هم برنامه ما را دنبال می‌کنند. نزدیک خانه ما یک مدرسه راهنمایی هست. دختر بچه‌ها می‌آیند و می‌گویند ما دیشب برنامه‌تان را دیدیم.

خیلی زیاد. درستش این است که مجری حرفه‌ای تحت تاثیر قرار نگیرد. شاید من هنوز خیلی حرفه‌ای نشده‌ام. یک نفر براحتی می‌تواند قبل از برنامه روحیه مرا خراب کند. یعنی حتی اگر یک نفر از روی غرض چیزی بگوید روی روحیه من تاثیر منفی می‌گذارد. به طور کلی ما برای مردم برنامه می‌سازیم. مردم ما حتی اگر برنامه را ندیده باشند می‌آیند از تو تعریف می‌کنند. من به بازخوردها خیلی اهمیت می‌دهم. پیامک‌ها خیلی برایم مهم است. مردم به چیزهایی دقت می‌کنند که حواس خودم به آنها نیست. من در یک برنامه اشتباهی گفتم پرسپولیس با الهلال بازی دارد. در صورتی که الهلال نبود و الاتحاد بود. خیلی‌ها پیامک زدند و گفتند مدعی فوتبال چرا اشتباه گفتی؟ در حالی که حواسم نبود. به من می‌گویند چرا آشپزی بلد نیستی. چرا بخش کارشناسی‌تان سنگین است. مردم راجع به جزئیات اظهار نظر می‌کنند. حتی راجع به کفشم نظر می‌دهند. نمی‌دانم کفش مرا چطور دیده‌اند!

من خیلی آدم رئال و واقعگرایی هستم. البته این ویژگی همیشه هم خوب نیست. خیلی‌ها معتقدند اجرا بیشتر یک‌بازی و نقش‌آفرینی است. من آن جور اجرا را دوست ندارم. من مجری‌هایی را دوست دارم که خیلی نزدیک به واقعیت خودشان هستند. در زمان اجرا رفتارم شبیه همین الان است که دارم با شما حرف می‌زنم. در خیابان هم مرا ببینید همین جوری هستم.

من اولین روز برنامه به مردم 2 تا قول دادم؛ یکی این که در برنامه‌مان دروغ نگوییم. دوم این که قضاوت نکنیم. من واقعا در این برنامه‌های پخش شده سعی کردم درباره هیچ چیزی قضاوت نکنم. من خودم راجع به جراحی پلاستیک، اشتغال زنان و عشق عقایدی داشتم، ولی در برابر کارشناسان ساکت نشستم. نیامدم اظهارنظر شخصی کنم. اجازه دادم کارشناسان و مهمانان نظرشان را بدهند. مردم دوست دارند که مجری راستگو باشد.

خیلی سخت است. من جهتگیری‌هایم را سوالی مطرح می‌کنم. مثلا می‌پرسم آیا به نظر شما در این دوره و زمانه عشق بی‌معنی نشده؟ هیچ یک از موضعگیری‌هایم را به‌عنوان یک نظریه ارائه نمی‌دهم. من اجازه ندارم این کار را بکنم.

ما از 3 ماه پیش از آغاز جمع ما، برنامه‌ریزی درباره آن را آغاز کردیم. این طوری نبوده که چون من مجری هستم در خانه‌مان بمانم و لحظه اجرا به استودیو بیایم. وقتی تصمیم می‌گیریم برنامه‌ای را به پخش برسانیم از همان ابتدا همه چیز هماهنگ با هم اتفاق می‌افتد و
جلو می‌رود.

چیزهایی را بیشتر به برنامه می‌آورم که دغدغه ذهنی روزانه‌ام است. اشتغال زنان دغدغه من نبود. چون خودم این‌مشکل را نداشتم. اما جراحی زیبایی برایم مهم بود. دوست دارم یک پرونده برای فوتبال، ‌خشونت، دروغ و کودک آزاری باز کنیم و درباره‌اش صحبت کنیم. این مسائل اجتماعی برایم مهم است.

در تازه‌ها بیشتر هدفمان اطلاع‌رسانی بود. من در دل سیمای خانواده یک برنامه را اجرا می‌کردم. من خیلی چیز‌هایی را که الان دارم از تازه‌ها دارم. اما فکر می‌کنم برنامه‌های بعدی‌ام پله به پله پخته‌تر شدند. غیرمنتظره پخته‌تر از تازه‌ها بود. جمع ما از همه‌شان پخته‌تر است.

من تازه‌ها را بیشتر دوست دارم.

شاید چون اولین کارم بود و جوان‌تر بودم. خودم هم نمی‌دانم چرا.

ما این بخش را طراحی کردیم، چون می‌خواستیم یک تحرکی به فضا بدهیم. می‌خواستیم مجری یک کنشی داشته باشد. در تلویزیون ما همیشه کارشناس‌ها آشپزی می‌کنند. در شبکه جام‌جم من یک‌بار کنار آشپز ایستادم. دوست داشتم در کارش مشارکت کنم. یعنی به او کمک کنم که یک چیزی را سرخ کند. این کار پذیرفته نشد. بعضی‌ها گفتند چرا می‌آید در کار آشپز دخالت می‌کند. الان این طوری پذیرفته شده که مجری‌ها کار خودشان را بکنند. من دوست داشتم خودم این تجربه را داشته باشم. ما آدم‌ها کلا خوراکی‌ها را دوست داریم. خوردنی‌ها، ذائقه ما را تحریک می‌کنند. واکنش‌های بینندگانمان درباره این بخش خوب بود. ما در برنامه‌مان کاهو سکنجبین درست کردیم. فردایش خیلی‌ها گفتند ما هوس کردیم و رفتیم کاهو خریدیم. نکته دیگرش این است که من به عنوان یک مجری در برنامه کنش خواهم داشت. این کنش را دوست دارم. به نظر من این کار به مرور جا می‌افتد.

نه به هیچ وجه. اصلا ادعای آشپزی ندارم. سعی می‌کنم به مرور آشپزی را یاد بگیرم. سعی می‌کنم ناشی‌گری‌ام روی آنتن معلوم نشود!

بخش دوم به سلیقه‌ام خیلی نزدیک نیست. بخش اول را دوست دارم. من از راستگویی مهمان‌های بخش اول لذت می‌برم. پسر بچه‌ای در برنامه گفت ما از معلم‌هایمان با موبایل پنهانی عکس می‌گیریم و بعد از آنها سوءاستفاده می‌کنیم. من عاشق صداقت این بچه هستم. پسر عاشقی در برنامه ما درباره احساس حقیقی‌اش صحبت کرد. بحث‌های کارشناسی قسمت دوم هم مشتری‌های خودش را دارد. خیلی از مردم منتظرند که تلویزیون یک راهکار به آنها نشان بدهد. آنها دوست ندارند تلویزیون بحثی را مطرح و رهایش کند. من سعی می‌کنم قسمت دوم را هم خوب اجر کنم. اما قسمت اول را بیشتر دوست دارم.

بله، اما آدم‌های بخش اول راستگوترند. مردم ما دنبال فن بیان نیستند. دنبال صداقت‌اند. مردم در مواجهه با مجری دنبال این نیستند که چه کسی بهتر لفاظی می‌کند. دنبال این هستند که چه کسی بیشتر راست می‌گوید.

صددرصد. فشار در قسمت اول بیشتر است. اما من هیچ وقت این فشار را به مهمان‌ها منتقل نمی‌کنم. مدام به آن ‌ها می‌گویم خیالتان راحت باشد. حواسم به شما هست. یک جوری صحبت می‌کنم که راستش را بگویند. بله. درصد خطایش بیشتر است. اما بخش اول لذت‌بخش‌تر است، اگر کسی حرفی بزند که اشکال پخش داشته باشد ما نباید هول بشویم. آن آدم حرفش را زده است. مجری هم باید اظهارنظر کند. مردم خودشان قضاوت می‌کنند.

شاید دیگر اجرا نکنم. نمی‌دانم. من در لحظه تصمیم می‌گیرم، اما تصورم این است که بعد از 10 سال دیگر اجرا را کنار بگذارم. خیلی دوست دارم روان‌شناس یا نویسنده بشوم.

نه می‌روم مرکز مشاوره می‌زنم. بیمارها و مراجعان را درمان می‌کنم.

در تلویزیون ما سریال‌سازی اهمیتش خیلی بالاتر از کارهای دیگر است. به لحاظ بودجه هم بیشترین بودجه‌ها را به سریال‌ها می‌دهند. به نظرم این تصور اشتباه است. ما از طریق برنامه‌های ترکیبی و گفت‌وگو محور می‌توانیم حرف‌های زیادی بزنیم، به شرط این که اجازه بدهیم مجری‌هایمان رشد کنند و محبوبیت لازم را به دست آورند. در این صورت است که حرفشان تاثیرگذار می‌شود. ما اگر 5 مجری درجه یک داشته باشیم برنامه‌های ترکیبی‌مان صدها مرتبه تاثیرگذارتر از کارهای نمایشی می‌شوند. امسال مجریان ما در لحظات سال تحویل یکی از بهترین سال‌ها را پشت سر گذاشتند. هیچ بازیگری روی صندلی اجرا ننشست. تمام آدم‌هایی که احساس می‌کردیم کنار گذاشته شده‌اند برگشتند و اجرا کردند. از شبکه یک تا جام‌جم همه شبکه‌ها برنامه ویژه سال تحویل داشتند. ما در زمینه پرورش مجری دچار مشکل هستیم. در یکی دو سال اخیر، مجری خوبی به تلویزیون معرفی نشده است. مجری‌های خوب ما بین سال‌های 80 تا 85 مطرح شده‌اند. از آن زمان به بعد فرد جدیدی به حوزه اجرا نیامده. نمی‌دانم چرا مجری‌ها پس از محبوب شدن محو می‌شوند؟

نمی‌گویم کارشناس فوتبال هستم، اما به اندازه بقیه که فوتبالدوست هستند اطلاعات فوتبالی دارم. در رابطه با ورزش‌های دیگر مثل والیبال و تنیس روی میز می‌روم تحقیق می‌کنم تا بی‌اطلاع مقابل دوربین نروم.

اگر قرار باشد گزارشگر زن به تلویزیون ما بیاید من دوست دارم اولین نفری باشم که این کار را به عهده می‌گیرم. امیدوارم شبکه ورزش زودتر راه بیفتد و خانم‌ها بتوانند وارد حوزه گزارشگری هم بشوند.

خیر، دکتر دارابی خیلی از مجریان حمایت می‌کنند. در اسفند ماه مجریان با ایشان جلسه داشتند و من خودم از این جلسه خیلی انرژی مثبت گرفتم. خیلی دیگر از مجریان هم گفتند ما احساس امنیت بیشتری کردیم. درباره این برنامه خیلی‌ها گفتند که تو نباید کارشناسی کنی یا اظهار نظر داشته باشی. به نظرم این بازخورد ربطی به زن و مرد بودن ندارد. من چون کارشناس نیستم می‌گویند نباید خودت در بحث‌های کارشناسی نظر بدهی. می‌گویند مثل یک مجری درباره ورزش صحبت کن نه یک کارشناس.

این جوری نیست که من کتاب بخوانم و بعدش سر یک برنامه‌ای بروم، اما کتاب خواندن باید جزو اصول زندگی یک مجری باشد. ما می‌خواهیم اهل حوزه فرهنگ و رسانه باشیم. پس موظفیم کتاب بخوانیم و فیلم ببینیم. این کمترین کاری است که مجری برای خودش انجام می‌دهد.

اصلا این جوری نیست که من بپرسم مهمان امشب کیست و بروم تحقیق کنم. وقتی موضوع برنامه‌مان درباره تلفن همراه است، تمام اطلاعاتم را جمع می‌کنم تا از آن استفاده کنم. یعنی تمام چیزهایی که درباره موبایل خوانده‌ام، دیده‌ام و شنیده‌ام. قرار نیست که بروم و از اول تا آخر تک‌نفره صحبت کنم. باید در جریان اتفاقات روز جامعه باشم. شاید در لحظاتی این اطلاعات به دردم بخورند. دغدغه خیلی از نوجوانان دوران راهنمایی این است که موبایل داشته باشند. اما پدر و مادرشان اجازه نمی‌دهند. در آن چند شب سعی کردم به یک جمع‌بندی برسم که بالاخره بچه‌ها باید موبایل داشته باشند یا نه. من باید در جریان تب جامعه باشم.

من خودم همیشه برنامه‌ام را دوباره نگاه می‌کنم که ببینم چه خطاهایی داشته‌ام. قبول دارم که تند صحبت می‌کنم، قصد آرام کردنش را هم ندارم. به نظرم اصلا نمی‌شود این کار را کرد. برای من جالب است که بعد از گذشت 6 سال بعضی از منتقدان هنوز به من انتقاد می‌کنند که چرا تند صحبت می‌کنی. یعنی به هیچ نکته دیگری توجه نمی‌کنند. این انتقاد برای من کلیشه‌ای شده است. در فضای امروز جامعه که زندگی شتاب بالایی دارد مردم دوست ندارند یک مجری با کند حرف زدن وقتشان را تلف کند. من باید مراقب باشم که کلامم خورده نشود و حرف‌های نامفهوم نزنم. تصور نمی‌کنم این اتفاق افتاده باشد. در ذهنم کلمات خیلی زیادی می‌آید و من آنها را کنار هم می‌چینم. واکنش‌هایی که از مردم می‌گیرم نشان‌دهنده این است که تند حرف زدن مرا دوست دارند. بعضی‌ها به من می‌گویند ما تمرین می‌کنیم مثل شما تند صحبت کنیم.

اصلا برنامه‌ریزی نداشتم که چطور خداحافظی کنم. یک شب داشتیم با کارشناس صحبت می‌کردیم. با خودم فکر می‌کردم که مخاطبان آیا به حرف‌های ما فکر می‌کنند یا نه. بنابراین از آنها خواستم که به حرف‌هایمان فکر کنند. شب‌های بعد هم احساس کردم اصلی‌ترین دغدغه من این است که کاری کنم مردم به حرف‌های برنامه ما فکر کنند. در نتیجه جمله پایانی‌ام شد: به حرفامون فکر کنید.