هنوز هم انرژی روزهای اول را دارم

هر بازیگری تفکرات و ذهنیات خاص خودش را دارد. بازیگری که تجربه داشته‌باشد، در هر کاری بازی نمی‌کند و برای دیده‌شدن به هر کیفیتی تن نمی‌دهد. چون می‌داند اگر یک بار خطا کند، شاید بشود رفع و رجوع کند؛ ولی اگر چند کار اشتباه و بی‌کیفیت را بپذیرد، یقین بدانید شکستش حتمی است.

بازیگر باتجربه پله پله جلو می‌رود و نقش را آنالیز می‌کند و بعد از تحلیل نقش، بر کلیت فیلمنامه سپس عوامل دخیل در تولید تمرکز کرده و پیش خود محاسبه می‌کند آیا ایفای این نقش می‌تواند به او کمک کند و یک پله هم که شده، بالاتر ببردش یا خیر. البته هر که از راه رسید نمی‌تواند همین را هم تحلیل کند و نتیجه کار را حدس بزند. خود من از دهه۵۰ با حضور در دانشکده هنر‌های دراماتیک و یادگیری از بزرگانی نظیر حمید سمندریان و بازی برای کارگردان‌های صاحب‌سبکی مثل عباس کیارستمی توانستم در کارم به توفیق برسم و بعدتر هم برایم رسانه فرق نداشت، بلکه آنچه اهمیت داشت، کیفیت فیلمنامه بود.

 

من با همان انرژی و رغبتی که برای بازی در فیلم گزارش عباس کیارستمی بازی کردم، برای بازی در سریال مختارنامه داوود میرباقری هم انرژی گذاشتم و همان‌قدر برای سریال تفنگ‌سرپر امرا... احمدجو یا معصومیت از دست‌رفته میرباقری، انرژی گذاشتم، چون برای مخاطبم ارزش قائل هستم. دنبال ژست‌های شبه‌روشنفکرانه نبودم و برای همین بهترین نقش‌هایم را در سریال‌های تلویزیونی بازی کردم و همین حالا بسیاری از مردم مرا بابت بازی در سریال‌هایی می‌شناسند که برای تلویزیون بازی کردم، ولی باید تهیه‌کننده تلویزیون هم بداند برای چه رسانه مهمی مشغول کار است.

اگر تهیه‌کننده‌ای که می‌خواهد برای تلویزیون کار کند، این رسانه را جدی نگیرد و درک نکند که پا به چه عرصه فراگیری گذاشته‌است احتمال زیاد شکست می‌خورد، چون در تلویزیون، شاید ساخت کار راحت‌تر باشد، ولی موفق‌شدن یعنی ساختن کار ماندگار خیلی خیلی سخت‌تر است.

استفاده از بازیگران کاربلد در سریال‌های تلویزیونی را باید جدی گرفت. البته گاهی تهیه‌کننده بهانه می‌آورد که بازیگران کاربلد سختگیرهستند، اما من می‌گویم شما سهل‌گیر شده‌اید. تهیه‌کننده سختگیر حتما متن خوبی را آماده می‌کند و با جدیت و حرفه‌ای‌گری، پیش می‌رود. چه معنی دارد برخی باب کرده‌اند کار تلویزیون را نباید جدی گرفت مخاطب بیچاره را چه فرض کرده‌اند. الان اغلب سریال‌ها از داستان خوب و جذابی بهره نمی‌برند و اغلب شاهد داستان‌های مونوتن و بدون اوج و فرود دراماتیک هستیم. باید از نویسندگان حرفه‌ای و امتحان پس داده با هدایت یک کارگردان متفکر در تولیدات تلویزیونی بهره برد و آن گاه بازیگران کاربلد نیز به راحتی قبول نقش می‌کنند و نتیجه تولید سریال خوب در دسترس خواهد بود.