خداحافظی سریالی ملی‌پوشان

فدراسیون والیبال جلوتر از خیلی از فدراسیون‌ها برای بانوان والیبال گام برداشت و طبیعی است از این نظر پیشقراول روحیه و رفتار بین‌المللی در سطح بانوان ورزشکار بویژه در رشته‌های گروهی باشد .

بانوان والیبال در کنار لیگ، مسافرت رفتند و اردوهای خوبی در داخل و خارج از ایران برگزار کردند و تلاش مربیان داخلی به همراه مایدا چیچیچ در دوران فعالیتش، اتفاقات خوبی برای تیم ملی بانوان به‌وجود آورد که انتظار می‌رود کادر جدید جا پای قدم‌های برداشته شده بگذارد و در مسیر حرکت بانوان تا اینجای فعالیت‌های داخلی و بین‌المللی و بنا بر اقتضائات روز، برنامه‌ریزی کرده نقاط قوت و ضعف، فرصت‌ها و تهدیدها را بدرستی شناسایی کند.

در چنین شرایطی کسی از کادر فنی تیم ملی بانوان انتظار ندارد در واکنش به منتقدان که عنوان به‌دست آمده توسط بانوان والیبال در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا را سقوط از جمع هشت تیم آسیا برشمردند، بگوید «آیا کسب مقام هشتم و نهم، این قدر تفاوت دارد که ضعیف و بد قلمداد شده و به سقوطی تلخ تعبیرشود؟»

در ادامه این مطلب به قلم مربی مرد تیم زنان می‌خوانیم: «نتیجه تیم ملی ایران در این رقابت‌ها یک ناکامی بزرگ از سوی وی و عده‌ای قلمداد شده که گویی بانوان ایران بعد از چند دوره کسب مقام و رسیدن به سکوهای آسیایی، به چنین عنوانی دست پیدا کرده‌اند.»

این لحن مربی محترم حتی در برنامه شبی با والیبال رادیو ورزش تکرار شد. لحنی با استفاده از عباراتی که به نظر پاسخگویی به یک نوشته می‌نماید اما در بطن خود، کوچک نشان دادن فضا، فعالیت و رقابت‌های بانوان والیبال ایران در سال‌های گذشته است .

دنبال کردن اعتلای یک رشته ورزشی، بالا و پایین‌هایی دارد که پایداری و اراده آنها را می‌آزماید. وقتی می‌گوییم بانوان در چه دوره‌ای به سکو رسیدند که ما برسیم، در واقع به برنامه‌ریزی و هدفگذاری‌های گذشته آن ورزش سرکوفت می‌زنیم . این نوع نگاه کردن به فضای رقابتی بانوان والیبال، یعنی پایداری و اراده‌ای برای دنبال کردن اعتلای این ورزش که خطی نیست و بالا و پایین دارد، در برنامه قبلی وجود نداشت. اما ما آمده‌ایم بنای فعالیت‌ها را از نو بگذاریم. با این نوع نگاه ، دیگران که تاکنون به‌کار گرفته شدند هم در مسیر تعالی گام برنداشتند. به همین نسبت هشتمی با نهمی فرقی ندارد و ما نیامده‌ایم که راه رفته را ادامه بدهیم.

با استناد به مصاحبه‌های دختران والیبالیست، به نظر می‌رسد تغییر وضع موجود برای رسیدن به سطح مطلوب، زمانبر است. آن هم در شرایطی که مربی محترم فرقی بین هشتمی با نهمی قائل نیست. اما چنانچه براساس نتایج و موقعیت گذشته، برنامه‌هایی در جهت تقویت ذهنی، رشد فیزیکی، روانشناختی و اجتماعی برای ارتقای بیشتر نفرات حاضر در تیم طراحی شود، شاید به نسبت قبل به زمان و هزینه کمتری برای ارتقای موقعیت والیبال دختران ایران در آسیا نیاز داشته باشیم.

از طرفی برای جوانگرایی در تیم ملی بانوان هم ابتدا باید پرسید والیبال بانوان مگر عمر چند ساله در ورزش ایران دارد که اکنون باید برای جوانگرایی با همه محدودیت‌هایش، عجولانه تصمیم گرفت و شتابزده موضعگیری کرد؟

نگاه مردانه به فعالیت‌های زنان بدون در نظر گرفتن مختصات ورزش زنان ایران، چندان جایز نیست. بویژه اگر بخواهیم خودمان را از یک‌سری مسئولیت‌هایی که به گردمان است، مبرا بدانیم.

تصمیم تازه 2 ملی‌پوش

کادر فنی جدید تیم ملی والیبال مدتی است حرف از جوانگرایی می زند. با کناره‌گیری برخی ملی‌پوشان به نظر می‌رسد خداحافظی سریالی تعدادی از آنها دست کادر فنی را برای ادامه این پروژه باز می‌گذارد. مونا خواجه کلایی 28 ساله پس از بازگشت تیم ملی والیبال بانوان ایران از رقابت‌های قهرمانی آسیا که فیلیپین میزبانش بود تصمیم گرفت دیگر برای تیم ملی والیبال بانوان بازی نکند. فرانک بابلیان، دیگر پاسور تیم ملی هم چنین تصمیمی دارد.