نسخه کشنده نژادپرستی

به گزارش جام جم آنلاین، سال های زیادی از افشای مکالمات تلفنی برخی از مسئولان و داوران فوتبال ایتالیا در رابطه با تبانی نگذشته است که اینبار زخمی قدیمی سرباز کرده، زخمی به نام نژادپرستی.

زخم کهنه چرکین است و دردآور. نژادپرستی در فوتبال نهادینه شده و به بندبند آن وارد شده است. هیچکس نمی تواند در برابر آن بایستد و حتی بالاترین نهادهای فوتبال ایتالیا قدرت مقابله با آن را ندارند.

«چرا فوتبال ایتالیا باید به وضعیتی دچار شود که مجبور به استفاده از بازیکنان سیاه پوست در تیم ملی ایتالیا شویم؟». این حرف را یکی از کارشناسان شبکه ورزش ایتالیا به زبان آورد. تاریخ به زبان آوردن این جمله به 16 سال پیش برمی گردد.

گذشت 16 سال نه تنها از وقاحت ماجرا کمتر نکرد که حتی به آن رنگ سیاه بیشتری پاشید. الان وضعیت نژادپرستی در فوتبال ایتالیا به گونه ای است که لوکاکو بازیکن سیه چرده و بلژیکی تیم اینترمیلان مورد حمله نژادپرستانه تیم کالیاری قرار می گیرد. اما پس از پایان بازی نه تنها از او عذرخواهی نمی شود بلکه به او می گویند ناراحت نباشد چون هواداران کالیاری منظوری ندارند و فقط می‎خواهند از تیمشان جانبداری کنند!

اکنون در رسانه های دیداری، شنیداری و مکتوب با انبوهی از مطالب و گزارش‎های مربوط به نژادپرستی در فوتبال روبرو هستیم. اما این حملات نژادپرستانه به چه شکلی هستند؟

میمون و موز

خوب می دانیم که یک سفیدپوست هرگز نمی تواند هدف حملات نژادپرستانه باشد. هواداران افراطی فوتبال و یا همان هولیگان ها فقط سیاه ها را نشانه می‎گیرند.

یکی از معمول ترین حملات نژادپرستانه به این بازیکنان رنگین پوست و بیشتر سیاه پوست این است که جمعی از هواداران حاضر در ورزشگاه ناگهان به صورت دسته جمعی صدای میمون را تقلید می کنند تا به بازیکن حریف این پیام را برسانند که تو هر چقدر هم ستاره باشی به دلیل رنگ پوستت از نظر ما چیزی نیستی جز میمون.

حربه بعدی نشان دادن موز است و البته پرتاب آن به سمت بازیکنان سیاه پوست. تاریخ نژادپرستی فوتبال در دنیا هرگز یادش نمی رود وقتی که یک نژادپرست به سمت دنی آلوز بازیکن رنگین پوست و سابق بارسلونا موز انداخت اما آلوز که خود را برای زدن ضربه کرنر آماده می کرد با حفظ خونسردی دولا شد، موز را برداشت، پوستش را کند و آن را خورد و سپس ضربه کرنرش را زد. او پیام واضحی را به نژادپرستان داد، به آنها فهماند که حرکات احمقانه شان هیچ ارزشی برایش ندارند و به کار خود ادامه می دهد.

اما میمون و موز تنها حملاتی نیستند که به بازیکنان سیاه پوست می شود. هولیگان‎ها گاه آنها را سگ سیاه و یا جانورانی دیگر خطاب می کنند.

نژادپرستی در فوتبال دلخراش تر از چیزی است که تصور می شود. باز هم تاریخ نژادپرستی در فوتبال هرگز فراموش نمی کند که جوردی اوسی که به صورت قرضی در بوخوم تو‌پ می‌زند، توسط بازیکن حریف در یک دیدار دوستانه مورد توهین نژادپرستانه قرار گرفت که در نهایت باعث شد این بازیکن ۲۰ ساله با اشک و گریه زمین بازی را ترک کند.

بازیکنان رنگین پوست در مقابل حملات نژادپرستانه معمولا چیزی نمی گویند و واکنش خاصی در آن لحظه ندارند اما مسلما در دل آنها آشوب و طوفانی از خشم به پاست. به ندرت کسی از میان آنها پیدا می شود که مثل جوردی اوسی آنچنان دلش بشکند که اشک بریزد. اما واقعیت نژادپرستانه همین است، حملات توهین آمیز برای به هم زدن تمرکز بازیکن حریف.

هیچکس ما را نمی شناسد

یحیی توره بازیکن مطرح و سابق تیم منچسترسیتی سال 2016 مصاحبه ای جنجالی انجام داد و گفت: «در فوتبال اروپا نژادپرستی بیداد می کند.

هیچکس سیاه‎ها را دوست ندارد و هیچکس آنها را تحویل نمی گیرد. من حتی اگر ستاره بزرگی در فوتبال اروپا باشم باز هم اگر در برخی از خیابان های مشهور پاریس، رم، هامبورگ و لندن راه بروم کسی من را نمی شناسد چون معمولا مردم اروپا به سیاه‎ها اهمیتی نمی دهند».

فوتبال کشورهای مختلف اروپایی پر از بازیکنان رنگین پوست است. موج عظیمی از این رنگین پوست ها از کشورهای آفریقایی می آیند.

برخی به طور قانونی راهی کشورهای اروپایی شده اند و برخی در کودکی سوار بر کشتی های بزرگ به طور غیرقانونی به سواحل فرانسه و ایتالیا و اسپانیا و البته پرتغال برده شدند.

تیم های ملی فوتبال کشورهای مختلف اروپایی نیز مملو از بازیکنانی است که در واقع اصالت آنها به کشورهای آفریقایی برمی گردد، به خصوص تیم ملی فوتبال فرانسه که جولانگاه ستاره های با استعداد و سابقا فقیری است که کشورهای آفریقای در زمان کودکی و یا حتی در بزرگسالی به اروپا مهاجرت کرده اند.

اما یک نکته بسیار مهم وجود دارد. گاهی اوقات رنگ پوست یک بازیکن دلیلی برای حمله نژادپرستانه به او نیست و دلایل دیگری هم در این میان وجود دارد.

این دلایل چه چیزهایی هستند؟ دین یک بازیکن نیز مورد توجه قرار دارد. البته حملات نژادپرستانه بیشتر روی همان رنگ پوست مانور می دهند.

استیصال یا کم کاری؟

از ابتدای فصل جدید سری آ ایتالیا تا امروز حداقل سه مورد حمله نژادی ثبت شده است که پرسر و صداترین مورد به روملو لوکاکو برمی گردد.

فقط تماشاگران نیستند که شعارهای نژادی می دهند، حالا یکی مثل لوچیانو پاسیرانی کارشناس و مجری برجسته ایتالیایی در یک برنامه زنده تلویزیونی از این می گوید که لوکاکو باید 10 عدد موز بخورد. اما چرا جریان های نژادپرستی در فوتبال ایتالیا روز به روز بیشتر می شود؟ دلیلش کم کاری است.

نه زندانی و نه مجازاتی. در صورتی که اگر چنین تخلفات بزرگی در فوتبال کشورهایی مثل انگلیس و یا آلمان رویت شود بلافاصله تحقیقات جامعی صورت می گیرد و فرد خاطی با محرومیت های سنگینی مثل منع ابدی از حضور در ورزشگاه ها روبرو می شود. فوتبال کشور ایتالیا به شدت در برابر نژادپرستی کم کاری می‎کند.

آخرین راهکارها

در طول یک مسابقه اگر شعار نژادپرستانه به گوش داور برسد باید بازی را به طور موقت متوقف کند و در صورت ادامه داشتن این شعارها می تواند بازی را به حالت تعلیق دربیاورد اما واقعیت این است که حتی چنین قوانینی هم از شدت شعارهای نژادپرستانه نکاسته است.

اکنون اوضاع آنچنان وخیم است که به بازیکنان سیاه پوست توصیه می شود در برابر همه کم کاری های فوتبال ایتالیا و پلیس این کشور در برابر نژادپرستی لیگ این کشور را ترک کنند.

شاید این بهترین راهکار باشد. اما واقعیت تلخ این است که جریان مسموم نژادی از لابلای کشور چکمه ای به دیگر کشورهای اروپایی هم رسوخ می کند و این معضل با ابعاد گسترده ای در فوتبال جهان مشاهده خواهد شد.

مترجم: هیلدا حسینی خواه