در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
گزارش «جام جم» به بهانه برگزاری سومین جشنواره لباس «زنان سرزمین من»
الگوهایی فقط بر روی کاغذ
جشنواره «زنان سرزمین من» در حالی برای سومین بار به نیمه رسید که مجریان آن در پی اشاعه الگوهای ملی اسلامی لباس برای زنان هستند، اما با وجود گذشت 3سال هنوز تولیدکنندگان و طراحان حاضر به استفاده از این الگوها نشده‌اند؛ چرا که معتقدند تقاضا برای استفاده از این الگوها در بازار ناچیز است.
به گزارش خبرنگار جام‌جم، جشنواره زنان سرزمین من طی 3 دوره برگزاری همراه با شوی زنده لباس به دنبال ارائه الگوهای جدید لباس مطابق با استانداردهای ملی و دینی در جامعه است.
برگزاری این جشنواره را می‌توان ادامه سیاست‌های دولت و مجلس برای ارائه طرح لباس ملی دانست که اولین بار توسط رهبر معظم انقلاب در سفر سال 1364 ایشان به استان همدان مطرح شد؛ اما تصمیم‌گیری روی طرح لباس ملی تا سال 1384 به نتیجه نرسید و با مسکوت‌گذاشتن این طرح و دوری از ارائه الگوی لباس متحدالشکل و یکنواخت برای زنان، دولت و مجلس به فکر ارائه راهکارهای نوینی افتادند.
جشنواره زنان سرزمین من، از سال 85 تاکنون مدعی فرهنگسازی برای استفاده از الگوهای بومی برای لباس زنان است.
برگزاری این جشنواره را می‌توان ادامه سیاست‌های دولت و مجلس برای ارائه طرح لباس ملی دانست که اولین بار توسط رهبر معظم انقلاب در سفر سال 1364 ایشان به استان همدان مطرح شد؛ اما تصمیم‌گیری روی طرح لباس ملی تا سال 1384 به نتیجه نرسید و با مسکوت‌گذاشتن این طرح و دوری از ارائه الگوی لباس متحدالشکل و یکنواخت برای زنان، دولت و مجلس به فکر ارائه راهکارهای نوینی افتادند.
جشنواره زنان سرزمین من، از سال 85 تاکنون مدعی فرهنگسازی برای استفاده از الگوهای بومی برای لباس زنان است.
فرحناز قندفروش، دبیر جشنواره زنان سرزمین من در‌این‌باره می‌گوید: قصد داریم دامنه تنوع لباس را گسترش دهیم تا چشم‌ها به مدهای جدید لباس عادت کنند، تنها در این صورت زنان متقاضی خرید این گونه لباس‌ها خواهند بود.
این بهانه برای برپایی جشنواره سالانه زنان سرزمین من در حالی مطرح می‌شود که نگار سمیعی 23 ساله یکی از بازدیدکنندگان نمایشگاه حاضر به استفاده از لباس‌های عرضه شده در اماکن عمومی نیست و می‌گوید: این لباس‌ها آنقدر توی چشم است که اگر بپوشیم، همه آدم را نگاه می‌کنند و فکر می‌کنم اول باید عده‌ای که این الگوها را تبلیغ می‌کنند، این لباس‌ها را بپوشند تا دیگران الگو بگیرند.
اما دبیر جشنواره نظر دیگری دارد و معتقد است که 200 طرح برای شوی زنده لباس از میان 2000 طرح ارسال شده به دبیرخانه جشنواره انتخاب شده و دارای استانداردهایی است که قابلیت تولید انبوه را دارد و موسسه غیردولتی زنان سرزمین من با حمایت استانداری توانسته شماری از این طرح‌ها را به تولید انبوه برساند.
به نظر می‌رسد، فراگیری و تولید انبوه طرح‌های مورد نظر وی چندان چشمگیر نبوده و واکنش زنان حاضر در شوی زنده لباس گواه آن است.
از نظر بعضی بازدیدکنندگان، چادرهای عرضه‌شده در این شوی لباس از وجهه زنان چادری می‌کاهد و نمی‌تواند برای خیابان‌های شهری مثل تهران مناسب باشد، چه برسد به شهرستان‌های کوچک‌تر که البته این امر نشانه ناتوانی در فرهنگسازی برای این لباس‌ها بوده است.
یکی از زنان حاضر در شوی لباس می‌گوید: قیمت این لباس‌ها بسیار بالاست، ضمن این‌که خیلی از این طرح‌ها مصداق مبارزه در طرح امنیت اجتماعی است. او می‌پرسد: آیا طراحان برای تبلیغ این لباس‌ها با گشت‌های ارشاد هماهنگ کرده‌اند؟
اما زهرا بسحاق طراح لباس هنگام بازدید از نمایشگاه می‌گوید: لباس باید متناسب با فصل و اندام افراد باشد. این لباس‌ها خواسته بازار نیست، به همین دلیل هم زنان تمایلی برای پوشیدن آنها ندارند. به عقیده وی ، متاسفانه الگوی لباس‌های غربی چنان در بازار جای خود را باز کرده که به این سادگی نمی‌توان آن را کنار زد.
او پیشنهاد می‌کند جشنواره بیشتر از دیدگاه‌های مختلف طراحان لباس استفاده کند و معیارهای سطحی را مبنا قرار ندهد.
قندفروش، هماهنگی با فرهنگ بومی اسلامی، نوآوری، داشتن رنگ‌های شاد، راحتی و پوشیدگی را شاخص لباس مناسب می‌داند و در برابر این سوال که جشنواره سالانه «زنان سرزمین من» با چه مقدار هزینه و از سوی کدام نهاد یا وزارتخانه برگزار می‌شود، لحن خود را تغییر می‌دهد و از رسانه‌های جمعی گله می‌کند و می‌گوید: با طرح چنین سوالاتی رسانه‌ها قصد سیاسی کردن یک رویداد فرهنگی را دارند، این جشنواره تنها حرکت فرهنگی برای لباس زنان در جامعه است، با طرح چنین سوالاتی به آن ظلم نکنید.
مشاور استاندار تهران در ادامه به میزان هزینه صرف شده برای جشنواره اشاره‌ای نمی‌کند، اما می‌گوید: وزارت امور خارجه در بخش بین‌الملل، آموزش و پرورش با ارائه مکان کانون پرورش فکری، شهرداری و صداوسیما در تبلیغات و سازمان ملی جوانان با ما مشارکت داشته‌اند؛ البته این جشنواره از طرف یک موسسه خصوصی (زنان سرزمین من) برگزار شده و استانداری تهران تنها از ما حمایت کرده است.
اما هنوز صورت مساله اصلی جشنواره که به‌رغم حمایت دولت در برپایی آن طرح‌ها در حد چند تولید محدود مانده و در سطح انبوه اشاعه پیدا نکرده است به نظر می‌رسد هنوز سازمان های فرهنگی، صنعتی و اصناف جشنواره را در حد یک شوی سرگرمی می‌دانند و آن را جدی نمی‌گیرند.
قندفروش در این میان به حلقه مفقوده‌ای اشاره می‌کند که علت اصلی این ناکامی است و می‌گوید: براساس طرح ساماندهی مد و لباس که بتازگی آیین‌نامه‌اش ابلاغ شده مسوولیت اصلی به عهده وزارت ارشاد است، این طرح‌ها باید به تولید برسد و در این میان وزارت بازرگانی و شورای اصناف مسوول پیگیری و الزام تولیدکنندگان هستند، نه ما.
با این حال، هر چند هنوز طراحان و تولیدکنندگان ملزم به استفاده از طرح‌های جدید لباس در شوی زنده جشنواره نیستند، اما بازدیدکنندگان دغدغه دیگری هم دارند و می‌پرسند با توجه به رنگ‌های تند و مدل‌های متنوع این لباس‌ها که به نوعی سنت‌شکنی در فضای پوشش جامعه قلمداد می‌شود، آیا نیروی انتظامی با دستگا‌ه های فرهنگساز هماهنگ است تا با استفاده‌کنندگان این پوشش‌ها برخورد نکند؟ مجریان جشنواره نه قول می‌دهند و نه تضمین!
این بهانه برای برپایی جشنواره سالانه زنان سرزمین من در حالی مطرح می‌شود که نگار سمیعی 23 ساله یکی از بازدیدکنندگان نمایشگاه حاضر به استفاده از لباس‌های عرضه شده در اماکن عمومی نیست و می‌گوید: این لباس‌ها آنقدر توی چشم است که اگر بپوشیم، همه آدم را نگاه می‌کنند و فکر می‌کنم اول باید عده‌ای که این الگوها را تبلیغ می‌کنند، این لباس‌ها را بپوشند تا دیگران الگو بگیرند.
اما دبیر جشنواره نظر دیگری دارد و معتقد است که 200 طرح برای شوی زنده لباس از میان 2000 طرح ارسال شده به دبیرخانه جشنواره انتخاب شده و دارای استانداردهایی است که قابلیت تولید انبوه را دارد و موسسه غیردولتی زنان سرزمین من با حمایت استانداری توانسته شماری از این طرح‌ها را به تولید انبوه برساند.
به نظر می‌رسد، فراگیری و تولید انبوه طرح‌های مورد نظر وی چندان چشمگیر نبوده و واکنش زنان حاضر در شوی زنده لباس گواه آن است.
از نظر بعضی بازدیدکنندگان، چادرهای عرضه‌شده در این شوی لباس از وجهه زنان چادری می‌کاهد و نمی‌تواند برای خیابان‌های شهری مثل تهران مناسب باشد، چه برسد به شهرستان‌های کوچک‌تر که البته این امر نشانه ناتوانی در فرهنگسازی برای این لباس‌ها بوده است.
یکی از زنان حاضر در شوی لباس می‌گوید: قیمت این لباس‌ها بسیار بالاست، ضمن این‌که خیلی از این طرح‌ها مصداق مبارزه در طرح امنیت اجتماعی است. او می‌پرسد: آیا طراحان برای تبلیغ این لباس‌ها با گشت‌های ارشاد هماهنگ کرده‌اند؟
اما زهرا بسحاق طراح لباس هنگام بازدید از نمایشگاه می‌گوید: لباس باید متناسب با فصل و اندام افراد باشد. این لباس‌ها خواسته بازار نیست، به همین دلیل هم زنان تمایلی برای پوشیدن آنها ندارند. به عقیده وی ، متاسفانه الگوی لباس‌های غربی چنان در بازار جای خود را باز کرده که به این سادگی نمی‌توان آن را کنار زد.
او پیشنهاد می‌کند جشنواره بیشتر از دیدگاه‌های مختلف طراحان لباس استفاده کند و معیارهای سطحی را مبنا قرار ندهد.
قندفروش، هماهنگی با فرهنگ بومی اسلامی، نوآوری، داشتن رنگ‌های شاد، راحتی و پوشیدگی را شاخص لباس مناسب می‌داند و در برابر این سوال که جشنواره سالانه «زنان سرزمین من» با چه مقدار هزینه و از سوی کدام نهاد یا وزارتخانه برگزار می‌شود، لحن خود را تغییر می‌دهد و از رسانه‌های جمعی گله می‌کند و می‌گوید: با طرح چنین سوالاتی رسانه‌ها قصد سیاسی کردن یک رویداد فرهنگی را دارند، این جشنواره تنها حرکت فرهنگی برای لباس زنان در جامعه است، با طرح چنین سوالاتی به آن ظلم نکنید.
مشاور استاندار تهران در ادامه به میزان هزینه صرف شده برای جشنواره اشاره‌ای نمی‌کند، اما می‌گوید: وزارت امور خارجه در بخش بین‌الملل، آموزش و پرورش با ارائه مکان کانون پرورش فکری، شهرداری و صداوسیما در تبلیغات و سازمان ملی جوانان با ما مشارکت داشته‌اند؛ البته این جشنواره از طرف یک موسسه خصوصی (زنان سرزمین من) برگزار شده و استانداری تهران تنها از ما حمایت کرده است.
اما هنوز صورت مساله اصلی جشنواره که به‌رغم حمایت دولت در برپایی آن طرح‌ها در حد چند تولید محدود مانده و در سطح انبوه اشاعه پیدا نکرده است به نظر می‌رسد هنوز سازمان های فرهنگی، صنعتی و اصناف جشنواره را در حد یک شوی سرگرمی می‌دانند و آن را جدی نمی‌گیرند.
قندفروش در این میان به حلقه مفقوده‌ای اشاره می‌کند که علت اصلی این ناکامی است و می‌گوید: براساس طرح ساماندهی مد و لباس که بتازگی آیین‌نامه‌اش ابلاغ شده مسوولیت اصلی به عهده وزارت ارشاد است، این طرح‌ها باید به تولید برسد و در این میان وزارت بازرگانی و شورای اصناف مسوول پیگیری و الزام تولیدکنندگان هستند، نه ما.
با این حال، هر چند هنوز طراحان و تولیدکنندگان ملزم به استفاده از طرح‌های جدید لباس در شوی زنده جشنواره نیستند، اما بازدیدکنندگان دغدغه دیگری هم دارند و می‌پرسند با توجه به رنگ‌های تند و مدل‌های متنوع این لباس‌ها که به نوعی سنت‌شکنی در فضای پوشش جامعه قلمداد می‌شود، آیا نیروی انتظامی با دستگا‌ه های فرهنگساز هماهنگ است تا با استفاده‌کنندگان این پوشش‌ها برخورد نکند؟ مجریان جشنواره نه قول می‌دهند و نه تضمین!
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
در واکنش به حمله رژیم صهیونیستی به ایران مطرح شد
اسرائیل در ورطه تصمیمات اشتباه
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
کوه موش زایید!
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
اسرائیل به سرزمین سوخته بدل می‌شود؟
گفت و گو
رییس مرکز جوانی جمعیت وزارت بهداشت در گفتگو با جام جم آنلاین:
۳۵ درصد از قانون جوانی جمعیت اجرا شده
گفت‌‌وگوی «جام‌جم» با سیده عذرا موسوی، نویسنده کتاب «فصل توتهای سفید»
نقنقنویسی داستان اجتماعی نیست
یک نماینده مجلس:
پیامعملیات وعده صادق، قدرت و استقلال ایران بود
علی برکه از رهبران حماس در گفتوگو با «جام‌جم»: