امتداد ناکامی کبدی، از بوسان تا هانگژو

همین سبب شده تا کبدی در سپهر ورزش جهان از هیچ اهمیت و جایگاهی برخوردار نباشد. حتی در قاره آسیا نیز با توجه به پهنه عظیم و گستردگی آن هیچ کشوری روی این رشته سرمایه گذاری نمی کند.

مصداق عینی این انگاره در رقابتهای کبدی قهرمانی آسیا بود که چندی پیش به میزبانی کره جنوبی برگزار شد  و تنها 10 کشور در آن حضور داشتند. کشورهایی که جملگی در شرق آسیا و خاور دور حضور دارند تا این رقابتها به نوعی بدل به مسابقات کبدی قهرمانی شرق آسیا شود!

در ورزش ایران اما بنا به سیاست های غلط و مشعشع دستگاه ورزش این رشته کم طرفدار بدل به فدراسیون شده و چند سالی است که به شکل فدراسیون اداره می شود. مشخص نیست چرا و به کدام دلیل رشته ای که هیچ جایگاهی در جغرافیای ورزش دنیا ندارد و تقریبا تمامی کشورهای صاحب سبک و توسعه یافته در ورزش به آن اعتنایی نمی کنند، باید در ساختار ورزش ایران حضور داشته و روی آن سرمایه گذاری شود. با این وجود کبدی در طول این سالها موفقیت های ریز و درشتی داشته و در همان جمعیت اندک تیم ها توانسته مدال های خوشرنگی کسب کند. طلای بازیهای آسیایی در دوره قبل در جاکارتا مهمترین دستاورد این رشته است.

در این رشته کم برخوردار در سطح آسیا تنها چند کشور محدود حضور دارند که هند به عنوان خاستگاه اصلی این رشته مدعی اصلی و سنتی آن محسوب می شود. تیم کبدی ایران در دوره قبل بازیهای آسیایی موفق به شکست تابوی هندی ها شد و توانست مدال طلای این رقابتها را به سینه بزند اما به نظر می رسد که کبدی ایران در این سالها تحت هدایت و مدیریت عباس اورسجی که ادعاهای فراوانی دارد، به جای حفظ این موقعیت، پسرفت داشته و از هند به عنوان قدرت اول این رشته عقب افتاده. مصداق عینی این انگاره یازدهمین دوره رقابتهای کبدی قهرمانی آسیا است که چندی پیش به میزبانی بوسان کره جنوبی برگزار شد و تیم ملی ایران دو بار متوالی مقابل هند شکست خورد.

کبدی کاران ایران در دور مقدماتی با نتیجه ۳۳ بر ۲۸ مقابل هند شکست خوردند و در بازی فینال برای بار دوم مقابل هندی ها قرار گرفته و شکست دوم را با نتیجه ۴۲ بر ۳۲ متحمل شدند. شکستی تکراری که فاصله امتیازات ایران با رقیب بیشتر شد و اختلاف فاحش 10 امتیازی در فینال ثابت می کند که فاصله کبدی ایران و هند تا چه اندازه زیاد شده و به نظر پر شدنی حداقل تا بازی های آسیایی هانگژو نیست.