رئیس‌جمهور تراز ایران

«کسی که توانایی استفاده از فرصت‌ها و ظرفیت‌های کشور را داشته باشد اصلح است؛ اصلح آن کسی است که در درجه اول به مبانی این انقلاب و این نظام اعتقاد قلبی و واقعی داشته باشد. دوم این‌که کارآمد باشد. شب و روز نشناسد. دنبال کار باشد. توانایی داشته باشد برای کار کردن. از عناصر خوب و همکاران خوب استفاده کند، توان کار و نشاط کار همراه با اعتقاد راسخ به مبانی انقلاب این موجب صلاحیت است. وقتی این صلاحیت وجود داشت این آدمی با این خصوصیات می‌تواند از همه ظرفیت‌های کشور استفاده کند...؛ بنابراین این‌که می‌گوییم بایستی چشم‌مان به بیگانگان نباشد، به معنای قطع رابطه نیست، به معنای شجاعت ملی است، ... شما اگر شجاعت ملی داشته باشید، ملت ایران شخصیت خود، توانایی خود، استقلال خود، قدرت پیشرفت خود را به دنیا نشان بدهد، احترامش در دنیا بسیار بیشتر و بالاتر خواهد شد.» (۱۴۰۳.۰۴.۰۵)

 

برمبنای منظومه فکری رهبرمعظم انقلاب می‌توان گفت کارویژه واصلی رئیس‌جمهور، «شکوفاسازی همه ظرفیت‌های ایران و بهره‌گیری از همه فرصت‌های پیش‌روی انقلاب اسلامی» است. ایده‌ای که در نتیجه و همراه با تجلی نگاه «زیست‌بومی به حکمرانی» حاصل می‌شود. در این رویکرد، رابطه‌ای دوسویه و هم‌افزا بین مردم و دولت وجود دارد. حکمرانی زیست‌بومی، حکمرانی درون‌زا، خوداتکا، توانمندساز و فرصت‌آفرین است. به‌دنبال آن است که شخصیت حل مساله در عموم مردم ایجاد شود. در این رویکرد، تقویت آگاهی‌های عمومی و بهره‌گیری از همه ظرفیت‌ها برای منافع ملی در دستور کار قرار می‌گیرد. در این نگاه، کلیشه‌ها و دوقطبی‌های باطل و ضد پیشرفت (مانند پیوند کارآمدی با غربگرایی) جایی ندارد. نظام جمهوری اسلامی در ۴۵سال اخیر تلاش فراوانی کرده تا در شیب تند رسیدن به قله بر چالش‌های مختلفی غلبه کند؛ چالش‌هایی که به جرات می‌توان گفت هیچ کشور دیگری در گیتی یارای ایستادگی در برابر آن را نداشت. اکنون ج. ا. ا به سطح بالاتری از اثرگذاری ملی و بین‌المللی رسیده و دغدغه همه مردم ایران، آن است که این پرچم به‌دست صالح‌ترین و بلکه توانمندترین فرد سپرده شود؛ لذا این تفاوت و گاه مباحثاتی که بین نیرو‌های جبهه انقلاب اسلامی بر سر تشخیص اولویت‌های امروز نظام و به تبع آن مصداق نامزد اصلح است، یک تلاش و جهاد مقدس در ساحت انقلاب اسلامی است که در نزدیکی‌های قله اتفاق می‌افتد و البته باید از آسیب‌های آن مثل اختلاف و بی‌تقوایی بر حذر باشیم.