12 سال از فوت قیصر امین پور می گذرد چرا ما همچنان از او و شعرهایش می گوییم؟

هر روز بی تو روز مباداست!

سرش را خم کرده و دارد آخرین کتابش را برایم امضا می‌کند. موهایش خاکستری است و حالا تعداد تارهای سفیدش از سیاه‌ها بیشتر به نظر می‌رسد. دست‌هایش به آرامی قلم را روی صفحه اول کتاب به حرکت در می‌آورد و آن را امضا می‌کند. سرش را که بالا می‌گیرد، ورم پای چشم‌هایش بیشتر از همیشه به نظر می‌رسد. سر حال نیست؛ چند سالی می‌شود که با بیماری دست و پنجه نرم می‌کند اما بیشتر از بیماری، انگار غم است که به جانش افتاده؛ وقتی مرا «دخترم» خطاب می‌کند، وقتی لبخند می‌زند، وقتی کتابش را هدیه می‌دهد، همچنان غم صمیمانه در جانش نشسته و خیال رفتن ندارد. این آخرین تصویری است که از قیصر امین‌پور به یاد دارم. هر چند در تمام سال‌هایی که در انتشارات سروش مشغول به کار بودم، او را بسیار کم می‌دیدم. گاهی و معمولا پشت در آسانسور نامطمئن ساختمان سروش. او سردبیر سروش نوجوان بود و من خبرنگار سروش هفتگی؛ شرم حضور اجازه نداد از حضورش بهره بیشتر بگیرم؛ لااقل به اندازه رفع حسرت و آن روز، آن آخرین روز هم «دستور زبان عشق» بهانه‌ای شده بود برای این‌که چند ثانیه در محضرش بنشینم و آخرین تصویر از این شاعر نجیب را برای همیشه در ذهنم قاب بگیرم.

کد خبر: ۱۲۳۵۰۲۲

درباره قیصر
هر آدمی شناسنامه‌ای دارد؛ وقتی در جایی به دنیا آمده و وقتی در جایی از دنیا رفته است. در مورد بعضی‌ها فاصله این دو وقت، توفیر زیادی دارد با همه آدم‌ها؛ مثل قیصر امین‌پور که فقط 47 سال زندگی کرد، اما مفید و پربار. او دوم اردیبهشت ۱۳۳۸ در گتوند، حوالی دزفول در استان خوزستان به دنیا آمد و تا قبل از ۸ آبان ۱۳۸۶ که چشم از جهان فرو ببندد به مرتبه نویسندگی، استادی و شاعری دست پیدا کرد. قیصر منتخب هفتمین همایش چهره‌های ماندگار در سال ۱۳۸۷ است و از او کتاب‌های تنفس صبح، درکوچه آفتاب، طوفان در پرانتز، منظومه ظهر روز دهم، مثل چشمه ـ مثل رود، بی‌بال پریدن، آینه‌های ناگهان، به قول پرستو، گزینه اشعار، مجموعه شعر گل‌ها همه آفتابگردانند و دستور زبان عشق منتشر شده که این آخری تابستان 1386 وارد بازار کتاب شد و در کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسید.
قیصر امین‌پور در سال 1378 از یک تصادف مرگبار نجات پیدا کرد، اما بعد از آن دیگر از طبیب بی‌نیاز نماند تا بامداد سه‌شنبه 8 آبان 1386 که به جهان دیگر کوچید. پیکرش را در زادگاهش و در کنار مقبره شهدای گمنام به خاک سپردند و در تهران هم میدان شهرداری منطقه 2 در محله سعادت‌آباد به نامش شد، اما بعد از حذف میدان، بلوار جنوبی منتهی به میدان، قیصر امین‌پور نام گرفته است.
او همراه شاعرانی همچون سلمان هراتی و سید حسن حسینی از مهم ترین و تاثیرگذارترین شاعران بعد از انقلاب به شمار می‌آیند.

درباره شعر قیصر
شاید مهم‌ترین و اصلی‌ترین ویژگی مهم شعرهای قیصر امین‌پور به مساله «سنت و نوآوری در شعر معاصر» مرتبط باشد؛ یعنی همان موضوعی که او به عنوان پایان‌نامه دکتری در نظر گرفت و با راهنمایی محمدرضا شفیعی کدکنی از آن دفاع کرد. قیصر امین‌پور، نوآوری در سنت‌های شعری و
تلفیق ویژگی‌های سبکی و بلاغی شعر کلاسیک و شعر نیمایی را به حدی موثر در اشعارش به جا گذاشته است. به عبارتی، آنچه او سروده مناسب ذائقه شعری مخاطب امروز و البته وامدار سابقه شعر کلاسیک فارسی است؛ چه اشعار آیینی و تغزلی، چه اشعاری که برای کودکان و نوجوانان سروده و حتی شعرهای حماسی و اجتماعی‌اش.
و در تمامی این گونه‌های شعری می‌توان رد تشخص و نجابت شاعر را دید، لطافت زبانش را دریافت و به میزان آگاهی و دانشش پی برد. واژه‌ها در مشت شاعر چون موم نرم بودند و برای قیصر ساده بود که از حرف مشترک بین نامش و واژه عشق این شعر را بسراید که: و قاف حرف آخر عشق است/ آنجا که نام کوچک من آغاز می‌شود.
طبع و تسلط شعری قیصر تا به آنجاست که گاهی بیتی، مصرعی یا استعاره‌ای از او ورد زبان می‌شود، مثل ضرب‌المثل، شعار یا اندرز. اینها که در ادامه می‌خوانید بخشی از همان ورد زبان‌هایی است که از قیصر امین‌پور به یاد داریم:
ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!
هر روز بی‌تو روز مبادا است!
بی‌عشق سر مکن که دلت پیر می‌شود
درد، نام دیگر من است
چه اسفندها... آه/ چه اسفندها دود کردیم/ برای تو ای روز اردیبهشتی
در ستون تسلیت‌ها، نامی از ما یادگاری
دست عشق از دامن دل دور باد!
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم/ ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم