حافظ شاعر بی‌تندیس

خلاصه حافظ دیروز حسابی در کانون توجه قرار داشت و هر کس در مورد وجهی از وجوه این شاعر بزرگ ایرانی سخن می‌گفت.

مثلا در شهر کتاب مرکزی تهران مراسمی با حضور غلامحسین ابراهیمی دینانی استاد فلسفه و عرفان،‌آیدین آغداشلو نقاش و منتقد هنری، سعید حمیدیان پژوهشگر و استاد دانشگاه، محمدجواد عظیمی نویسنده کتاب موسیقی شعر حافظ، کورش کمالیسروستانی پژوهشگر و مدیر مرکز سعدی‌شناسی و علی‌اصغر محمدخانی معاون فرهنگی شهر کتاب برگزار شد.

در این نشست هم از شعرها و نگاه عرفانی حافظ سخن به میان آمد و هم از رابطه نگارگران با دیوان این شاعر فارسی.

دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی در همین نشست به ارادت نیچه فیلسوف آلمانی به حافظ هم اشاره کرد: «از یک عامی تا فیلسوفی مثل نیچه حافظ را دوست دارند. نیچه آنقدر جسارت دارد که 2500 سال تاریخ فلسفه را به سخره می‌گیرد و افلاطون را داخل فلسفه حساب نمی‌کند؛ اما در مقابل عظمت حافظ، سر تعظیم فرود می‌آورد و می‌گوید ای حافظ بزرگوار تو که اینقدر از «می» حرف می‌زنی، از آن چه می‌خواهی؟ تو خودت همان «می»ای هستی که عالم و آدم را مست کرده‌ای.»

خلاصه دیروز روز حافظ بود، اما در کنار همه این حرف‌ها و بحث‌ها و سخن‌ها پیرامون این چهره درخشان ادب فارسی، در حاشیه همین نشست مطلبی گفته شد که واقعا جای تامل است. این که با تمام حرف‌هایی که در مورد بزرگی حافظ می‌زنیم، هنوز تندیسی از حافظ ساخته نشده و در زادگاهش تندیس او به چشم نمی‌آید.

این موضوع را کورش کمالی سروستانی، پژوهشگر و مدیر مرکز سعدی‌شناسی گفت تا ما دریابیم که حافظ زبان و فرهنگ ما هیچ تندیسی ندارد تا گردشگران تماشایش کنند، مثل تندیس فردوسی یا بوعلی سینا و یا سیدجمال الدین اسدآبادی (که در زادگاهش اسدآباد این تندیس نصب شده.) او شاعر بزرگی است، دیوانی دارد که در اکثر خانه‌های مردم فارسی‌زبان وجود دارد، ولی تندیس ندارد.

البته این که ایرادی ندارد، شاید سال بعد در همین روزها یا سال بعدترش قسمت شد و در کنار نوشتن خبرهای مربوط به بزرگداشت حافظ، خبر پرده‌برداری از تندیس این شاعر را هم برایتان روایت کردیم.