جیب مردم و دعواهای توییتری

فیلم درمیشیان بعد از مدت‌ها کش و قوس بالاخره با نظر شورای پروانه نمایش راهی سینماها شد تا قول مسئولان وزارت ارشاد مبنی بر این که هیچ فیلمی در کمد باقی نمی‌ماند، محقق شود. بلافاصله بعد از این اتفاق بود که شبکه‌های اجتماعی بخصوص توییتر که فضای متفاوت‌تری نسبت به دیگر شبکه‌های اجتماعی دارد با هشتگی که توسط خود درمیشیان شروع شده بود به موافقت و مخالفت به وی پرداختند. در این میان اما ادعای درمیشیان مبنی بر آن که از جیب مردم فیلم نمی‌سازد با واکنش‌های زیادی روبه‌رو شد.

ظاهرا این ادعای درمیشیان چندان با واقعیت تطابق ندارد. طبق مطلبی که کانال نشریه نقدسینما منتشر کرده است، ادعای توییتری کارگردان جوان در حالی صورت می‌گیرد که درمیشیان برای همین فیلمی که الان روی پرده دارد مبلغی برابر با 300 میلیون تومان از بنیاد سینمایی فارابی وابسته به سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تسهیلات مالی دریافت کرده است. تسهیلاتی که طبق اعلام نقدسینما مربوط به سال 1394 است. این اما تنها پروژه سینمایی مورد حمایت این نهاد دولتی نبوده و جست‌وجوی نام او در پایگاه اینترنتی بنیاد به پروژه سینمایی دیگری هم بجز عصبانی نیستم ختم می‌شود.

طبق گزارش‌های فارابی، پروژه سینمایی «لانتوری» را هم می‌توان از آثاری محسوب کرد که با مشارکت این بنیاد سینمایی ساخته شده است؛ فیلمی که در جشنواره‌های متعدد داخلی و خارجی شرکت و جوایز و تقدیرهای زیادی را هم از آنِ خود کرد. این فیلم در سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر هم در سه رشته نامزد و در رشته بهترین صداگذاری هم موفق به دریافت سیمرغ بلورین جشنواره شد.

انتقادات اما فقط به اینجا ختم نمی‌شود. بجز ادعاهایی که آقای کارگردان جوان درباره وابسته بودن یا نبودن و فیلم نساختن از جیب مردم مطرح کرده است، موج‌سواری سیاسی از دیگری انتقاداتی است که به درمیشیان وارد شده است.

این که فیلم بدون بهره بردن از یک درام و قصه
قابل توجه و صرفا با استفاده از بعضی مفاهیم و شعارهای گل‌درشت سیاسی به دنبال زدن حرف خود است. بعضی‌ها این مساله را یک سوءاستفاده سیاسی تعبیر کرده‌اند تا حدی که فیلمساز برای سینما ارزش درجه دوم قائل است و صرفا سعی کرده با این مفاهیم برای اثر خود یک سایه سنگین سیاسی ایجاد کند. سایه‌ای که البته آن قدر سنگین است که بعد از چند سال بتازگی با صدور مجوز برای آن موافقت شود. به نظر این دسته از مخاطبان، چنین معادله‌ای یک معادله سیاسی است که فیلم را با کمک دوپینگ سیاسی زنده نگه می‌دارد.شاید در همین جهت هم باشد که چهره‌ای مانند جعفر پناهی که او هم از بعد از سال 88 دچار حواشی غلیظ سیاسی شده است از این فیلم حمایت و مردم را به تماشای آن دعوت می‌کند. حمایت بعضی رسانه‌ها و مطبوعات جریان اصلاح‌طلب را هم می‌توان با همین گزاره تحلیل کرد. در انتها شاید بد نباشد واکنش بعضی کاربران فضای مجازی را به این فیلم با هم مرور کنیم:

- #عصبانی_نیستم سانسورشده رو دیدم. فیلم خوبی بود، اما غیر از یک سکانس که اشاره می‌کنه به ستاره دار بودن نوید. تمام سکانس‌ها رو تو هزارتا فیلم دیگه هم دیده بودم.

- -شغل شریف شما چیه؟ + بنده فیلمساز غیروابسته غیرسفارشی سازم که از جیب مردم فیلم نمی‌سازم [و چک چندصدمیلیونی #فارابی را می‌گذارد توی جیبش]

- یکی به من بگه #عصبانی_نیستم دقیقا چی داشت که5 سال توقیف بود؟!

- البته که #عصبانی_نیستم اونقدضعیفه که اگرهمون اولم اکران میشداتفاق خاصی نمیفتاد! امااین که یادگرفتید بابیانیه سیاسی علیه کشورتون مطرح شید، زشته.

- به نظرم باران کوثری یا واقعا جزو نوابغ بازیگری ماست یا واقعا اون زمان عاشق نوید بوده.وگرنه برق چشماش رو وقتی داره به نوید نگاه میکنه طور دیگه نمیشه توجیه کرد.

- نمیدونم نسخه اصلی #عصبانی_نیستم حرفی برای گفتن داشت یا نه، ولی اینی که روی پرده بود به نظرم سوءاستفاده از دانشجوی ستاره‌دار بود.

- #عصبانی_نیستم رو همون چندسال قبل دیدم... یک فیلم معمولی ولی خوبه این‌که چرا حالا اینقدر سروصدا کرده برمیگرده به همون بخش جوگیر جامعه ما که سرودست میشکنن برای چیزی که فقط ظاهری معترض داره.

- طرف با بودجه # فارابی دولت میره فیلم میسازه بعد ژست منورالفکری میگیره و میگه #غیر_وابسته_ام . #عصبانی_نباش برادر. خدا این تناقضاتتونو حل کنه به حق پنج تن.