گزارشی از برگزاری دومین همایش چهره های ماندگار

درهای سالن بسته است و همین امر باعث کنجکاوی بیشتر حاضران در سالن شده است . کم کم بر جمعیت افزوده می شود و چهره های پیر، اما امیدوار مدعوین پدیدار می شود ؛ فرهیختگانی که غبار کهنسالی بر چهره تک تک شان نشسته است و نه غبار یاس و نامیدی ، که هر یک منشا نور و امید هستند. آیتی ، شریعتمداری ، شاهرخی و... بتدریج مجلس علما و فضلا کامل می شود، دکتر عبدالمحمد آیتی داخل سالن می شود. به علت کهولت سن نمی تواند به تنهایی حرکت کند. تعدادی دیگر نیز از این قاعده مستثنائ نیستند، باید پذیرفت عمری را در راه علم پیمودن ، بی هیچگونه چشمداشتی ، خود جهادی بزرگ است . چند نفری به عنوان همراه ، چهره های برتر علم و دانش و هنر را به جایگاه می رسانند و گویی عصایی هستند برای مردان و زنانی که خود پایه های علمی و فرهنگی و هنری جامعه ما را تشکیل می دهند. عده ای هم نیامده اند پس از اندک ساعتی سهیل محمودی ، مجری برنامه اجرای سرود چهره های ماندگار توسط ارکستر سمفونیک صدا و سیما را اعلام می کند. و چه خوب علی معلم دامغانی (شاعر شعر چهره های ماندگار) این نیکان را تشبیه کرده است ، بعضی ها چشم و چراغ روزگار. با خود می اندیشم چه زیباست ، تقدیر از کسانی که بی هیچ چشمداشتی زندگی خود را وقف علم و دانش کرده اند. آنچه بانیان این همایش به دنبال آن هستند، همانا تقدیر از عالمان در زمان حیات ایشان است . دکتر لاریجانی ، به پشت تریبون می آید و برگزاری این همایش را افتخاری بزرگ برای سازمان صدا و سیما می داند و آن را یک وظیفه برمی شمرد. دکتر حداد عادل ، نیز برگزاری این همایش را ادای احترام به کل اندیشمندان می خواند. پروفسور فضل الله رضا، اندیشمند میهمان نیز برگزاری این همایش را فصل نوینی در شکوفایی مجدد اندیشمندان ایرانی پس از حدود چندین دهه نازایی اندیشمند در ایران می خواند. مجری برنامه استاد پورعطایی ، نوازنده سه تار را روی صحنه می خواند، «نوایی » همان تصنیف آشنای ایران گویی سالن به وجد آمده است و روح تازه ای در حاضران دمیده شده است . یکی از اندیشمندان کهنسال ، را می بینیم که قطرات اشک را از گونه می گیرد. گویی زخمه پورعطایی بر دل وی نیز چنگ زده است همه در انتظار معرفی برگزیدگان هستند. مجری برنامه تعدادی را برای اهدای جوایز به روی صحنه می خواند. با معرفی هر دانشمند سخنی کوتاه در وصف او به زبان می آورد؛ «تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد»، «وجود نازکت آزرده گزنده مباد» و چه زیبا مجری برنامه برای یک اندیشمند که به علت بیماری نمی توانست به روی پا بایستد، حافظ را می طلبد. بتدریج 35استاد فرهیخته معرفی می شوند و دبیر همایش در پایان از تمامی فرهیختگان همایش اول و دوم می خواهد که برای گرفتن عکس به روی صحنه بیایند. در این میان ، جای 2تن خالی است و این عجیب قلبم را می آزارد؛ دکتر احمد بیرشک و دکتر کاظم مدیر شانه چی ، فرهیختگانی که سال گذشته ، همپای دیگر همقطاران خود در این سالن تقدیر شدند و اما امروز، جایشان سبزتر از سبز است . چیزی که مرا در این میان راضی می کند، تقدیر این 2تن در زمان حیاتشان بود؛ امری که بر پایی این همایش به دنبال آن است ، امری که باید به عنوان یک فرهنگ برای نسل آینده ایران به میراث بماند. ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما آب روی خوبی از چاه زنخدان شما کی دهد دست این غرض یارب که همدستان شوند خاطر مجموع ما زلف پریشان شما