این همسایه‌های شرقی عاشورایی

این همسایه‌های نازنین

این بار نقاش عاشورایی کشورمان سراغ لشکر فاطمیون رفته؛ لشکری که وابسته به سپاه قدس است و از جوانانی عاشق و شیعیانی پاک‌باخته شکل گرفته که هر چند به اسم همسایه‌اند اما در ایمان و اعتقاد برادرند و از خود ما.

جمعی از هم‌کیشان افغانی در یک گروه 22 نفره در منطقه زینبیه سوریه حاضر شدند و اردیبهشت ماه سال 1392 با نام فاطمیون اعلام موجودیت کردند. حالا این گروه یک لشکر است که بنیانگذارش علیرضا توسلی ملقب به ابوحامد بوده است. او گروهش را در مشهد و از میان شیعیان افغانستانی ساکن در مشهد شکل داد و جوانانی مانند شهید مهدی صابری را جذب کرد. ابوحامد یک سال بیشتر با این گروه همراه نشد و در اسفند ماه سال 1393 در منطقه تل قرین، نزدیک مرزهای فلسطین توسط موشکی که از هواپیمای بدون سرنشین اسرائیلی شلیک شد، به مقام شهادت رسید.

بیشتر رزمندگان این لشکر، هشت سال دفاع مقدس را در تیپ ابوذر یا در یکی از نقاط مرزی گذرانده‌اند یا جوانانی که میراث حسین(ع) را بردوش می‌کشند و دفاع از مقدسات مسلمانان را وظیفه و مامویت اصلی خود می‌دانند. اگرچه درباره شهدای افغان در دفاع از حرم، آماری منتشر نشده اما لشکر فاطمیون به تنهایی گواه آن است که رزمندگان بسیاری از اهالی کشور همسایه با آرمان‌های شیعیان ایرانی همراه هستند و اینجا در این سرزمین برای دفاع از حرم گرد هم می‌آیند.

فرمانده همه‌فن حریف

در میان رزمندگانی که حسن روح‌الامین در تیپ فاطمیون به تصویر کشیده، حتما یکی از آنها می‌تواند شهید مهدی صابری باشد حتی اگر چهره‌ای از او نبینیم و شاعر نکشیده باشد.

صابری فرمانده توانای گروهان حضرت علی‌اکبر(ع) نیروی مخصوص لشکر فاطمیون بود که دو هفته بعد از تحویل سال 1368 متولد شد و در آستانه نوروز سال 1394 در روز سیزدهم اسفند سال 1393 شربت شهادت نوشید. خانواده‌اش ساکن قم هستند و خودش متولد مشهد؛ حجت‌الاسلام و المسلمین صابری به همراه همسرش به پابوس حضرت رضا(ع) و به مهمانی برادر همسرش رفته بود که مهدی متولد شد و با خودش خیر و برکت آورد. پدرش او را مورخ تاریخ بابا خطاب می‌کرده بی‌آن‌که دلیل خاصی داشته باشد و همیشه به این فرزند نازنین افتخار کرده است.

مهدی یک جزء از قرآن را وقتی به حافظه سپرد که هنوز به مدرسه نمی‌رفت و تمام کودکی و نوجوانی‌اش را در هیات‌های مذهبی گذرانده بود؛ در هیات ام‌ابیهای خاک فرج قم و بعد در هیات علی‌اکبر(ع) یزدان‌شهر. تجربه بزرگ شدن در هیات‌های مذهبی از او یک همه‌فن‌حریف ساخته بود. از پس هر کاری برمی‌آمد، از آشپزی گرفته تا کارهای امدادی، فنی، مخابراتی و اقدامات تخصصی عملیاتی.

گویا صدای زیبایی هم داشت و نوحه می‌خواند؛ هر وقت که سرگرم کاری بود یا در اتومبیل می‌نشست، نوای نوحه‌اش به گوش می‌رسید. ظرف‌ها شسته بود و در هیات ام‌ابیها و علی‌اکبر(ع) و غذای نذری به دست مردم رسانده بود. در کنار همه اینها درس می‌خواند و از شاگردان خوب مدرسه بود. وقتی عازم شد، دانشجوی رشته زمین‌شناسی بود اما علاقه‌مند به اسلحه و مهمات نظامی. مهدی صابری در این جهان بیشتر از 24 بهار به خود ندید و اگر به رسم طایفه قرار بود ازدواج کند، احتمالا همچون پدرش در 16 سالگی باید همسری اختیار می‌کرد اما مهدی مقاومت می‌کرد و یک‌بار که به خواهش پدر و مادرش به خواستگاری رفته بود، چنان شرط و شروط چیده بود برای خانواده دختر که دست رد به سینه‌اش بزنند! اولین نشانه‌های درد و دغدغه درباره اهل بیت(س) و حرم حضرت زینب(س) را مادرش دیده بود. قبر حجر بن عدی را خراب کرده بودند و مهدی صابری تمام شب را گریسته بود که‌ای‌وای اگر دستشان به حرم حضرت زینب(س) برسد!؟

بالاخره وقتی رضایت مادرش را برای اعزام به سوریه گرفت که مادر فهمیده بود نه دل به درس و دانشگاه می‌دهد و نه فکر شرمندگی در برابر زینب کبری(س) برایش آرام و قرار گذاشته است. تنها دارایی‌اش خودرویی بود که به نام پدر زد و به سوریه سفر کرد؛ سفری بی‌بازگشت! البته یک بار به مرخصی آمد و با مادرش به حرم امام رضا(ع) رفت، با زادگاهش خداحافظی کرد و از امامش اجازه شهادت خواست.

در محضر شاهزاده علی اکبر(ع)

گرفتن «تل قرین» اهمیت فوق‌العاده‌ای در از بین بردن کمربند حائل رژیم صهیونیستی در بلندی‌های جولان داشت و این آخرین ماموریت و رسالت شهید صابری بود. مهدی صابری فرمانده گردان حضرت علی‌اکبر(ع) بود که در تمام عمر آن را شاهزاده علی اکبر(ع) خطاب می‌کرد یا علی‌اکبر لیلا. این شد که در خدمت شاهزاده‌اش به مقام شهادت نایل شد. پیکر مطهرش را به همراه سه نفر دیگر از شهدای لشکر فاطمیون هم‌زمان با ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) با حضور مردم شهر مقدس قم تشییع کردند و در قطعه شهدای مدافعان حرم بهشت معصومه(س) به خاک سپردند.