برنامه‌ریزی بین دو نیمه، اجرا در دقیقه 90

برای کسانی که دوست دارند همیشه همه چیز در همه جا عالی برگزار شود، البته دیدن معایب نمایشگاهی با این وسعت کاری ساده است، اما از حق نگذریم، نکات مثبت بسیاری هم در این گردهمایی بزرگ وجود داشت که چشم‌پوشی از آنها منصفانه نیست. هرچند با توجه به این‌که تنها یکی دو روز از پایان نمایشگاه می‌گذرد، هنوز نمی‌توان جمع‌بندی درستی از آن داشت، مطالب تحلیلی اصلی را به هفته‌های آینده وامی‌گذاریم. اما برخی موارد را با نگاهی ساده هم می‌توان دریافت که در این یادداشت به ذکر کوتاه آنها می‌پردازیم:

نکات مثبت

بزرگ‌ترین نکته مثبت این نمایشگاه این بود که به‌هر حال بودنش بهتر از نبودنش است! کشوری با پتانسیل‌های جامعه ما تشنه برپایی و حضور در چنین جشنواره‌ها و نمایشگاه‌هایی است و در این اوضاع و احوال همین که عده‌ای به فکر برپایی آن بوده‌اند، جای تقدیر دارد!

زمان‌بندی نمایشگاه برخی را رنجانید؛ این‌که چرا نمایشگاه در 10 روز کاری آن هم از ساعت 9 صبح تا 9 شب برگزار شد؟ پاسخ ساده است: در غیر این صورت با ترافیک چه می‌کردید؟ برگزاری نمایشگاه در 120 ساعت کاری، تقریبا دو برابر متوسط نمایشگاه‌های مشابه در گذشته بوده است و همین موجب پخش شدن حضور بازدیدکنندگان در ساعات مختلف شد و البته گاه نمایشگاه را کم‌رونق نشان می‌داد. ‌ ‌

از نظر مکان نمایشگاه نیز انتقال از محل دائمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران به مصلی، انتخابی اجتناب‌ناپذیر به‌نظر می‌رسید. وجود 2 ایستگاه مترو در کنار نمایشگاه، نزدیکی به 3 بزرگراه اصلی شهر و وجود فضای کافی برای پارک خودرو باعث شد که نمایشگاه بر ازدحام ترافیک شهری چندان نیفزاید و تقریبا هر وقت که به نمایشگاه وارد می‌شدید، جای پارک پیدا می‌شد.

تقسیم‌بندی نمایشگاه به بخش‌های گوناگون (بازی‌های رایانه‌ای، نرم‌افزارهای موبایل، چندرسانه‌ای و ...)، برپایی بخش‌های جنبی (تئاتر، عکس، کارتون، سمینارهای علمی، فیلم سینمایی و ...) نشان از جاه‌طلبی برنامه‌ریزان این نمایشگاه داشت و از حق نگذریم، چیدمان و گردآوری این مجموعه در کنار هم تدبیرشده به‌نظر می‌رسید.

ایجاد محدودیت در فروش محصولات که اغلب به‌صورت لوح فشرده هم عرضه می‌شوند، باعث شد که نمایشگاه به آن حالت دکان‌های بازار سبزی‌فروشان تبدیل نشود و فضای کار طبیعی باقی بماند.

نکات منفی

اول از همه بگوییم که نمایشگاه «بین‌المللی رسانه‌های دیجیتال» دائم با قطعی اینترنت همراه بود؟ و البته زمانی هم که وصل بود، بیشتر به «اینترنت ذغالی» شبیه بود، تا «بی‌سیم پرسرعت».

مکان نمایشگاه هم جدای از محسناتی که گفتیم، با فضای سبز و دلنشین نمایشگاه بین‌المللی تهران قابل مقایسه نیست. یک فضای تخت مسطح که طبعا برای برپایی نماز جماعت تدارک دیده شده و موجودیت ابزارهای دیجیتالی و تصاویر پست مدرن در آن به وصله‌ای نچسب می‌ماند.

چه بگوییم از اجرا در (یا بهتر بگوییم: پس از) دقیقه 90 که هر چه برنامه‌ریزان رشته بودند، پنبه کرد. غرفه‌هایی که در بهترین حالت دو روز مانده به آغاز نمایشگاه، به غرفه‌داران تحویل داده شد و در نتیجه نه‌تنها امکان ساخت و نصب سازه‌های مناسب را از ایشان گرفت، بلکه برخی تا چند روز پس از آغاز نمایشگاه هم در حال اساس‌کشی و نصب وسایل خود بودند. به‌هر حال به‌نظر می‌رسید که غیر از بخش بازی‌های رایانه‌ای که ایستگاه‌های پرشماری را برای بازی بازدیدکنندگان فراهم کرده بودند، کل نمایشگاه جذابیتی برای مخاطبان نداشت یا آن‌گونه که ایشان می‌پسندیدند، نیازهایشان را برآورده نمی‌کرد.

حضور اندک نمایندگان خارجی و وجود برخی غرفه‌های خالی نشان از انصراف برخی از شرکت‌کنندگان یا دست‌کم بی‌برنامگی مجریان کار داشت، اما خوشبختانه کم‌کم با تدابیری کم‌رنگ شد.

و در پایان هنوز نفهمیده‌ام که چرا در کنار نمایشگاه چند کافی‌شاپ و رستوران شیک و استاندارد (نه به‌صورت «حاجی قربونت، سه تا بستنی یخی هم به ما بده، 2 ساعته تو صفیم...») برپا نمی‌کنند؟!

امیرشهاب شاهمیری