خانم معلمی که تا مرز المپیک رفت +تصاویر

به گزارش جام جم آنلاین ، حداقل اگر از لحاظ کسب مقام و افتخار حساب کنیم «نگین امیری پور» برترین بدمینتون باز تاریخ این رشته ورزشی در ایران است. او اکنون در 31 سالگی دیگر فقط به مربی گری و به عبارتی انتقال تجاربش فکر می کند. این خانم معلم بعدازظهر یکی از روزهای ماه مهر به جام جم آمد. او از هر دری سخن گفت. نگین تا آستانه کسب سهمیه المپیک هم رفت و در این راه هزینه هایی سنگین هم متحمل شد اما در نهایت به این خواسته خود نرسید. آنچه پیش روی شماست ماحصل گفت و گو با یکی از چهره های شاخص ورزش بانوان و البته دبیر رسمی آموزش و پرورش است:

- چند سال است تدریس می کنید؟

هفت سال.

در چه مقطعی؟

پنجم و ششم دبستان.

میزان تحصیلات شما؟

کارشناسی ارشد تربیت بدنی گرایش مدیریت ورزشی.

کار استعدادیابی هم انجام می دهید؟

بله.

از چه زمانی به بدمینتون علاقه مند شدید؟

از هشت سالگی. ما سه خواهر هستیم. خواهر بزرگترم والیبال بازی می کرد و خواهر دوم هم بدمینتون. فاصله سنی من با خواهر دوم کمتر بود و به دلیل ارتباط نزدیک تر به تدریج به بدمینتون علاقه مند شدم. البته رشته دیگری را امتحان نکردم.

از چه زمانی به طور حرفه ای وارد بدمینتون شدید؟

از چهارم دبستان که در رقابت های آموزش و پرورش مقام نخست را به دست آوردم.

چه زمانی برای نخستین بار به تیم ملی بدمینتون بانوان دعوت شدید؟

نخستین بار در 15 سالگی به تیم ملی راه پیدا کردم. آن زمان کوچک ترین عضو تیم ملی بودم. بدمینتون رده جوانان و نوجوانان نداشت. آن زمان بازیکنان 25، 26 ساله را شکست دادم و به تیم ملی بانوان رسیدم.

نخستین مقام بین المللی شما چه زمانی بود؟

نخستین بار در رقابت های دهه فجر در بخش انفرادی مقام سوم را به دست آوردم و در همان رقابت ها به همراه گلناز فائزی عنوان سوم بخش دوبل را هم گرفتیم. مقام های بین المللی من زیاد است. در رقابت های غرب آسیا که بحرین میزبانش بود قهرمان شدم. در رقابت های جهانی اسپانیا هم شرکت کردم. حضور در آن رقابت ها اتفاق مهمی بود چرا که برای نخستین بار بود که یک دختر ایرانی به رقابت های جهانی بدمینتون راه می یافت. در واقع رنکینگ من آنقدر خوب شده بود که جواز حضور در این رقابت ها را به دست آوردم.

در جریان هستیم که برای حضور در المپیک چقدر تلاش کردید اما هر بار این اتفاق نیفتاد. چرا؟

برای المپیک 2016 ریو من 22 مسابقه پشت سر گذاشتم. در راه کسب سهمیه المپیک و در نیمه راه ثریا آقایی آسیب دید. اما بنا به دلایلی نشد که سهمیه المپیک را کسب کنم. اجازه دهید در اینباره صحبت نکنم.

یکی از نکات قابل توجه درباره حضور بدمینتون بازان ایرانی در رقابت های برون مرزی این است که بیشتر به تورنمنت های کشورهای آفریقایی می روند. دلیل خاصی دارد؟

ما در آسیا خیلی سخت می توانیم مقام بیاوریم چون بدمینتون آسیا واقعا قوی است. همه برترین ها در این قاره هستند. سعی می کنیم به تورنمنت های اروپا و آفریقا برویم تا مقام بیاوریم و نتیجه بگیریم. البته در این تورنمنت ها گاهی اوقات بازیکنان آسیایی هم به غیر از ما می آیند اما کمتر اتفاق می افتد.

اکنون فقط شما و ثریا آقایی هستید که در بالاترین سطح بدمینتون قرار گرفتید. سوال این است، شما برترین هستید یا ثریا؟

اگر بگویم من که تعریف از خودم است. پایان نامه ارشد من درباره «تاریخ بدمینتون بانوان ایران» بود. طبق بررسی و افتخارات به دست آمده من برترین هستم. مقام های من زیاد است. البته اکنون با توجه به شرایط برای بازیکنان جوان الان سخت تر است که مقام بیاورند چرا که سطح ورزشی کشورهای دیگر بالاتر رفته است. البته بازیکنان ما در سطح جوان و نوجوان تفاوتی با بسیاری از کشورها ندارند.

بعد از انقلاب نخستین اعزام برون مرزی بدمینتون بانوان مربوط به من می شود. فکر می کنم سال 84 بود. در این مدت ما خیلی تلاش کردیم و مسابقه دادیم.

درباره ثریا هم باید بگویم او جز نخبه ها است. او مثل من با توانایی، هوش و استعداد خودش به این سطح رسید. هیچکس ثریا نمی شود همانطور که هیچکس نگین امیری پور نمی شود. بازیکنانی مقطعی آمدند و مدتی در بوق و کرنا بودند اما یک بازیکن هرگز با تعریف و تمجید بالا نمی رود. برخی از بازیکنان به پوچی رسیدند. شما تاریخ بدمینتون بانوان را بررسی کنید. من پای ثابت اعزام ها بودم. اگر دو نفر می خواستند به رقابت های بین المللی اعزام کنند من یکی از آن دو بودم. اگر فقط یکی می خواستند باز هم من بودم. یعنی نشد یک بار من نباشم. امکان نداشت در یک مسابقه برون مرزی فلان بازیکن مقام بیاورد اما من مقامی به دست نیاورم. اولین اعزام ما به هند بود. در همان رقابت ها در بخش دوبل دوم شدیم. یکی دو سال بعد به سوریه رفتیم و سوم انفرادی را به دست آوردم. قبل از این ما در انفرادی مقامی نداشتیم.

ازدواج کرده اید؟

بله. 10 سال است که ازدواج کرده ام.

چند روز پیش خبری داشتیم مبنی بر اینکه 28 ورزشکار زن به دلیل عدم رضایت همسرانشان ممنوع الخروج هستند. در دو سال اخیر این مشکل بارها پیش آمد که پرسر و صداترین مورد ابتدا به نیلوفر اردلان مربوط می شد و سپس زهرا نعمتی. دیدگاه شما در اینباره چیست؟

نمی دانم، من باید در موقعیتش قرار بگیرم. باید آن را تجربه کنم تا در اینباره دیدگاهی داشته باشم. اما در مورد خودم باید بگویم همسرم به شدت همراه من است و البته صبور و مهربان. 10 سال گذشته و هنوز همسرم من را حمایت می کند.

در بدمینتون چنین موردی نداشته ایم که یک خانم به دلیل مخالفت همسرش ممنوع الخروج شود؟

خیر خوشبختانه نداشته ایم.

همسرتان ورزشکار است؟

او دان چهار کاراته را دارد. البته عمل زانو داشته و دیگر حرفه ای کار نمی کند. او کارمند است. همسرم بسیار مهربان است.

از معلمی لذت می برید؟

بله. البته من ابتدا اصلا علاقه ای به بچه ها نداشتم. همیشه ارتباط برقرار کردن با آنها از حوصله من خارج بود اما از وقتی معلم شده ام با بچه ها به راحتی ارتباط برقرار کردم. اکنون نظرم این است که کار کردن با بچه ها در بدمینتون راحت تر از کار کردن با بزرگسالان است.

استعدادی هم در این مدت معرفی کرده اید؟

من ابتدا در شهرقدس تدریس می کردم. آنجا بدمینتون رشته پرهزینه ای محسوب می شود و پایین بودن سطح مالی والدین باعث می شود تا نتوانیم روی استعدادها کار کنیم. من در حیاط مدرسه هر کاری لازم بود انجام دادم اما فشار زیادی نیاوردم. اکنون دو سال است که مربی نوجوانان و نونهالان تهران هستم. پنج ، شش بازیکن خوب پیدا کردیم که الان خوب تمرین می کنند. به عنوان یک مربی همیشه سعی کرده ام که تجاربم را به دیگران منتقل کنم.

هدف نهایی شما در بدمینتون چیست؟

من به عنوان یک بازیکن افتخارات زیادی را به دست آورده ام و هر چه درتوانم بود برای پیشرفت و موفقیت مایه گذاشتم. به عنوان آخرین افتخار دلم می خواست سهمیه المپیک را به دست بیاورم اما متاسفانه نشد و این به من ضربه بزرگی زد.

سخن پایانی شما را می شنویم.

امیدوارم بتوانم از این پس در مربی گری موفق باشم. خیلی ها معتقد هستند که باید تجربیاتم را در اختیار دیگران قرار بدهم و من هم واقعا دلم میخواهد تمام چیزی را که یاد گرفتم به دیگران منتقل کنم.

هیلدا حسینی خواه / جام جم آنلاین