پیشرفتی به‌نام مادری

او تازه اول راه است، ولی با این‌حال از سختی‌های درس خواندن و بچه‌داری به طور همزمان برایمان می‌گوید: «سختی‌اش که سخت است اما هرکسی باید شرایط خودش را بپذیرد و از همه مهم‌تر آن را اولویت‌بندی کند. اولویت اول من دخترم است و در کنارش می‌خواهم درسم را هم ادامه بدهم. طبیعتا در این راه کمک‌های خوبی مثل همسرم و خانواده‌ام دارم که در نگهداری بچه‌ها به من کمک می‌کنند تا بتوانم این مسیر را طی کنم.» با این وجود، حرف از بچه‌های بعدی که می‌زنیم، خانم پازوکی از حرف‌مان استقبال می‌کند: «می‌دانید چه است؟ این‌که جامعه می‌پذیرد که مثلا برای رسیدن به یک هدف علمی، لازم است درس بخوانی، تلاش کنی و زحمت بکشی تا پیشرفت کنی؛ اما واقعا مادری کردن را هم یک پیشرفت می‌بینند؟ واقعا مادری کردن هم نیازمند یک زحمت و تلاش بی‌وقفه برای پیشرفت است. من واقعا حالا خودم را از کسانی که بچه ندارند، جلوتر می‌بینم.»
درواقع ما می‌خواهیم در جامعه‌مان تاثیر مثبتی از خودمان به جای بگذاریم؛ اصلا برای همین است که سراغ فعالیت‌های اجتماعی می‌رویم. در صورتی که مادری کردن هم یکی از تاثیرگذارترین اتفاقات در جامعه است. تفکری که مادران شریف به خاطر این شبیه به هم فکر کردن‌ها دور هم جمع شده‌اند و حالا گاهی در راه رسیدن به اهدافشان به هم کمک هم می‌کنند: «همین تجربه‌های مشترک‌مان باعث شد که عضوی از گروه مادران شریف باشیم و تجربیات‌مان را با هم به اشتراک بگذاریم. البته گاهی این ماجرا از اشتراک گذاشتن تجربه‌ها هم جلوتر می‌رود. مثلا گاهی اوقات، تعدادی از دوستان‌مان که خانه‌هایشان به هم نزدیک است، با هم قرار می‌گذارند و چند ساعتی را در خانه یکی جمع می‌شوند و با هم درس می‌خوانند و به همدیگر برای نگهداری بچه‌ها کمک می‌کنند. دیگر چه چیزی از این بهتر؟»
خانم پازوکی مثل دیگر دوستان و هم‌گروهی‌هایشان قصد ادامه تحصیل و به دنیا آوردن بچه‌های دیگری دار‌د: «هر اتفاقی هم که بیفتد، پروسه علم‌آموزی نباید متوقف شود. علم‌آموزی نه به معنای مدرک که به معنای افزایش دانسته‌های یک مادر. حالا آن دانسته‌ها می‌تواند اطلاعاتی درباره بهترین نوع روش تربیتی و آموزشی بچه‌ها هم باشد.» به قول خانم پازوکی، حیف است اگر به موضوع بچه‌داری و فرزندآوری، به چشم یک مانع برای موفقیت‌های علمی و اجتماعی‌مان نگاه کنیم.