فروپاشی عصبی یا پاشیدن از خنده

نمایشنامه تا آنجا که ممکن شده با ایرانیزه کردن نمایش از انسجام قصه نکاسته، بلکه در راستای بهتر خنداندن شما پیش رفته است. داستان از این قرار است که شخصیت اصلی، یعنی «مل»، نیویورکی طبقه متوسطی است.

مردی40 و اندی ساله که چند سال است در آپارتمانی در طبقه چهاردهم ساختمانی زندگی می‌کند و یکباره در درگیری با روزمرگی‌های زندگی شهری قرار می‌گیرد. همه چیز او را آزار می‌دهد؛ از معاشرت و مهمانی همسایگانش تا رفت و آمد ماشین در خیابان جلوی خانه و زباله‌هایی که بویش از طبقه چهاردهم نیز به مشام می‌رسد. مل به زعم اطرافیانش دچار پریشانی شده و حالا این نمایش به ظاهر کمدی قرار است بازنمایی از فروپاشی یک انسان باشد که مخاطب خود را بسادگی با او جایگزین
کرده است.

زندگی ساده و نه‌چندان ناآشنای او چنان از هر پیش‌بینی ساده‌انگارانه بیننده فاصله می‌گیرد که در چند دیالوگ ساده گره ایجاد شده توسط سایمون به شکل معضلی لاینحل پدیدار می‌شود؛ در آن زمان که مل با حل مشکل بیکاری‌اش دست و پنجه نرم می‌کند، دزدان آپارتمانش را غارت می‌کنند. اما همه اینها باعث نمی‌شود نویسنده تمرکزش را برای خنداندن تماشاگر از دست بدهد.

او در دیالوگ‌نویسی چنان نبض بینندگان و خوانندگانش را در صحنه و حین خواندن نمایشنامه در دست دارد که با خنداندن آنها قادر است نمایش خود را به پایان برساند. مل، هفته‌هاست بیکار است و همسرش برای امرار معاش‌شان سر کار می‌رود. اینجا واگویه‌های مردانه نیز به نمایش درمی‌آیند و کم‌کم ماریا همسر مل نیز دستخوش مشکلاتی می‌شود که تا پیش از این در بروز آن از سوی مل منتقدشان بود.

جواد عزتی که در سال جاری فیلم‌هایی چون «اکسیدان»، «ماجرای نیمروز» و «آینه بغل» را در اکران داشت، این بار نیز پس از پنج سال دوری از صحنه تئاتر با نمایش «زندانی خیابان دوم» به تماشاخانه ایرانشهر بازگشته تا نشان دهد صحنه و نفس تماشاگر را در بازی جلوی لنز دوربین‌های فیلمبرداری فراموش نکرده است. اما با وجود بازی‌های خوب این بازیگران و کارگردانی باقری، نمی‌توان منکر منحصر به‌فرد بودن متن این نمایشنامه بود، زیرا چه بسیار آثاری که اکنون همزمان با این نمایش روی صحنه می‌روند و با وجود بازی و صحنه‌آرایی‌های خوب چندان ادامه پیدا نمی‌کنند.

نگار حسینخانی

روزنامه نگار