وقتی عضله جلوی ران کشیده می‌شود

از آنجا که این عضله وظیفه بالا آوردن ران و صاف کردن زانو را به عهده دارد، در حرکاتی مانند لگد زدن سریع در ورزش‌های رزمی، شوت زدن محکم و سریع در فوتبال یا رسیدن به زمین بعد از جهیدن دچار کشیدگی می‌شود. به علت قدرت زیاد در حین انقباض برای صاف نگهداشتن زانو، فیبرهای عضله چهار‌سر، تحت تأثیر نیروهای کششی زیادی قرار می‌گیرند. در این حال اگر نیرویی از خارج سعی در خم کردن مفصل زانو کند فیبرهای عضلانی در معرض کشش باز هم بیشتری قرار می‌گیرند. وقتی این کشش بیش از حد تحمل عضله باشد برخی فیبرهای عضله دچار کشیدگی بیش از حد و پارگی می‌شوند و درد و تورم و کبودی در عضله ایجاد می‌شود. این درد که به صورت ناگهانی در فعالیت های شدید و جهشی اتفاق می‌افتد، می‌تواند احساس کشیدگی در جلوی ران را برای بیمار در پی داشته باشد. در این حالت ادامه فعالیت مانند دویدن، بالا و پایین رفتن از پله و پریدن می‌تواند درد بیمار را تشدید کند. بیمار بعد از مراجعه به فیزیوتراپی و ارزیابی اولیه از وسعت آسیب دیدگی عضله با یخ درمانی، استفاده از باند کشی برای کاهش تورم و استفاده از عصا و استراحت مرحله آسیب را سپری می‌کند.در این مرحله برای پیشگیری از چسبندگی و کوتاهی عضله و محدود شدن دامنه حرکتی خم شدن زانو، تمرینات افزایش انعطاف پذیری عضله با احتیاط توسط فیزیوتراپیست آموزش داده می‌شود. تحمل وزن هم به مرور تا 48 ساعت و با کم شدن درد و التهاب آغاز می‌شود تا مفاصل زانو و لگن عملکرد طبیعی خود را از دست ندهند. در کشیدگی‌های خفیف یک تا سه هفته و در پارگی‌های این عضله، چهار تا شش هفته طول می‌کشد تا فرد به فعالیت طبیعی خود برگردد. شروع ورزش بعد از مدت‌ها و عدم آمادگی مناسب می‌تواند خطر بروز این آسیب را دوچندان کند. انجام تمرینات تقویت عضله جلوی ران مانند وزنه زدن در حرکت جلو پا و صاف بالا آوردن پا در حالت خوابیده با وزنه می‌تواند از بروز این مشکل جلوگیری کند ، چرا که یک عضله قوی تحمل بیشتری در مقابل انقباضات شدید خواهد داشت. تمرینات کششی هم چه در مرحله آماده‌سازی ورزشکاران و چه در مرحله بعد از حاد آسیب باید انجام شود. هر چه عضله قابلیت کشش بیشتری داشته باشد احتمال پارگی فیبرهای آن در حرکات ناگهانی کمتر است. ضربه مستقیم به عضله هم از دیگر علل این آسیب به شمار می‌رود. علاوه بر ورزش‌های رزمی و فوتبال، دو و میدانی، دو با مانع، پرش طول و بسکتبال هم از ورزش‌هایی است که این آسیب بسیار در آنها اتفاق می افتد. گاهی بعد از چند روز استراحت و فیزیوتراپی، درد و سفتی عضله به ناحیه اصلی پارگی محدود می‌شود که توسط فیزیوتراپیست در عمق عضله قابل لمس است و با لیزر، اولتراسوند، ماساژ و تکنیک‌های دستی می‌توان این عوارض باقیمانده را نیز درمان کرد.

دکتر پرهام پارسانژاد

فیزیوتراپیست