یکی از همین روزها

کاملا واضح و مشخص است که وقتی نه برقی بوده و نه آبی و نه تلفنی، خود به خود از اینترنت و تلویزیون و تلفن همراه هم خبری نبوده و زندگی به سادگی یک رود جریان داشته است. نمی‌دانم چرا اما این روز‌ها همه‌اش دارم به آن زمان‌ها فکر می‌کنم و این که زندگی آدم‌هایی که در آن شرایط زندگی می‌کرده‌اند، سخت بود؟ راحت بوده؟ یا... .

جواب خیلی از این سوال‌ها و سوال‌های دیگر را نمی‌دانم، اما می‌دانم که آن وقت‌ها خیلی از سرگرمی‌هایی را که ما الان داریم، مردم عادی نداشته‌اند. نه پیام کوتاهی برایشان می‌آمده و نه کسی از آن طرف کره خاکی می‌توانسته در عرض چند ثانیه مرقومه‌ای را برایشان بفرستد. آن وقت‌ها نه صداوسیمایی وجود داشته و نه دی‌وی‌دی پلیری تا بعد از شام راحت جلوی تلویزیون دراز بکشی و سریال جومونگ ببینی یا سیزن 4 سریال لاست را.

آن وقت‌ها اطلاعاتی هم که مردم از دور و برشان داشته‌اند، خیلی کمتر از حالا بوده. خیلی‌ها اصلا نمی‌دانسته‌اند که در قاره‌های دیگر جهان چه گذشته یا چه می‌گذرد. خیلی‌ها اصلا اطلاع نداشته‌اند که به غیر از روستا و شهر خودشان چند شهر یا روستای دیگر روی کره زمین وجود داشته است.

آن وقت‌ها دنیا برای آدم‌ها کوچک‌تر بوده یا بزرگ‌تر نمی‌دانم، اصلا نمی‌دانم که آدم‌های آن وقت‌ها دنیایشان به اندازه شهر و دیاری بوده که در آن زندگی می‌کرده‌اند یا نه؟

هر چه بوده و هر چه که نبوده، آن وقت‌ها هم مثل حالا زندگی جریان داشته، روی این کره خاکی آدم‌ها می‌آمده‌اند و می‌رفته‌اند، بزرگ می‌شده‌اند و لابد عاشق. ازدواج می‌کرده‌اند و همین طور این چرخه حیات می‌چرخیده و می‌چرخیده و می‌چرخیده. از قرن‌های قرن پیش تا همین امروز دنیا برای همه ما آدم‌ها جا داشته و معلوم نیست تا کی بتواند ما را تحمل کند.

این روز‌ها همه‌اش به این جور چیز‌ها فکر می‌کنم و نمی‌دانم چرا؟ اصلا چه فایده‌ای دارد. فکر کردن به این جور چیزها.

دنیا همین طور دارد می‌چرخد و کسی نمی‌داند که 10 یا 20 یا 30 سال دیگر وضع جهان به چه شکلی در می‌آید و چه چیز‌هایی اختراع می‌شود. آن وقت‌ها یک نفر مثل ما لابد پیدا می‌شود و در مورد ما می‌نویسد، در مورد مایی که لابد چیزی از دنیا نمی‌دانسته‌ایم و سرگرمی‌هایمان ابزار‌های پیش‌پاافتاده‌ای مثل رایانه، اینترنت و... بوده است.