حبیب سینما سر سوداگری با هنر را روا نمی‌دانست

حبیب سینمای ایران که آفرینش هنر را در لفافه تعهد، تعریف کرده بود، برای همیشه، با صحنه دنیا وداع گفت تا به لطف حق در عرصه عرش، مهمان کارگردان هستی و صحنه‌گردان کائنات باشد.

نام حبیب‌الله کاسه‌ساز، تا هماره نقشبندان اوراق زرین برگ تاریخ هنرسازی این مرزوبوم است. تارک سینمای انقلاب، ممهور به نام و بنیان سینمای دفاع مقدس، مزین به یاد حبیب‌الله کاسه‌ساز است.

به فضل و کرم الهی رجاء واثق داریم که مخاطب ندای ملکوتی «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه» قرار گرفته باشد و اینک روح لطیفش، رهاشده از سجن دنیا در غرفات فردوس برین، مهمان انبیا و همنشین اولیا باشد.

گرچه او از رنج و محنت جهان گذران آزاد گشت ولی هجرت ناباورانه‌اش، جان هنرمندان را مغموم کرد و آزرد و دل صاحبدلان را محزون کرد و فِسُرد.

سه دهه مجاهدت خاضعانه و تلاش صادقانه حبیب‌الله کاسه‌ساز، در وادی خَلق هنرقدسی و گستره آفرینش فرهنگ ناب، کارنامه‌ای است درخشان، که سرشار از فخر و مجد و آزادگی است. این پیشینه مشعشع، علاوه بر این‌که، آذین‌بندان بدنه سینمای کشور است، باذن الله در هیات «الباقیات الصالحات»، جواز آرمیدن حبیب در پرنیانی پالوده و ارتزاق از خوان گسترده الهی است.

روح جلا خورده حبیب، که سر سوداگری با هنر را روانمی‌دانست، هیچ‌گاه آواره کوره راه‌های بن‌بست و بی‌فرجام دنیوی نشد. این هنرمند دردآشنای سینما، نه بر گنجینه افتخاراتش نازید و نه بر نشان درجه یک هنری‌اش بالید. آنچه که در نظرگاه حبیب چونان طُرفه‌ای طناز، جلوه می‌کرد، امتثال امر الهی، دغدغه مردم و اعتلای ایران سرفراز بود.

او که به آیه کریمه «و من یاته مومنا قد عمل صالحات فاولئک لهم الدرجات العلی» اعتقادی راسخ داشت، زانوی خاکساری را بر زمین ارادت دوست نهاد و ماحصل عمری زحمت در وادی تولید آثار هنری را در طبق اخلاصی جانانه به آستانه قرب الهی تقدیم کرد تا به پاس این انفاق و چشمداشت این ایثار در یوم‌الحساب، در پیشگاه امام و شهدا رو سفید گشته و به حرمت شفاعت بردار شهیدش محسن کاسه‌ساز، در هم شانگی اصحاب یمین آرام گیرد و در آن هنگامه بس دشوار نامه اعمال را با دست راست دریافت کند و حسابش آسان و نتیجه‌اش سرور بی‌پایان باشد به مصداق: «فامامن اوتی کتابه بیمینه فسوف یحاسب حسابایسیراوینقلب الی اهله مسرورا»

حبیب‌الله کاسه‌ساز، چه در آن اوان که عصابه شرف را بر سر استوار ساخت و سه سال در جبهه‌های جنگ شرف و عزت، غریو «هل من مبارز» سر داد وسلحشوری وجوانمردی رابه نمایش گذاشت و چه در آن هنگام که ردای پاسداری از فرهنگ اصیل را بر قامت خویش موزون ساخت و 30 سال در جبهه جنگ نرم، حماسه آفرید و دلاوری کرد، ثابت‌قدم گوش هوش بر فرمان رهبر داشت و از حرکت در مدار حق پوی عترت منحرف نگشت و در کوران هجمه‌ها زانو نلرزاند و در بوران ناملایمات سستی نکرد.

رفتی و رفتن تو، آتش نهاد بر دل

از کاروان چه ماند، جز آتشی به منزل

در این وادی سخن بسیاراست، ترجیح می‌دهم در این وجیزه به آثار آن عزیز سفرکرده اشارتی کنم. براستی اسم فیلم‌ها، سریال‌ها و مستندها چه بامسمی و گویاست؛ و چه آشکارا نشانگر خط مشی پایدار او از نوسفری تا پیش کسوتی در آزمون بس دشوار هنر هفتم است.

آری حبیب هنر بسان«پرنده باز کوچک» یا «پروانه‌ای درمه» باانگیزه و امید از «کنار رودخانه» پرتلاطم زندگی، حیات طیبه و سیروسلوک خود را با نوای دل‌انگیز «ترانه باران» و با نشاط و خرمی در زیر «دانه‌های ریز برف» آغاز کرد تا با «عشق سال‌های جنگ» و سرودن عارفانه «روایت فتح»، روحیه سرخورده و تفکر «موج مرده» را به «حماسه مجنون» مبدل سازد و «اخراجی‌ها»ی بازمانده از قافله «در چشم باد» را از «سقوط آزاد» در منجلاب شهوات و «زندانی» شدن در «حیات خلوت» نفسانیات و وسوسه خوردن «قارچ سمی» هرچند در «مزرعه پدری» یا در زرورق «پیتزا مخلوط» و همراه با «نبات داغ» برحذر دارد.

با وجود نیش و طعن‌ها، نقش «محافظ» مشفق و دلسوز و «وکیل مدافع» توانا و راهنما را برای آنان ایفا کند و با دلاوران شجاعی چون «مبارزان کوچک» و عالمانی ربانی چون«شیخ بهایی» و «مروارید»های بی‌بدیلی چون «شهید ادواردو آنیلی» آشنا و مانوس سازد و راه آسمان را به آنان بنمایاند تا با تمسک به حبل‌الله المتین و «ریسمان‌باز» قرآن و اهل بیت(ع) و تدبر در «نامه‌های باد» و توکل علی‌الله «پرواز در نهایت» را بیاموزند و نه «فوق سری» که صریح و علنی و گوش به فرمان ولایت، منسجم و «نظام از راست» در طی طریق الی‌الله، دل از دنیا و مافیها برکنند و در تولدی نو و «نوروز»ی زیبا مسیر نورانی عشق را بپیمایند تا در «آخرین مرحله» زیست این سرای فانی به «قله دنیا» صعود کنند و دلداده و شیدا با «کارناوال مرگ» سرخ به کوی دوست بشتابند و علی ایحال هرچند «پابرهنه در بهشت» برین وارد شوند و روح و ریحان و غفران خدای رحمان و رضوان ایزد منان را نصیب خود سازند و جنت پاکان را ماوای جاودان خود قرار دهند. سعیش مشکور، روحش شاد و یادش گرامی باد.

سیدمحمد حسینی

وزیر پیشین فرهنگ و ارشاد اسلامی