ماله کشی برای صهیونیست‌ها

رمزی بارود، خبرنگار برجسته فلسطینی -آمریکایی و بنیانگذار روزنامه اینترنتی «فلسطین کرونیکل»، در مقاله‌ای که در این خصوص در پایگاه اینترنتی «مینت پرس» منتشر شده دو نمونه مستند از تلاش رسانه‌های غربی برای کشیدن پرده بر جنایات اسرائیل و بهبود وجهه آن را بررسی می‌کند. در این مقاله آمده است:

پوشش تحریف شده رسانه‌های غربی از اعتراضات اخیر در غزه که از زمان اعلام تصمیم دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا مبنی بر به رسمیت شناختن بیت‌المقدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی شروع شدند، نشان می‌دهد که موضع همیشگی این رسانه‌ها پوشاندن حقیقت اوضاع در فلسطین است، به هر قیمتی و با هر ابزاری.

در توضیح علت این‌که چرا این رسانه‌ها اسرائیل را دوست می‌نگرند و فلسطینی‌ها و اعراب را محکوم می‌کنند،‌ دلایلی مانند نزدیکی سیاسی، قرابت فرهنگی، هالیوود و نفوذ فزاینده گروه‌های هوادار اسرائیل و صهیونیست‌ها در محافل سیاسی و رسانه‌ای مطرح شده است.

اما این توضیحات چندان قانع‌کننده به نظر نمی‌رسند. امروز تعداد بی‌شماری رسانه بخصوص در خاورمیانه وجود دارند که سعی می‌کنند بخشی از این عدم تعادل را جبران کنند و دیدگاه متعادل‌تری ارائه دهند. خبرنگاران، اندیشمندان و نخبگان فلسطینی و عرب بیش از قبل در صحنه جهانی حاضر هستند و این توانایی را دارند که عملکرد رسانه‌های هوادار اسرائیل را حداقل زیر سوال ببرند، اگر آنها را رسوا نکنند.

اما رسانه‌های غربی عمدتا این صداها را نمی‌شنوند. باز هم این سخنگویان اسرائیل هستند که وسط صحنه هستند و هر طور بخواهند صحبت می‌کنند، فریاد می‌زنند، نظریه می‌دهند و تخریب می‌کنند. بنابراین مشکل نه صرفا «غفلت» رسانه‌ای، بلکه یک «سیاست» رسانه‌ای ریشه‌دار است.

ماله‌کشی‌های فوق حرفه‌ای

مثلا رسانه‌های آمریکایی و انگلیسی در جریان تحولات اخیر غزه از وقوع «درگیری‌ها» بین جوانان غزه و تک‌تیراندازان صحبت می‌کردند، انگار که آنها در نبردی برابر و با توانی برابر می‌جنگند. این رسانه‌ها حتی سوال هم نکردند که چرا صدها تک تیرانداز و تانک اسرائیلی باید برای سرکوب اعتراضات «مسالمت‌آمیز» فلسطینیان در مرز غزه مستقر می‌شدند.

رسانه‌های غربی کور نیستند. اگر مردم عادی هم دیگر به خوبی حقیقت اوضاع در فلسطین را می‌فهمند، خبرنگاران باتجربه غربی احتمالا از دیدن حقیقت ناتوان نیستند. آنها می‌دانند، اما ترجیح می‌دهند سکوت کنند.

این استدلال که پروپاگاندای صهیونیست‌ها که از آن با نام حسبره (Hasbara) یاد می‌شود خیلی قوی عمل می‌کند و رسانه‌های غربی تحت‌تاثیر این تبلیغات هستند هم دیگر واقع‌بینانه به نظر نمی‌رسد. ارتش اسرائیل چه خلاقیتی در توضیح علت کشته شدن فلسطینیان بی‌سلاح در غزه به خرج داد؟

ارتش اسرائیل روز 31 مارس، دقیقا یک روز بعد از کشتار صدها فلسطینی‌ و زخمی شدن هزاران نفر در تظاهرات معروف 30 مارس، توییت کرد: «ما دیروز 30،000 نفر دیدیم. ما آماده بودیم و نیروهای کمکی هم آمدند. هیچ کاری بدون هماهنگی انجام نشد، همه چیز دقیق و سنجیده بود و ما می‌دانیم هر گلوله دقیقا کجا فرود آمد.»

احتمالا شما هم تصدیق می‌کنید که این نوع روایت کشتار فلسطینیان را برای کمتر کسی توجیه می‌کرد. کمی بعد، آویگدور لیبرمن، وزیر دفاع تندروی اسرائیل با اعلام این‌که «هیچ فرد بی‌گناهی در غزه وجود ندارد» بیشتر صهیونیست‌ها را در مقابل افکار عمومی رسوا کرد. این عبارت به این معنی بود که اسرائیل حق دارد تمام اهالی غزه را براحتی مورد هدف قرار دهد.

رسانه‌های غربی به طور فعالانه تلاش می‌کنند بر جنایات اسرائیل پرده بکشند و وجهه آن را بهبود بخشند،‌ در حالی که استادانه چهره دشمنان اسرائیل را تخریب می‌کنند.

سوتی خنده‌دار لیبرمن

برای نمونه اجازه دهید این ادعای بی‌پایه اسرائیلی‌ها را بررسی کنیم که یاسر مرتجی، یک خبرنگار فلسطینی که در حال پوشش تظاهرات فلسطینیان در مرز غزه به ضرب گلوله تک تیراندازان اسرائیلی کشته شد، در واقع عضو حماس بوده است.

نخست روزنامه جروزالم پست به نقل از منابع اطلاعاتی ناشناس ادعا کرد که یاسر «یک عضو دستگاه امنیتی حماس» بوده است. سپس لیبرمن جزئیات (ساختگی) بیشتری ارائه کرد و گفت یاسر از سال 2011 از حماس حقوق می‌گرفته و «درجه‌ای معادل یک فرمانده» داشته است. خیلی از خبرنگاران غربی این اظهارات را حقیقت محض در نظر گرفتند و مدام در اخبار خود ماجرای کشته شدن یاسر را به حماس ربط می‌دادند. اما بعدا مشخص شد که براساس اطلاعات وزارت خارجه آمریکا، یاسر یک
استارت آپ رسانه‌ای در غزه به راه‌انداخته بود که حتی از سازمان امدادرسان آمریکایی USAID کمک مالی گرفته بود، البته بعد از طی کردن یک فرآیند سفت و سخت گزینش.

کمی بعد گزارش فدراسیون بین‌المللی خبرنگاران نشان داد که یاسر حتی در سال 2015 توسط نیروهای پلیس غزه که وابسته به حماس هستند دستگیر و مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود، مساله‌ای که نشان می‌دهد ادعاهای لیبرمن چیزی بیش از یک قصه بی‌سروته نبودند.

با بررسی این نمونه‌ها می‌توان قضاوت کرد که دستگاه رسانه‌ای اسرائیل چیزی در حد‌و‌اندازه ماشین رسانه‌ای کره شمالی است. اما تصویری که رسانه‌های غربی از اسرائیل نشان می‌دهند خیلی متفاوت است. این رسانه‌ها در هر شرایطی اسرائیل را در موضع حق می‌نشانند در حالی که موضع فلسطینیان را اشتباه جلوه می‌دهند.

تحریف رسانه‌های غربی به اسرائیل حاشیه امنیت لازم را داده تا با فراغ بال سیاست‌های وحشیانه خود را ضد فلسطینیان اجرا کند،‌ بدون این‌که از لحاظ اخلاقی پاسخگو باشد. این رسانه‌ها همیشه به اسرائیل وفادار می‌مانند و فاصله‌ای بین حقیقت و مخاطبان خود می‌اندازند.

وظیفه ما این است که این رابطه پلید بین رسانه‌ها را افشا کنیم و رسانه‌های غربی را
به خاطر پوشاندن جنایات اسرائیل مورد سوال قرار دهیم، همچنین خود اسرائیل را به خاطر ارتکاب این جنایات.

علیرضا هاشمی

بین‌الملل