ترس را در کودکان بوجود نیاوریم

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از فرزند پرتال ، خانواده اولین و مهم‌ترین بافت اجتماعی را برای رشد فرد فراهم می‌سازد. وجود مشکلات رفتاری در کودک به منزله روابط معیوب اعضای خانواده با یکدیگر است و با روش‌های تربیتی نادرست والدین و تعاملات معیوب آن‌ها با فرزندان ارتباط مستقیم دارد.

معمولاً والدینی که از روش تربیتی مستبدانه که از شیوه‌های یک سویه و سلیقه‌ای است برای ارتباط با کودکان بهره می‌برند، از عمل ترساندن فرزندان خود استفاده می‌کنند.

والدینی که شایستگی‌های ضعیف تری در شیوه‌های فرزندپروری دارند، به مکانیسم ترساندن کودک خود متوسل می‌شوند، زیرا خود از توانایی‌های لازم برای کنترل و مهار رفتار‌های کودک بی‌بهره‌اند و از راه‌های کلامی، غیرکلامی و ابزاری برای به اطاعت‌کشاندن کودکان و وادار‌ کردن آن‌ها به قبول کار دلخواه خود استفاده می‌کنند.

ترس از عامل قدرت، علاوه بر بی‌اعتمادی، رابطه نادرست میان والدین و کودکان را پدید می‌آورد و موجب می‌شود تا کودکان این راه ناصواب را نیز در برخورد با دیگران به‌کار گیرند.

کاهش اعتماد به نفس، خودپنداره منفی و شکاف ارتباطی، از دیگر تأثیرات این نوع ارتباط خواهد بود، انسان‌هایی که دچار ترس می‌شوند، اغلب خجالتی و کم‌رو هستند، قدرت تصمیم‌گیری ضعیفی دارند، چنین کودکانی در بزرگسالی دوستی‌های پایداری ندارند و همیشه در برخورد با مسائل مختلف احساس ناامنی می‌کنند و نمی‌توانند چندان مستقل باشند.

این کودکان قدرت حل مسئله ضعیفی دارند، چراکه عامل ترس همیشه مانند سایه آن‌ها را دنبال می‌کند، به طوری که در موقعیت‌های روزمره زندگی از ترس‌های مبهم و دلهره و اضطراب رنج می‌برند.

ترس، حسی خدادادی است که کودک با استفاده از آن از خطرات دوری می‌کند و خود را به منبع امنیت که همانا والدینش هستند، نزدیک می‌کند و فاجعه وقتی رخ خواهد داد که یک مادر یا پدر خود منشأ ترس فرزندشان شوند.

اگر در تعامل با فرزند خود مشکل دارید و یا شاهد ترس در کودک خود هستید، بهتر است با یک مشاور در این زمینه صحبت کنید و کمک‌های تخصصی را از او دریافت کنید.