پیش‌بینی متخصصان از آینده فناوری‌های الکترونیکی همراه و اثر آنها بر زندگی اجتماعی ما چیست؟

جانشینان تلفن‌های هوشمند

با وجود رونق بازار تلفن‌های همراه هوشمند و همه‌گیر شدن استفاده از آنها، بسیاری از متخصصان حوزه فناوری معتقدند در آینده نه‌چندان دور، این تلفن‌ها از رده خارج خواهند شد و نسل جدیدی از وسایل ارتباطی کوچک و همراه جای آنها را خواهد گرفت که نحوه تعامل ما با دنیا را تغییر خواهد داد.

کد خبر: ۱۱۰۴۵۲۹

امروزه تلفن‌های هوشمند در اختیار اقشار مختلف و گروه‌های گوناگون سنی قرار دارد. ما عادت کرده‌ایم از این گوشی‌های هوشمند برای کارهای مختلف استفاده کنیم؛ از گوش دادن به موسیقی، گرفتن عکس، خواندن خبرها و استفاده از شبکه‌های اجتماعی گرفته تا خرید و انجام تراکنش‌های مالی. برای بسیاری از مردم، تلفن‌های هوشمند جای ابزارهای مورد استفاده روزمره‌ای مانند چراغ‌قوه و ساعت مچی را گرفته است.

تلفن‌های هوشمند آنقدر زندگی روزمره ما را تغییر داد که به آسانی فراموش می‌کنیم استفاده از آنها فقط کمی بیش از ده سال پیش رواج پیدا کرد. آن زمان شرکت اپل نخستین بار گوشی‌های آیفون را در بازار عرضه کرد که قابلیت دسترسی سیار به اینترنت و توان محاسباتی را با صفحه نمایش لمسی تلفیق کرده بود و با انواع حرکات و ضربه‌های انگشت شست و اشاره انجام کارهای مختلف را امکان‌پذیر می‌کرد. بررسی آماری جدیدی نشان داده کاربران تلفن‌های هوشمند حدود پنج ساعت در روز از گوشی‌های همراه خود استفاده می‌کنند. به همین علت پیاده‌روهای شلوغ شهرهای بزرگ، دشوار است بتوان بدون برخورد به اشخاصی که محو صفحه نمایش تلفن
همراه خود هستند، راه رفت!

نسل بعدی فناوری‌های همراه

تصور این که با پیشرفت سریع فناوری، تلفن‌های هوشمند به شکل کنونی‌شان عمر محدودی داشته باشند، اعجاب‌آور است، اما در نظرسنجی‌ای که شرکت سوئدی اریکسون در سال 1394/2015 انجام داد، مشخص شد از
هر دو نفر، یک نفر معتقد است تا سال 1399/2020 تلفن‌های همراه هوشمند از رده خارج خواهند شد. به این ترتیب این سوال مهم مطرح می‌شود که چه چیزی جایگزین این تلفن‌ها خواهد شد؟ پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که پیشرفت در فناوری‌هایی مانند واقعیت مجازی، واقعیت افزوده، هوش مصنوعی و ابزارهای الکترونیک جاسازی شده در لوازم شخصی همراه، به ظهور نسل جدیدی از وسایل ارتباطی هوشمند منجر خواهد شد که حتی بیشتر از تلفن‌های هوشمند زندگی روزمره ما را تغییر خواهد داد.

ما برای چنین ابزاری اسم مناسبی نداریم، اما تقریبا می‌توان یقین داشت که آنها مستطیل‌هایی با ابعاد کف دست با صفحه نمایش شیشه‌ای- یا اصولا صفحه نمایش- نخواهند بود و حتی ممکن است صرفا یک تک ابزار هم نباشند. مثلا براساس یکی از پیش‌بینی‌ها به جای تلفن‌های همراه، مجموعه‌ای از ابزارهای الکترونیک مورد استفاده قرار خواهند گرفت که در دانه‌های گردنبند یا در لنزهای تماسی چشم و عینک‌ها جاسازی می‌شود و از طریق شبکه‌ای به نام «شبکه شخصی» (Personal Area Network) با هم در ارتباط خواهند بود. این ابزار با استفاده از فناوری واقعیت مجازی و واقعیت افزوده اطلاعات را در برابر میدان دید ما به نمایش در خواهند آورد و دیگر نیازی به صفحه نمایش وجود نخواهد داشت. درست همان‌گونه که ما برنامک‌های (اپلیکیشن‌ها‌ی) تلفن‌های هوشمند امروزی را با حرکت دادن انگشتانمان کنترل می‌کنیم، خواهیم توانست شبکه‌های شخصی نسل آینده خود را با فرمان‌های صوتی یا حرکاتی که در هوا انجام می‌دهیم کنترل کنیم. شاید برای این کار از فناوری لمسی (haptic technology) که بازخورد حسی لمس کردن اشیا را شبیه‌سازی می‌کند، کمک گرفته شود.

ممکن است مهارت تایپ کردن کاملا منسوخ نشود، اما شاید روزی همان‌قدر نادر باشد که خوشنویسی با قلم و مرکب. می‌توان تصور کرد که به همان اندازه که اکنون سریع تایپ کردن برای نسل جدید آسان‌تر از نسل قدیم است، مهارت نسل‌های بعدی برای انجام حرکات مربوط به این فناوری جدید لمسی هم بیشتر از نسل‌های قبل از آن شود.

دستیاران هوشمند آینده

اما با گذر زمان نیاز به وارد کردن اطلاعات به ابزارهای همراه کمتر از قبل خواهد شد، چون دستیاران صوتی هوشمند نسل بعد - نسخه‌ای کامل‌تر از سیری، الکسا یا کورتانا را تصور کنید که به استفاده آن بسیار ساده‌تر باشد - خواهند آموخت که خودشان به این که ما چه می‌خواهیم بدانیم یا انجام دهیم، پی ببرند، حتی گاهی پیش از آن‌که خودمان بدانیم! این دستگاه‌ها از روی حرکات چشم‌های ما نیازمان را پیش‌بینی خواهند کرد. مثلا اگر چند ثانیه به چیزی خیره شویم، متوجه خواهد شد که به اطلاعاتی درباره آن نیازداریم.

همچنین می‌توان تصور کرد ممکن است روزی این دستیاران هوشمند آینده با دستیاران اشخاص دیگر تعامل داشته باشند و جانشین برخی تعاملات ما با افراد شوند. این پیش‌بینی هم جالب و هم نگران‌کننده است. همین حالا هم شاهد آن هستیم که بسیاری از افراد به واسطه فناوری‌های دیجیتال ارتباطشان را با اشخاصی که اطرافشان هستند کم کرده‌اند.

مثلا در وسایل نقلیه عمومی با تلفن همراه یا مشغول به بازی می‌شوند یا در شبکه‌های اجتماعی با اشخاصی گفت‌وگو می‌کنند که دور از آنها هستند. نسل جوان استفاده از پیام‌های نوشتاری را به صحبت کردن با تلفن ترجیح می‌دهد. وبگاه‌های ارائه‌دهنده خدمات مختلف از خرید کالا گرفته تا همسریابی نیاز به ملاقات‌های حضوری را به حداقل رسانده‌اند. البته شاید همه جنبه‌های این موضوع منفی نباشد، اما سبب می‌شود اشخاص پیوسته بیشتر و بیشتر در دنیای شخصی خود فرو ‌بروند و ارتباطات انسانی کاهش ‌بیابد.

اما نسل بعدی ابزارهای ارتباطی شخصی ممکن است به شکل‌های دیگری در ما تغییر ایجاد کند که هنوز تجسم نکرده‌ایم. باید مثل تلفن‌های هوشمند همراه شروع به استفاده از آنها کنیم تا به این تغییرات پی ببریم.