جای خالی ناجیان غریق در نقاط پر حادثه آبی کرمانشاه

جام جم آنلاین؛ بر اساس آمار رسمی پزشک قانونی استان، در سال ۱۴۰۱ نیز در مجموع ۱۵ نفر بر اثر غرق شدن در آب‌ها جان خود را از دست داده‌اند، یعنی هر ماه بیش از یک نفر!

این در حالی است که این احتمال وجود دارد در برخی مناطق محلی، افرادی هم غرق شده باشند و جز آمار پزشک قانونی لحاظ نشوند.

این میزان غرق شدگی بالا در شرایطی در کرمانشاه رخ می‌دهد که استانی ساحلی نیستیم و به دریا دسترسی نداریم و افرادی که غرق می‌شوند تنها در سدها، رودخانه‌ها، سراب‌ها و کانال‌های کشاورزی جان خود را از دست می‌دهند.

چندی قبل «شهاب هنرجو»رئیس هیات نجات غریق استان کرمانشاه با اشاره به شناسایی ۱۰ مکان آبی پرخطر در استان، از اینکه نجات غریق در این نقاط مستقر نشده انتقاد کرد.

وی سدهای شیان، سلیمانشاه، آزادی، گاوشان، سراب نیلوفر و تعدادی از رودخانه‌ها را از جمله این مناطق پرخطر برشمرد که مکاتبه با مدیریت بحران برای استقرار نجات غریق در این نقاط بی فایده بوده است.

افشین یگانه، مدیرکل مدیریت بحران استانداری کرمانشاه نیز در پاسخ به این موضوع اعلام کرد که چون بر اساس قانون، شنا در دریاچه سدها و رودخانه‌ها ممنوع است، و از لحاظ قانونی الزامی برای استقرار نجات غریق در این نقاط وجود ندارد.

خصوصا اینکه چون وسعت رودخانه‌، دریاچه و سدها زیاد است امکان وجود نجات غریق در همه این نقاط نیست، اما وی سراب نیلوفر را تنها نقطه‌ای دانست که لازم است در ساعات مشخص روز که افراد برای شنا مراجعه می‌کنند غریق نجات داشته باشد.

بر اساس قانون، مالکیت بستر رودخانه‌ها و دریاچه ها و سدها با شرکت آب منطقه‌ای است و بنا به گفته سرپرست شرکت آب منطقه‌ای کرمانشاه، هرگونه شنا در دریاچه سدها، تاسیسات آبی، رودخانه‌ها و کانال‌ها ممنوع است.

رسول فرهادی گفت: وظیفه اصلی که در این زمینه بر عهده شرکت آب منطقه‌ای قرار دارد صرفا اخطار به مردم و نصب تابلوهای هشدار دهنده خصوصا در نزدیکی منابع و تاسیسات آبی است که این کار انجام شده و با شروع فصل گرما بارها از روش‌های مختلف به مردم اطلاع رسانی شده است.

الزام قانونی برای استقرار غریق نجات در مناطق ممنوعیت شنا نیست

وی تاکید کرد: با توجه به ممنوعیت شنا در رودخانه‌ها و دریاچه و سدها و با توجه به هشدارهایی که به مردم از روش‌های مختلف داده شده، چنانچه افراد دچار حادثه شوند مسئولیت حوادث با شرکت آب منطقه‌ای نیست.

به گفته فرهادی، ممنوعیت شنا در رودخانه‌ها، دریاچه سدها باعث می شود الزام قانونی نیز برای استقرار غریق نجات در این نقاط وجود نداشته باشد.

به نظر می‌رسد در چنین شرایطی تنها راهکار موجود رعایت نکات ایمنی است.

«مهرداد محمدی» یکی از افراد متخصص در حوزه نجات غریق است که در با بیان اینکه غرق شدگی‌ در آب‌های آزاد را می‌توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد، گفت: دسته اول افرادی هستند که با آگاهی و با هدف شنا و تفریح وارد آب‌ها می‌شوند و بیش از ۹۹ درصد آنها به فنون شنا تسلط کامل دارند.

وی با بیان اینکه بین ۷۰ تا ۸۰ درصد این گروه جوانان هستند، افزود: این افراد با اتکا به اینکه شنا بلد هستند وارد آب می شوند بی توجه به اینکه شرایط آب آزاد با استخرها کاملا متفاوت است.

محمدی خاطرنشان کرد: نقاط کم عمق و پرعمقی که در رودخانه‌ها وجود دارد قابل شناسایی نیست. از سوی دیگر گاهی در رودخانه‌ها شاهد خروش‌های پیش بینی نشده هستیم که فرد توان مقابله با آن را ندارد و جریان آبی وی را با خود می برد.

وی گیر کردن به ریشه درختان و‌گیاهانی که کف عمق رودخانه‌ها وجود دارد را نیز عامل دیگری برای غرق شدن دانست و تاکید کرد: درباره شنا در سدها نیز شرایط بسیار متفاوت است و تاسیسات آبی ویژگی هایی که دارد که شنا را بسیاری خطرناک می کند.

این غریق نجات خاطرنشان کرد: درباره ۲۰تا۳۰درصدی که جوان نیستند نیز بخشی از موارد غرق شدن ناشی از فوت و یا سکته در آب و یا عوارض جسمانی است که باعث می شود فرد نتواند به شنا ادامه دهد و این موضوع بیشتر در افرادی رخ می دهد که یا آمادگی جسمی کاملی نداشتند و وارد آب شدند یا بیماری قلبی عروقی دارند و از آن مطلع نیستند.

وی دسته دیگر غرق شدگی ها را مربوط به سوانح دانست که افراد ناخواسته و به دلیل حادثه مانند لیز خوردن به آب پرتاب می شوند که عمدتا کودکان و سالمندان را شامل می شود که سهم کمتری دارد.

محمدی به موارد غرق شدن خانوادگی نیز اشاره کرد که گاهی یک فرد به درون آب می افتد ‌و اعضای دیگر خانواده برای نجات وی وارد آب شده و چند نفری از بین می روند که نباید بی گدار به آب زد.