دیگر ماه عسل را دوست نداشتم

خیلی ها فکر می کنند ایده « ماه عسل» برای شما بوده است. صحت دارد؟
این حرف درست نیست که بگویم ایده شکل‌گیری این برنامه متعلق به من است. این برنامه هر سال با موضوعات متفاوتی روی آنتن می رفت که از سال 88 به طور جدی‌تری تصمیم گرفتیم نگاه سوژه‌محور در برنامه داشته باشیم. این موضوع از گفت‌وگوی من با احسان علیخانی شکل گرفت. من به ایشان گفتم که من این سوژه‌ها را در مطبوعات پیگیری کردم و می توان آنها را وارد قاب تلویزیون هم کرد که این موضوع با استقبال وی مواجه شد.
شما خبرنگار حوزه اجتماعی بودید، فکر می‌کنید چقدر از سوژه هایی که در مطبوعات می شد به آن پرداخت را در تلویزیون هم می توان به کار برد؟
خبرنگاری اجتماعی کمک زیادی به من کرده است. البته هر سوژه ای قابلیت پرداخت در تلویزیون را ندارد و باید از یک سری ویژگی خاص برخوردار باشد.
فکر می‌کنید در هزار داستان چقدر موفق به پرداخت به این سوژه ها شدید؟
این مساله جزو افتخارات ماست که وقتی قدیم زنگ می زدیم که سوژه ای را پیگیری کنیم ابتدا باید درباره برنامه توضیحاتی را می‌دادیم اما الان این‌طور نیست و خیلی از مردم ما را رصد می کنند.
برگردیم به موضوعی که ابتدا درباره آن صحبت کردیم، یعنی ماه عسل و جدایی شما در سال 94 از این برنامه.
آن سال جزو فصل های پرحاشیه برنامه ماه عسل بود. ماه عسل از سوژه محوری در آمده بود و به سمت موضوع محوری داشت حرکت می کرد که این مساله به نظرم بزرگترین اشتباه آنها بود. مردم روایت داستان را دوست دارند و چندان علاقه‌ای برای پرداختن به موضوعات خاص ندارند. من از یک جایی به بعد نسبت به این برنامه سیراب شدم و تصمیم به جدایی گرفتم.
در «هزار داستان» هم به نوعی همان کار را دارید انجام می دهید!
این برنامه برای رسیدن به برنامه‌ای مانند ماه عسل خیلی جای کار دارد. ما در هزارداستان، خیلی خوب دیده شده‌ایم در حالی که بودجه ما شاید یک پنجاهم برنامه‌های دیگر هم نباشد، اما نسبت به آنها موفق عمل کرده‌ایم.
چرا در هزار داستان، ما فردی را به عنوان مجری ثابت نمی بینیم؟
ما فکر می کنیم اهمیت داستانی که روایت می کنیم از مجری بیشتر است و وقتی داستان خوب باشد همه به آن گوش می کنند و بنظرم این داستان است که مردم را به جلو می‌برد.
ملاک شما برای انتخاب مجری در این برنامه چه چیزی است؟
ملاک های ما برای مجری در هر قسمت متفاوت است اما چند نکته است که مجری ما باید از آن برخوردار باشد. اول اینکه آن فرد بخشی از داستانی را که روایت می کنیم در زندگی خود داشته باشد. اگر این مساله نباشد آن چهره معروف باید یک نقشی را شبیه داستان و سوژه‌ای که روایت می کنیم، بازی کرده باشد یا اینکه مجری ما واقعا یک قصه گو باشد. مثال من در مورد آخر بازیگرانی مانند مریم سعادت یا فرهاد آئیش هستند.
نبود مجری ثابت در «هزارداستان» به بیشتر دیده شدن برنامه کمک می‌کند؟
قطعا این موضوع باعث ایجاد تنوع می شود. خیلی ها به من می گویند اگر این قصه را به مجری ثابتی می دادیم بیشتر دیده می شد. ما مشکل دیده شدن نداریم. مشکل ما این است که در شبکه ای مشغول فعالیت هستیم که مردم عادت به دیدن برنامه‌هایی شبیه «هزارداستان» ندارند. مردم از این شبکه انتظار برنامه‌هایی مانند «دورهمی» و «خندوانه» را دارند و این کار ما را سخت می کند. ما در این شرایط سخت سعی کردیم یک چیز را فراموش نکنیم و آن هم «امید بخشی» است.
«هزارداستان» چقدر رویکردش با «ماه عسل» متفاوت است؟
ماه عسل سه سال آخر را دوست نداشتم و قرار نیست «هزارداستان» شبیه این برنامه شود. من سعی کردم در این برنامه به تاثیر داستان و روایت آن بپردازم و در جایگاه دوم هم این‌که مجری ثابتی نداریم برایمان دارای اهمیت است و به نوعی میزبان، مهمانان خود را خودمان انتخاب می کنیم.
برنامه‌های «سوژه محور» در یک یا دوسال اخیر خیلی فراگیر شده این‌حجم از برنامه‌های سوژه‌محور،مخاطبان را «دلزده» نمی‌کند؟
آفت این نوع از برنامه سازی دقیقا همین موضوعی است که گفتید. مخاطب بعد از مدتی «دلزده» خواهد شد. همیشه این‌طور فکر می‌کنم که در هر برنامه می‌توان تعداد زیادی فیلمنامه بیرون آورد که مثال آن فیلم «23 نفر» است که ما در «ماه عسل» به آن پرداختیم و الان شاهد ساخت این فیلم هستیم.
به‌عنوان سوال آخر فکر می‌کنید «ماه عسل» هم بعد از جدایی شما دچار این موضوع یعنی ورطه تکرار شده بود؟
همان‌طور که گفتم من «ماه عسل» سه سال گذشته را دوست نداشتم و فکر می‌کنم چند عامل بود که باعث شده بود تا همچنان مخاطب داشته باشد؛ اول از همه این تک‌سوژه‌هایی مانند خواهران منصوریان بود که برنامه را نجات داد و عوامل بعدی هم به‌نظرم دکور خوب برنامه و کنداکتور مناسب به همراه احسان علیخانی بود که منجر به حفظ این برنامه شدند.