بوشهر؛خاکِ نغمه،چکاد آوازِ خلیج فارس

می گویند از جمله نشانه ها و مشخصّه های راه و رسم ادب،حُرمت به مبانی فرهنگ و هُنر است!(جوهر ادب ما خون سهراب است و طاهر.علی حاتمی،دلشدگان)و این خود در جای جای زندگی ایرانی جاری ست. هم از این روی موسیقی خود عامل و عنصری مؤثر و راهگشاست و آن قدر توانایی و البته دانایی را در کنار هم به زندگی مردمان هر سامان جاری و ایجاد نموده که به جرأت می توان چنین گفت و انگاشت: زندگی به سبک و سیاق و مکتبِ ایرانی بدون موسیقی انگار در هیچ کجای این آب و خاک وجودی ندارد و میسّر نمی باشد چه همگان زیستِ و زندگی خود را با موسیقی گذرانده و می گذرانند! فکر کنید لحظه ای را بدون آواز!؟ روزی را بدون ساز!؟ نه!!! بی شک نَفَس نمی آید و زندگی غیر ممکن می شود! حالا عقربه ی ذهن را بچرخانید و موجِ مخیله را در آسمان بندر بوشهر پرواز دهید! چه می بینید!؟ چه می شنوید!؟ صدا... پای کوبی... دست های افشان کِل... چاووشی... وَ ما... وَ ما که عمری مانده ایم به پای این بندرِ جان! هم آوای سینه و سازهایش تا آن روز که سر بر آستانِ جانان یعنی خاکِ پاکش بگذاریم! بوشهر بوشهر بوشهر نامت معنای نغمه و تحریر است! تو گویی میراثِ سنگین و نهفتِ موج ها در اُپرایی سترگ! این بندر فتح تاریخ است یا مسخ همه ی جهان که بوشهرِ جهانِ تو را در بر می گیرد!؟ آوای نیلِ کوکب الشّرق چگونه در هنگامه ی زیست مردمان خلیج جاودانه ی فارس می پیچد... گره زده می شود... پیوند می خورد... حالا دیگر آفریقا و سازهایش را به ساز بوشهری می شناسند! هر چه خوانده می شود از دریا و کوه و دشت و مسیله ها،برای ردیف دستگاهی موسیقی به کار گرفته می شود! بوشهر بوشهر بوشهر چکادِ آواز... خاکِ نغمه! دادِ هجرانی ها... کرشمه ی خرابات... گُشایشِ غم ها... حصارِ دلتنگی های عشّاق... بیدادِ زخمه های حالا... تو گویی خسته ای حالا!؟ نه!!! اوجِ تاریخ؛ بوشهر اوج بخوان برای همه برای همیشه ی زمان برای جهان اوج؛اوج و اوج بخوان!