رویای ناتمام فوتبال ایران

وقتی می‌گوییم ۸ آذر ۷۶، صحنه‌های زیادی در ذهن مان مرور می‌شود. ۲۵ سال گذشته، اما انگار همین دیروز است. اما بازی دیروز، برای مایی که چشم مان ۹۰ دقیقه به صفحه تلویزیون خشک شد برای یک هیجان نصفه و نیمه، لحظات ماندگاری نداشت.

یک ضربه سر از سامان قدوس که به اوت رفت، یک سانتر نصفه و نیمه که علی کریمی از آن استفاده نکرد و یک صحنه در ثانیه‌های آخر که امیدوار بودیم مشکوک به پنالتی باشد، اما نبود.

حقیقت این است که تیم ملی دیشب، آن تیمی نبود که انتظارش را داشتیم. این تیم جسور نبود، حماسی نبود، متمرکز نبود، دونده هم نبود. انگار دست و پای مان را بسته بودند. دست آخر هم در شبی که می‌توانستیم تاریخ را به نام خودمان بنویسیم، باختیم.

ما دیشب بهترین تیم روی کره زمین نبودیم. با یک ضربه در چارچوب و با یک کرنر روی دروازه حریف، به تیمی باختیم که فقط یک موقعیت جدی روی دروازه ما ایجاد کرد؛ فقط یکی. بیرانوند با بینی شکسته حتی یک مهار هم نداشت، اما افسوس که ما در شبی که باید بهترین خودمان می‌بودیم، به اندازه کافی خوب نبودیم. رویای صعود از مرحله گروهی، این بار در نزدیک‌ترین فاصله، از ما دور شد، تا قصه جام جهانی قطر، همچون ۵ دوره قبلی جام جهانی، با حذف ایران از مرحله گروهی تمام شود. خسته نباشید به بروبچه‌های تیم ملی که قطعا در این ۳ بازی کم نگذاشتند برای موفقیت.

روزنامه جام جم