شما جیب ما رو نزن!
مهران رجبی كه در چند مجموعه تلویزیونی با زندهیاد حلیمه سعیدی همبازی بود، با ابراز تاسف از درگذشت او به جامجم میگوید: «به دلیل اینكه خانم سعیدی در مجموعههای طنز حضور داشت، در پنج شش سریال همكار بودیم. مثلا سریال خوشنشینها كه با هم همبازی بودیم و اتفاقا بعضی كلمات و جملههایی را كه در بازی میگفت، از ایشان بهجا ماند و ماندگار شد یا به قول امروزیها وایرال شد، خیلیها از این جملات استفاده میكردند و به همین بهانه از خانم سعیدی یاد میكردند.»وی ادامه میدهد: «یكی از جملاتی كه از ایشان بهجا مانده که در همان سریال خیلی استفاده میكرد و خیلی هم این جمله گرفته بود، این بود: «شما جیب مارو نزن.» من هم خیلی از جملات اوخوشم میآمد و بعضیوقتها به كار میبردم.» رجبی همچنین میافزاید: «یادش بخیر. خانم سعیدی بسیار سرصحنه آدم بگو و بخند، خوشاخلاق و خوشمشربی بود. بسیار هم آدم باجنبهای بود و گاهی كه كارگردانها و بازیگران به خاطر مسن بودن یا خوشمشرب بودنش با او شوخی میكردند، با خنده و بهسادگی پاسخ میداد و كلكل خوبی در صحنه داشت. خانم سعیدی مادر شهید هم بود و بسیار متاثر شدم كه خبر فوتش را شنیدم. همین جا از همه مخاطبان روزنامه شما میخواهم كه فاتحهای نثار این مادر شهید عزیز كنند. چون آدم بسیار خوب، متین و محترمی بود.»
زندهیاد سعیدی خودش بود و بازی نمیكرد
ایرج محمدی جزو اولین تهیهكنندههایی است كه با زندهیاد حلیمه سعیدی همكاری كرد. از جمله مجموعههای: زنبابا، بزنگاه، متهم گریخت، ترش و شیرین و خوشنشینها. وی درباره همكاری با زندهیاد سعیدی میگوید: «مرحوم به عنوان بازیگری كه دوران آكادمیك و بازیگری دیده باشد، دورهای ندیده بود و برحسب علاقهای كه داشت، در كارها انتخاب میشد. بیشترین حضورش هم در كارهای طنزی بود كه در آن دوران من تهیه میكردم.» وی ادامه میدهد: «خانم سعیدی خودش بود و حالا بخواهیم بگوییم كه سبك بازیگری بلد بود یا كار ویژهای را از خودش نشان بدهد، نبود. اما خودش بود؛ یك مادربزرگ كه نقش خودش را بازی میكرد. دنیای مجازی سریال و دنیای واقعی خودش یكی بود و اتفاقا بسیار خوشاخلاق بود، مثل یك مادربزرگ با همه عوامل برخورد میكرد و رفتار خوبی داشت. برای كسی هم مشكل پیش میآمد، رسیدگی میكرد و دوست داشت چنین كارهایی برای دیگران انجام بدهد. به هر حال ما خاطرات خوشی از همكاری با ایشان داشتیم. خیلی به خانوادهشان و پسر عزیزشان تسلیت میگویم. امیدوارم از این قبیل بازیگران، مثل خانم سعیدی و آقای پورمخبر باز هم بتوانند وارد سینما و تلویزیون شوند. بازیگرانی كه در ذات، بازیگر هستند و در لحظه میتوانند بازی كنند و خاطرات خوبی را از خودشان بهجا بگذارند.»وی در پاسخ به این سوال كه از روز اول همكاری فكر میكرد چنین فردی بتواند تا این حد به شهرت برسد و تكیهكلامهایش در ذهن مخاطبان بماند، توضیح میدهد: «ما هنر و فرهنگ را زیرشاخه علوم انسانی میدانیم. ولی بخش عظیمی از فرهنگ و هنر از تجربه وام میگیرد. تجربه آقای رضا عطاران و آقای سعید آقاخانی و همگرایی كه با دوستان داشتیم، در بین بازیگران از روی قابلیتهایشان و صحبت كردنشان مثل آقای پورمخبر یا خانم سعیدی و كسانی كه بودند، انتخاب میكردیم و به اندازه خودشان و نه به عنوان نقش اول كه بخواهد بار قصه روی دوشش باشد، نقش میدادیم و هدایتشان میكردیم. خب قابلیتهای درونی و بنمایههای درونی خودشان فیذاته تاثیرگذاری را در سریالها داشت. برای ایشان طلب آمرزش دارم و همانطور كه گفتم، امیدوارم از این دست بازیگران باز هم وارد عرصه هنر شوند. هنرمندانی كه قابلیت این كار را دارند و میتوانند اتفاقات خوبی را رقم بزنند.»
شمایل مادربزرگهای ایرانی
حلیمه سعیدی متولد سال ۱۳۱۳ و مادر شهید بود. استعداد او در بازیگری آن هم در حوزه طنز اولین بار توسط رضا عطاران كشف شد و در مجموعههای بسیاری ایفای نقش كرد. لهجه و گویش شیرین و دوستداشتنی كه داشت، همراه با پوششی كه شبیه به مادربزرگهای ماست، باعث میشد كه با دیدنش حس خوبی بگیریم و از تماشای بازیاش لذت ببریم. با اینكه نقشهای فرعی را در آثار نمایشی بازی میكرد، اما به قدری خوب و روان بازی میكرد و دیالوگ میگفت كه به دل مینشست. او توانست با همان یكی دو كار اولش به محبوبیت برسد و مورد توجه مخاطبان تلویزیون قرار بگیرد. زندهیاد سعیدی تجربیات سینمایی هم داشت، اما شهرتش را مدیون این قاب جادو بود. سریالهایی چون: بزنگاه، عید امسال، راه دررو، معراجیها، زوج و فرد، شاهرگ كه نقشآفرینیاش در آنها برای همیشه ماندگار شد. وی روز گذشته ۲۲ بهمن به دلیل بیماری سرطان در منزلش درگذشت.
زینب علیپور طهرانی - رسانه / روزنامه جامجم
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
علی میرزابیگی، در گفت و گو با «روزنامه جامجم»: