شوخی با گزارشگران فوتبال!

رها شده از چله کمان

عجب شوت اسطقس داری، مثل تیری که از چله کمان رها شده و... اینها واژه‌ها و ابداعات کسی نیست جز بهرام شفیع که سال 59 وارد تلویزیون شد. با توجه به محدودیت تعداد گزارشگران در آن سال‌ها به این مجری و گزارشگر جوان اعتماد شد و شفیع با بهره بردن از این فرصت طلایی و با اعتماد به نفس بالا مسابقات فوتبال را گزارش می‌کرد. همین اعتماد به نفس که همچنان هم در او وجود دارد، باعث شد در مسابقه ایران و کره شمالی در بازی‌های آسیایی پکن، وقتی فهرست بازیکنان کره شمالی موجود نبود، شروع به ساختن نام‌های ساختگی برای آنها کند و با همین اسامی جعلی کل بازی را گزارش کند. «ورزش و مردم» با اجرای شفیع که قدیمی‌ترین برنامه ورزشی تلویزیون محسوب می‌شود، در ابتدا یکشنبه‌ها پخش می‌شد و مردم تا نیمه شب بیدار می‌ماندند تا از این طریق مگر یکی از مسابقات لیگ‌های اروپایی را تماشا کنند.

نه، امروز نیست. دیگه رفتیم تو فردا

هرازگاهی که یک مسابقه را گزارش می‌کند، آن وقت است که فردای آن روز سوتی‌هایش در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌گردد. او کسی نیست جز جواد خیابانی، ولی هرگز این نوع شوخی‌ها باعث نشده اعتماد به نفسش را از دست بدهد، زیرا برای گزارش فوتبال از هوش هیجانی‌اش کمک می‌گیرد؛ حتی توانایی دارد که بازی‌های لیگ دسته‌سه را چنان حماسی گزارش کند که گویی فینال جام جهانی است.

از گزارش‌های خاطره‌انگیز او می‌توان به مسابقه ایران و استرالیا و ایران و آمریکا اشاره کرد که بعد از به وجد آمدن بابت گل خداداد عزیزی به استرالیا، از واژه «غزال تیزپا» برای این بازیکن استفاده کرد؛ واژه‌ای که ماندگار شد. این گزارشگر از واژه «می‌تونم بگم» بشدت استفاده می‌کند و از سوتی‌های معروف او می‌توان به گزارش مسابقه‌ای اشاره کرد که در ساعات پایانی شب برگزار می‌شد، آنجا که خطاب به مخاطبانش گفت: «ساعت یک بامداد امروزه، نه، امروز نیست. دیگه رفتیم تو فردا، پس الان فرداست، دیگه نمی‌تونیم بگیم امروز، الان یک بامداد فرداس...»

امیر دولاب

می‌توان مدال اعتماد به نفس را به گردن سرهنگ علیرضا علیفر انداخت، گزارشگر کهنه‌کار فوتبال که البته طبع بلندی هم دارد، چراکه سوتی‌ها و خطاهایش را براحتی می‌پذیرد، حتی برای او دابسمش‌هایی زیادی هم ساخته شده است. بزرگ‌ترین سوتی این گزارشگر در بازی ایرلند ـ لهستان رخ داد. سرهنگ علیفر عادت دارد قبل از هر بازی، مشخصات استادیومی را که مسابقه در آن برگزار می‌شود، در ویکی‌پدیا جست‌وجو کند. یک هموطن به نام امیر دولاب که این راز را می‌دانست، شب قبل از بازی لهستان با ایرلند شمالی، وارد ویکی‌پدیا می‌شود و نام آرشیتکت معروف استادیوم نیس، یعنی ژان میشل ویلموت را عوض کرده و به جایش می‌نویسد امیر دولاب! و جالب است که علیفر در هنگام بازی نام امیر دولاب را به جای سازنده اصلی استادیوم می‌گوید. البته با همه این مسائل او معتقد است که سطح کیفیت کارش هیچ تفاوتی با عادل فردوسی‌پور ندارد.

چه می‌کنه این ... !

شاید هیچ‌کس باور نمی‌کرد جوان بااستعدادی که در مسابقه هفته پاسخ سوالات زنده‌یاد منوچهر نوذری را بدرستی می‌داد و از سوی او مورد تشویق قرار می‌گرفت، روزی به این میزان شهرت برسد که مرد شماره یک در حوزه گزارش فوتبال ایران شود. عادل فردوسی‌پور نشان داد وقتی همت در کنار استعداد قرار بگیرد، آن وقت است که می‌توان مسیر موفقیت را طی کرد. او بسیار باسواد است و اطلاعات کاملی از تیم‌ها و بازیکنان فوتبال دارد. البته دادن اطلاعات حاشیه‌ای از زندگی خصوصی بازیکنان فوتبال، اوایل برای مردم جالب بود، اما حالا دیگر مثل گذشته برای مخاطبان جذابیت ندارد. معروف‌ترین تکیه‌کلام رایج او که در مسابقات هم خیلی استفاده می‌کند «چه می‌کنه این بازیکن» است که در میان مردم و حتی دیگر گزارشگران هم خیلی گل کرده است. «نود» عادل فردوسی‌پور بعد از این همه سال همچنان در صدر برنامه‌های ورزشی قرار دارد و هنوز برنامه‌ای به پای آن نرسیده است.

بازیکن کیز!

«بازیکن کیزی است» این جمله‌ای است که اسکندر کوتی هنگام گزارش مسابقات فوتبال بارها از آن استفاده می‌کرد. این گزارشگر در بازی معروف دو تیم ایران و عربستان در مقدماتی جام جهانی 1998 فرانسه که در ورزشگاه آزادی برگزار شد، پس از گل کریم باقری با گفتن چندباره الله‌اکبر موجب هیجان بینندگان شد، هرچند او بعدها گفته بود که این اقدام را برای تخلیه خود انجام داده است. البته کوتی سال‌هاست از گزارشگری فاصله گرفته و در سال‌های اخیر در سریال «معمای شاه» به کارگردانی محمدرضا ورزی در نقش شهید آیت‌الله مفتح بازی کرد. البته خودش در مصاحبه‌هایش اعلام کرد که برای بازی در این سریال حتی یک ریال هم نگرفته است. البته او قبل از بازی در این سریال در نقش یک مفتی اعظم سعودی در یک مستند نیز حضور داشت.

فاطمه عودباشی

رادیو و تلویزیون