افشاگری گاردین از سلاح‌های اسرائیلی که برای کشتار حداکثری ساخته شده است

به گزارش جام جم آنلاین، جراحان خارجی که در ماه‌های اخیر در غزه کار کردند به گاردین گفته‌اند که سلاح‌های مورد استفاده رژیم صهیونیستی که برای پراکندن مقادیر زیادی ترکش طراحی شده‌اند، صدمات وحشتناکی به غیرنظامیان غزه وارد می‌کنند و به طور نامتناسبی به کودکان آسیب می‌رسانند.

پزشکان می‌گویند که بسیاری از مرگ‌ها، قطع عضو‌ها و زخم‌های تغییر دهنده زندگی کودکانی که تحت مداوا قرار داده‌اند، ناشی از شلیک موشک‌ها و گلوله‌ها - در مناطق مملو از غیرنظامیان - مملو از فلزاتی است که برای تکه‌شدن به قطعات ریز ترکش طراحی شده است.

پزشکان داوطلب در دو بیمارستان غزه گفتند که اکثر عمل‌های آن‌ها بر روی کودکانی بوده است که با قطعات کوچک ترکش مجروح شده‌اند و زخم‌هایی برجای می‌گذارند که به سختی قابل تشخیص هستند، اما وسعت تخریب گسترده‌ای در بدن دارند.

به نوشته گاردین، عفو بین الملل گفته است که به نظر می‌رسد این سلاح‌ها برای به حداکثر رساندن تلفات طراحی شده‌اند. فیروز سیدوا، جراح تروما از کالیفرنیا، در ماه آوریل در بیمارستان اروپایی در جنوب غزه کار می‌کرد. او می‌گوید: حدود نیمی از آسیب‌هایی که من به آن‌ها رسیدگی کردم مربوط به نوجوانان بود. ما آسیب‌های به اصطلاح انشعابی زیادی دیدیم که بسیار بسیار کوچک بودند به حدی که هنگام معاینه بیمار قابل دیدن نبودند. بسیار، بسیار کوچکتر از هر چیزی که قبلا دیده‌ام، اما آسیب زیادی در داخل بدن وارد کردند.»

کارشناسان تسلیحات می‌گویند که ترکش‌ها و زخم‌ها با سلاح‌های ساخت اسرائیل مطابقت دارد که برخلاف سلاح‌های معمولی که برای تخریب ساختمان‌ها استفاده می‌شوند، برای ایجاد تعداد زیادی تلفات طراحی شده‌اند؛ و حال سوال کارشناسان این است که چرا از این سلاح‌ها در مناطق مملو از غیرنظامیان استفاده می‌شوند.

گاردین با شش پزشک خارجی که در سه ماه گذشته در دو بیمارستان غزه، اروپا و الاقصی کار کرده‌اند، صحبت کرده است. همه آن‌ها با زخم‌های گسترده ناشی از سلاح‌های «تکه‌شکن» مواجه شده‌اند، که به گفته آن‌ها، از زمان شروع جنگ به میزان نگران‌کننده قطع عضو ارتباط داشته است.

آن‌ها گفتند که جراحات در بزرگسالان و کودکان دیده شده است، اما آسیب وارده احتمالاً به بدن‌های جوانان شدیدتر است.

مارک پرلموتر، جراح ارتوپد از کارولینای شمالی، که در بیمارستان سیدوا کار می‌کرد گفت: کودکان در برابر هر گونه آسیب نافذ آسیب پذیرتر هستند، زیرا جثه کوچکتری دارند. قسمت‌های حیاتی آن‌ها کوچکتر است و راحت‌تر از بین می‌رود. وقتی کودکان دچار پارگی رگ‌های خونی می‌شوند، رگ‌های خونی آن‌ها آنقدر کوچک است که به سختی می‌توان آن‌ها را کنار هم قرار داد. شریان تغذیه کننده ساق، شریان فمورال، تنها به ضخامت یک رشته فرنگی در یک کودک است. خیلی خیلی کوچک است بنابراین ترمیم آن و چسباندن اندام بچه به آن‌ها بسیار دشوار است.». تا حد زیادی شایع‌ترین زخم‌ها زخم‌های ورودی و خروجی یک یا دو میلی متری هستند. اشعه ایکس استخوان‌های تخریب‌شده را نشان داد که در یک طرف آن یک سوراخ سوزنی، است و در طرف دیگر استخوانی است که به نظر می‌رسد یک تایر تراکتور از روی آن عبور کرده است. بچه‌هایی که ما آن‌ها را عمل کردیم، اکثرشان از این مبادی ورودی و خروجی کوچک داشتند.

پرلموتر افزود: کودکانی که با چندین تکه از این ترکش‌های کوچک زخمی می‌شدند، اغلب می‌میرند و بسیاری از کسانی که جان سالم به در می‌برند دست و پای خود را از دست می‌دهند. بیشتر بچه‌هایی که جان سالم به در بردند، آسیب‌های عصبی و عروقی داشتند که یکی از دلایل اصلی قطع عضو است. رگ‌های خونی یا اعصاب ضربه می‌خورند و یک روز بعد دست یا پا مرده است.

سانجی ادوسومیلی، جراح استرالیایی که در ماه آوریل در بیمارستان الاقصی در مرکز غزه کار می‌کرد، هنگام عمل بر روی یک پسر جوان، ترکش‌هایی از مکعب‌های فلزی کوچک به عرض حدود سه میلی متر پیدا کرد. او می‌گوید زخم‌های حاصل از سلاح‌های تکه‌شکن استخوان و اندام‌ها را از بین می‌برد و در عین حال فقط یک خراش روی پوست باقی می‌ماند.

کارشناسان مواد منفجره که تصاویر ترکش‌ها و توضیحات پزشکان از زخم‌ها را بررسی کردند، گفتند که آن‌ها با بمب‌ها و گلوله‌های نصب شده در اطراف کلاهک انفجاری به منظور به حداکثر رساندن تلفات، مطابقت دارند. استفاده از آن‌ها در حملات گذشته اسرائیل به غزه نیز مستند شده است.

تروور بال، تکنسین سابق خنثی سازی مهمات انفجاری ارتش ایالات متحده، گفت که این ماده منفجره مکعب‌های تنگستن و یاتاقان‌های توپ را می‌پاشد که بسیار کشنده‌تر از خود انفجار هستند. این توپ‌ها و مکعب‌ها اصلی‌ترین اثر تکه تکه شدن این مهمات هستند، با محفظه مهمات بخش بسیار کوچک‌تری از اثر تکه تکه شدن را فراهم می‌کند. بیشتر گلوله‌ها و بمب‌های توپخانه سنتی به جای پوشش‌های متلاشی‌کننده اضافه شده، به خود محفظه مهمات متکی هستند.

بال گفت که مکعب‌های فلزی کشف شده توسط آدوسمیلی معمولاً در سلاح‌های ساخت اسرائیل مانند انواع خاصی از موشک‌های اسپایک که از هواپیما‌های بدون سرنشین شلیک می‌شوند، یافت می‌شوند. او گفت که گزارش پزشکان از زخم‌های ریز ورودی نیز مطابق با بمب‌های سرخورده و گلوله‌های تانک مجهز به پوشش‌های تکه تکه مانند پوسته M ۳۲۹ APAM است که برای نفوذ به ساختمان‌ها طراحی شده است و گلوله M ۳۳۹ که سازنده آن Elbit Systems of Haifa است و عنوان "بسیار کشنده در برابر پیاده نظام " دارد.

برخی از سلاح‌ها برای نفوذ به ساختمان‌ها و کشتن همه افراد داخل ساختمان طراحی شده‌اند. اما وقتی آن‌ها را در خیابان‌ها یا در میان چادر‌ها انداخته اند، چنین محدودیتی وجود ندارد.

بال گفت: «مساله مربوط به نحوه استفاده از این مهمات کوچک است. حتی یک مهمات نسبتاً کوچک که در یک فضای شلوغ به کار می‌رود، به‌ویژه فضایی که حفاظت کمی در برابر تکه تکه شدن ندارد، مانند اردوگاه پناهندگان با چادر، می‌تواند منجر به مرگ و جراحات قابل توجهی شود.»

عفو بین‌الملل اولین بار در سال ۲۰۰۹ مهمات مملو از مکعب‌های فلزی مورد استفاده در موشک‌های اسپایک در غزه را شناسایی کرد. عفو بین‌الملل در گزارشی در سازمان عفو ​​بین‌الملل گفت: «به نظر می‌رسد که آن‌ها برای ایجاد حداکثر آسیب طراحی شده‌اند و از برخی جهات، به نظر می‌رسد نسخه پیچیده‌تری از بلبرینگ‌ها یا میخ‌ها و پیچ‌ها هستند که گروه‌های مسلح اغلب آن‌ها را در موشک‌های خام و بمب‌های انتحاری قرار می‌دهند.»

بال گفت که تسلیحات مجهز به قطعات تکه تکه در مقایسه با بمب‌هایی که منطقه انفجار وسیعی دارند و بیش از نیمی از ساختمان‌ها را در غزه آسیب رسانده یا ویران کرده‌اند، «مهمات نسبتا کوچک» هستند. اما از آنجایی که آن‌ها با فلز اضافی بسته بندی شده‌اند، بسیار کشنده‌تر هستند. ترکش‌های موشک اسپایک معمولاً در شعاع ۲۰ متری (۶۵ فوت) باعث مرگ و زخمی شدن شدید می‌شود.

یکی دیگر از کارشناسان تسلیحاتی، استفاده از این سلاح‌ها در مناطق پر از جمعیت غزه را زیر سوال برد و گفت: «ادعا این است که این سلاح‌ها دقیق‌تر هستند و تلفات را به منطقه کوچک‌تری محدود می‌کنند. اما زمانی که آن‌ها به سمت مناطقی شلیک می‌شوند که جمعیت بالایی از غیرنظامیان در فضای باز زندگی می‌کنند و جایی برای سرپناه ندارند، ارتش می‌داند که بیشتر تلفات این افراد غیرنظامی خواهند بود.»

نظامیان صهیونیست در پاسخ به پرسش‌هایی درباره استفاده از سلاح‌های تکه تکه در مناطقی با تجمع غیرنظامیان گفتند که فرماندهان نظامی موظفند «ابزار‌های مختلف جنگی را که به همان اندازه توانایی دستیابی به یک هدف نظامی تعریف‌شده را دارند، در نظر بگیرند و انتخاب کنند. به این معنی که انتظار می‌رود کمترین آسیب اتفاقی را تحت شرایط ایجاد کند.

آژانس کودکان سازمان ملل متحد، یونیسف، گفته است که تعداد «سرسام آور» کودک در حمله به غزه زخمی شده‌اند. سازمان ملل تخمین می‌زند که اسرائیل در جنگ کنونی بیش از ۳۸۰۰۰ تن را در غزه به شهادت رسانده که حداقل ۸۰۰۰ نفر از آن‌ها کودک هستند، اگرچه آمار واقعی احتمالاً بسیار بیشتر است. ده‌ها هزار نفر زخمی شده‌اند. در ماه ژوئن، سازمان ملل، اسرائیل را به فهرست دولت‌هایی که در جریان درگیری‌ها علیه کودکان مرتکب تخلف می‌شوند، اضافه کرد و میزان کشتار در غزه را به عنوان «میزان و شدت تجاوزات شدید علیه کودکان» به ویژه توسط نیرو‌های اسرائیلی توصیف کرد.

بسیاری از مواردی که جراحان به یاد آوردند شامل کودکانی است که در اثر اصابت موشک‌ها به مناطقی که صد‌ها هزار فلسطینی در چادر‌ها زندگی می‌کنند، به شدت مجروح شدند.

پرلموتر توضیح داد که مکرراً با زخم‌های مشابه مواجه شده است. وی گفت: اکثر بیماران ما زیر ۱۶ سال بودند. زخم خروجی فقط چند میلی متر است. اما می‌توانید ببینید که به دلیل آسیب‌هایی که در داخل وارد می‌کند سرعت بسیار بالایی دارد. هنگامی که چندین تکه کوچک وارد بدن می‌شود که با سرعت دیوانه‌وار حرکت می‌کنند، به بافت نرم آسیب می‌زند که بسیار بیشتر از اندازه قطعات بزرگ است. 

دکتر ادوسومیلی پسر شش ساله‌ای را که پس از حمله موشکی اسرائیل به چادری که خانواده‌اش در آن زندگی می‌کردند، به بیمارستان رساند. می‌گوید: کودک زخم‌های سوراخ سوزنی داشت که هیچ نشانه‌ای از مقیاس آسیب زیر پوست نداشت. من مجبور شدم شکم و سینه‌اش را باز کنم. او پارگی‌هایی در ریه، قلب و سوراخ‌هایی در سراسر روده داشت. مجبور شدیم همه چیز را تعمیر کنیم. او خوش شانس بود که یک تخت در بخش مراقبت‌های ویژه وجود داشت. اما با وجود این، آن پسر جوان دو روز بعد فوت کرد.»

یک پزشک اورژانس آمریکایی که اکنون در مرکز غزه کار می‌کند گفت که پزشکان همچنان به درمان زخم‌های عمیق نافذ ایجاد شده توسط قطعات خرد شده ادامه می‌دهند. دکتر گفت که او به تازگی روی کودکی کار کرده است که قلب و رگ‌های خونی اصلی‌اش زخمی شده و خون بین دنده‌ها و ریه‌هایش جمع شده و تنفس را دشوار کرده است.

سیدوا گفت که «حدود نیمی از بیمارانی که ما از آن‌ها مراقبت کردیم کودک بودند». او چندین مورد از جمله یک دختر ۹ ساله به نام جوری را که در حمله هوایی به رفح بر اثر ترکش ترکش به شدت مجروح شد، به یاد آورد. ما جوری را در حال مرگ بر اثر سپسیس در گوشه‌ای یافتیم. او را به اتاق عمل بردیم و متوجه شدیم که هر دو باسن او کاملاً پوسته پوسته شده است. پایین‌ترین استخوان لگن او در واقع به پوست وصل بود. این زخم‌ها با حشره پوشیده شده بود. پای چپ او یک تکه بزرگ از عضلات جلو و پشت ساق پا و سپس حدود دو اینچ از استخوان ران را از دست داده بود. استخوان ساق پا از بین رفته بود. پزشکان توانستند جان جوری را نجات دهند و شوک سپتیک را درمان کنند. اما جراحان برای حفظ آنچه از پای او باقی مانده بود، در طی عمل‌های مکرر آن را کوتاه کردند. مشکل این است که جوری برای سال‌های آینده به مراقبت دائمی نیاز خواهد داشت و بعید است که آن را در غزه پیدا کند. او هر یک تا دو سال یک بار نیاز به مداخله جراحی پیشرفته دارد، زیرا رشد می‌کند و استخوان ران چپ باید به طولی که مطابق با پای راستش باشد بازگردد، در غیر این صورت راه رفتن غیرممکن خواهد بود. اگر او از غزه خارج نشود، اگر اصلا زنده بماند، برای همیشه و به طور کامل فلج خواهد شد.»

ادوسومیلی گفت که سلاح‌های تکه تکه منجر به تعداد زیادی قطع عضو در میان کودکانی شد که جان سالم به در بردند. او گفت: تعداد قطع عضوی که ما مجبور بودیم انجام دهیم، به ویژه در مورد کودکان، باور نکردنی بود. گزینه‌ای که برای نجات جان آن‌ها دارید این است که پا یا دست یا بازوان آن‌ها را قطع کنید. این یک جریان دائمی از قطع عضو بود.

آدوسومیلی از دختر هفت ساله‌ای گفت که با موشکی که در نزدیکی چادر خانواده‌اش فرود آمد، مورد اصابت ترکش قرار گرفته بود. او در حالی که دست چپش کاملاً منفجر شده بود وارد بیمارستان شد. خانواده او بازو را در یک حوله پیچیده و در یک کیسه آوردند. او در ناحیه شکمش ترکش خورده بود، بنابراین مجبور شدم شکمش را باز کنم و خونریزی را کنترل کنم. در نهایت دست چپش را قطع کردند. او زنده ماند، اما دلیلی که من او را به یاد می‌آورم این است که وقتی با عجله وارد اتاق عمل می‌شدم، او مرا به یاد دخترم انداخت و پذیرش آن از نظر احساسی بسیار دشوار بود.

یونیسف تخمین زده که تنها در ۱۰ هفته اول جنگ، حدود ۱۰۰۰ کودک یک یا هر دو پای خود را به دلیل قطع عضو از دست دادند. پزشکان گفتند که بسیاری از اندام‌ها را می‌توان در شرایط عادی‌تر نجات داد، اما کمبود دارو و کمبود سالن‌های عمل جراحان را مجبور به انجام اقدامات اورژانسی برای نجات جان افراد می‌کند.

برخی از کودکان پس از آن بدون داروی بیهوشی یا مسکن قطع عضو را تحمل کردند که در کنار چالش‌های ناشی از عفونت‌های شایع به دلیل شرایط غیربهداشتی و کمبود آنتی بیوتیک مانع بهبودی آن‌ها شد.

ادوسومیلی گفت که در نتیجه، برخی از کودکانی که عمل شده بودند، در شرایطی که می‌توانستند در شرایط مختلف نجات پیدا کنند، دیرتر جان خود را از دست دادند. بخش غم انگیز این است که شما هر کاری که می‌توانید برای کمک به این بچه‌ها انجام می‌دهید. اما در پایان روز، این واقعیت که بیمارستان بسیار شلوغ است و منابع مراقبت‌های ویژه را ندارد، بعداً می‌میرند. همه ما عمیقاً از رویداد‌های اخیر در غزه متزلزل شده ایم. این درگیری آغاز فصلی است که احتمالاً زندگی میلیون‌ها نفر را چه در خاورمیانه و چه در مناطق دورتر در سال‌های آینده تحت تأثیر قرار خواهد داد.