پهلوانانِ بهارستان

با این نگاه به پهلوانی ست که می‌توان انگاشت «پهلوانان نمی‌میرند» و این زنده بودن به همان اندازه که بر پایداری ارزش‌های انسانی و اخلاقی دلالت دارد به یادآوری و ترویج فرهنگ پهلوانی هم نیازمند است.

در این میان شاید نقش فرهنگ و هنر دوچندان باشد، اما با توجه به نقایص متعددی که در چرخه توزیع کالاهای فرهنگی در کشور ما وجود دارد باید به ظرفیت‌های دیگری هم اندیشید که یکی از آنها، فضاهای شهری است.

احتمالا پایتخت‌نشینان در روزهای تعطیلات نوروز و همچنین پس از آن در مناطق مختلف با آثار متعدد رویداد هنری «بهارستان» آشنایی پیدا کرده‌اند، از تخم مرغ‌های رنگی تا نقاشی دیواری و کارهای حجمی که به همت سازمان زیباسازی شهرداری تهران در گوشه و کنار شهر چشم نوازی می‌کنند. اما نقش بستن تصاویر پهلوانان با رنگ‌های شاد و پرانرژی بر ستون‌ها و پیکره‌های بتنی و سازه‌های فلزی شهر برای خیلی از اهالی تهران شاید قدری متفاوت تر و جذاب‌تر می‌نمود.

این پهلوانان کهن، آرام و باوقار، زندگی امروز و مدرن ما را می‌نگرند و احوال و اعمالی را جستجو می‌کنند که کمرنگ گشته است، به بیان دیگر یکی از مهم‌ترین برکات بهارستان می‌تواند این باشد که ما به زیبایی و زندگی بیاندیشیم، «زیبایی» که به قول سهروردی نخستین تجلی خداوند است.

«بهارستان» با پهلوان هایش آمده است تا ما در میان انواع آلودگی‌های ذهنی، شهری و اخلاقی برای چند دقیقه هم که شده از فضای خاکستری روزمرگی خارج شویم و با رنگ‌های شاداب و پرنشاطش به زندگی و زیبایی بیشتر توجه کنیم، به راستی و درستی، به همان صراحتی که فردوسی از لسان پهلوان هایش بیان می‌کند: نخواهم به گیتی جز از راستی / که خشم خدا آورد کاستی

سینا علیمحمدی