شاعری که ایل و تبارش همه عاشق بودند + اینفوگرافیک

به گزارش جام جم آنلاین، چه کسی باور می کرد، سید حسن حسینی، سید الشعرای انقلاب، تپش های پرشور قلب اش در 48 سالگی خاموش شود، شاعری که به گفته خودش «از ازل ایل و تبارش همه عاشق بودند» و از ابتدای پیروزی انقلاب برای مردم و انقلاب و کشورش سرود. حسن حسینی همان طور که در اینفوگرافی این گزارش هم مشاهده می کنید نقش آفرینی جدی در جریان سازی ادبیات فارسی در دانشگاه ها و همچنین شعر امروز ایران ایفا کرد، او همواره یک شاعر انقلابی ماند و در اواخر دوران زندگی اش با چندین شعر و کتاب تاثیرگذار نشان داد که مانند دو برادر و یار دیرینه اش قیصر امین پور و سلمان هراتی نمی تواند چشم روی برخی انحراف ها و بی عدالتی ها و کج روی ها ببندد و به عنوان یک شاعر ولایت مدار و انقلابی بارها و بارها انتقادهای تندی را مطرح کرد. «برای مشاهده اینفوگرافیک در ابعاد بزرگ روی آن کلیک کنید» با هم چند نمونه از شعرهای حسن حسینی را در سالمرگ او که از قالب های مختلف و گونه ها و درونمایه های متفاوت گزینش شده اند می خوانیم: غزل 1 شاهد مرگ غم&zwnj;انگیز بهارم، چه کنم؟ ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم؟ نیست از هیچ طرف راه برون&zwnj;شد ز شبم زلف&zwnj;افشان تو گردیده حصارم چه کنم؟ از ازل، ایل و تبارم همه عاشق بودند سخت دلبسته&zwnj;ی این ایل و تبارم چه کنم؟ من کزین فاصله غارت&zwnj;شده&zwnj;ی چشم توام چون به دیدار تو افتد سروکارم چه کنم؟ یک&zwnj;به&zwnj;یک با مژه&zwnj;هایت دل من مشغول است میله&zwnj;های قفسم را نشمارم چه کنم؟ 2 آن چه از هجران تو بر جان ناشادم رسید از گناه اولین بر حضرت آدم رسید گوشه&zwnj;گیری کردم از آوازهای رنگرنگ زخمه&zwnj;ها بر ساز دل از دست بی&zwnj;دادم رسید قصه شیرین عشقم رفت از خاطر ولی کوهی از اندوه و ناکامی به فرهادم رسید مثل شمعی محتضر آماج تاریکی شدم تیر آخر بر جگر از چلة بادم رسید شب خرابم کرد اما چشم&zwnj;های روشنت باردیگر هم به داد ظلمت&zwnj;آبادم رسید سرخوشم با این همه زیرا که میراث جنون نسل اندر نسل از آباء و اجدادم رسیدم هیچ کس داد من از فریاد جان&zwnj;فرسا نداد عاقبت خاموشی مطلق به فریادم رسید رباعی آنان که چراغ عشق افروخته اند چون شمع به سوز دل خود سوخته اند شوریدن و بر قامت شب زخم زدن رسمی ست که از ستاره آموخته اند سپید به گونه&zwnj;ی ماه نامت زبان&zwnj;زد آسمان&zwnj;ها بود و پیمان برادریت با جبل نور چون آیه&zwnj;های جهاد محکم تو آن راز رشیدی که روزی فرات بر لبت آورد و ساعتی بعد در باران متواتر پولاد بریده بریده افشا شدی و باد تو را با مشام خیمه&zwnj;گاه در میان نهاد و انتظار در بهت کودکانه&zwnj;ی حرم طولانی شد تو آن راز رشیدی که روزی فرات بر لبت آورد و کنار درک تو کوه از کمر شکست طنز 1 تاجری مجلس تفسیر گذاشت ابتدا فاتحه بر قرآن خواند! 2 شاعری وارد دانشکده شد دم در ذوق خود را به «نگهبانی» داد!