پاسخ به پرسش‌های شما

علائم دوقطبی را حتما باید یک روانپزشک یا روان‌شناس بالینی تائید کند، برای مشکل اختلال دوقطبی درست بودن تشخیص بسیار مهم است و سپس باید به مساله درمان بپردازیم. بخشی از درمان این نوع اختلال، درمان دارویی است که این‌کار توسط همکاران روانپزشک صورت می‌گیرد. آ‌نها می‌توانند با تجویز داروهای مربوط، این اختلال نوسانی را کنترل کنند و به فرد کمک کنند تا بتواند در حالت ثابت‌تری قرار بگیرد و از آن نوسانات شدید جلوگیری کند. البته این اختلال می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد، اما عمدتا مسائل بیولوژیکی برای آن مطرح است. یعنی در واقع یکی از غدد بدن و ترشحات مربوط به آن عملکرد درستی ندارد. بنابراین با کمک دارو تلاش می‌شود تعادل بیوشیمیایی مورد نظر در مغز ایجاد شود تا فرد بتواند عملکرد طبیعی یک انسان را داشته باشد. برای این اختلال ما درمان‌های غیردارویی هم داریم، اما در درمان غیردارویی شخص ‌باید پشتکار و پیگیری بسیاری داشته باشد تا نتیجه مطلوب حاصل شود. خیلی از افرادی که این حالت را دارند ممکن است گاهی احساس خوبی داشته باشند و گاهی حالت پریشانی به آنها دست بدهد، عصبانیت بیش از حد، احساس انرژی بیش از حد، درگیری، پرخاشگری و مشکلات خشم را مطرح کنند که قطعا همه اینها باید به‌درستی تشخیص داده و سپس درمان آغاز شود. در نتیجه اگر احساس می‌کنید که از لحاظ خلقی در نوسان است، حتما به همکاران روان‌شناس، مشاور و روانپزشک مراجعه کنید.

حدود سه ماه است مادرم را از دست داده‌ام،‌ دچار افسردگی و انزوای شدیدی شده‌ام و دلم نمی‌خواهد هیچ کاری انجام دهم، مدت‌ها به گوشه‌ای خیره می‌شوم و تکان نمی‌خورم، دست و دلم به هیچ‌کاری نمی‌رود، حوصله هیچ‌کس را ندارم.

در زبان روزمره اصطلاح افسردگی برای اشاره به یک حالت احساسی، واکنش به یک موقعیت و سبک رفتار مختص به فرد به‌کار می‌رود. افسردگی اغتشاشی در خلق است که با درجات متفاوت غمگینی، یأس، تنهایی، ناامیدی، شک در مورد خویشتن و احساس گناه مشخص می‌شود.

دو نوع افسردگی وجود دارد؛ افسردگی خارجی که به‌دلیل شرایط زندگی است مانند صدمات جسمی، مرگ نزدیکان، طلاق و به هم خوردن رابطه. گرچه چنین افسردگی به نوع خود مخرب است، اما با گذشت زمان بهبود می‌یابد. نوع دوم داخلی است که نتیجه سوءتغذیه و تعادل نداشتن مواد شیمیایی در بدن است.

درباره مورد خاص شما باید بگوییم که برای یادآوری شخص مورد علاقه از دست رفته، راه‌هایی ایجاد کنید.

فعالیت‌هایی مثل خاطره‌نویسی برای تجدید خاطرات. از نظر روحی خود را در مرکز توجه قرار دهید و سعی کنید شیوه‌هایی را که شخص از دست رفته برای موفقیت شما در نظر داشت به یاد آورید و روی آنها کار کنید. آینده‌ای پر امید را برای خود مجسم کنید، افکار و احساسات خود را به دیگران بگویید و اجازه دهید دیگران در این مقطع حساس زندگی با شما همراه باشند. سعی کنید از نظر جسمی فعال مانده و به زیبایی‌های اطراف زندگی خود حساس باشید. هنگام سوگواری به دیگران کمک کنید.

نکاتی هم باید به اطرافیان شما گوشزد کرد این که به صحبت‌های شخص سوگوار گوش کنند و در مورد فقدان با شما صحبت کنند. از قضاوت در مورد احساسات شخصی شما هنگام سوگواری خودداری شود، به شخص سوگوار اجازه دهند تا مطمئن شود در دسترس هستند و اهمیت ارتباط حمایتی با شما را مورد توجه قرار می‌دهند.

عطیه رضایی - روان‌شناس بالینی