مدال بیار، سکه ببر

مدت‌هاست مسئولان ورزش به مدال‌آوران المپیک پاداش می‌دهند؛ از پاداش‌های نقدی گرفته تا زمین و خانه و ماشین. البته دراین‌ میان وعده‌های پوچ هم کم نبود. بسیاری از المپین‌های مدال‌آور ایران، اسیر این وعده‌های پوچ شده‌‌اند و بسیاری هم شیرینی گرفتن پاداش مالی و غیرمالی را چشیده‌اند.

در المپیک 2016 و بنا بر آنچه مصوب شده بود، به ورزشکارانی که در بازی‌های المپیک و پارالمپیک ریو بتوانند مدال طلا بگیرند 300، مدال نقره 200 و مدال برنز 120 سکه تمام اهدا می‌شد. اگر قرار باشد قیمت هر سکه تمام را یک میلیون تومان در نظر بگیریم باید گفت پاداش ورزشکاری که امسال برای کاروان ایران مدال طلا گرفت، 300 میلیون تومان است. این رقم افزایش سه‌برابری را در مقایسه با المپیک 2008 پکن نشان می‌دهد زیرا برای آن بازی‌ها مصوب شده بود به ورزشکارانی که مدال طلا بگیرند، صد میلیون تومان پاداش نقدی داده می‌شود.

در المپیک 2012 لندن به ترتیب برای مدال طلا 200، نقره 150 و برنز 100 سکه در نظر گرفته شده بود و ‌غیر از مدال برنز که رشد 20 سکه‌ای داشته، تقریبا دو مدال دیگر به میزان قابل‌توجه رشد کرده است. در دنیا ورزشکاران زیادی هستند که توسط حامیان مالی حمایت می‌شوند؛ مانند مایکل فلپس که توسط یک کمپانی تولیدات ورزشی حمایت می‌شود و البته زمان رقابت‌های جهانی و المپیک اسپانسرهای دیگری پیدا می‌شوند که با حقوق و پاداش، ورزشکار ملی خود را راضی کنند.

به نظر می‌رسد، در کنار تحقق وعده‌ها توسط مسئولان و سرعت بخشیدن به برگزاری آیین تجلیل از قهرمانان به جای برگزاری با تاخیر این قبیل مراسم، ورزشکاران نیز باید از دغدغه‌های خود برای گرفتن پاداش کم کنند زیرا با مدال آوری و اهدای 300 و 200 سکه، زمین و حواله‌های دیگر می‌توان بخش زیادی از مخارج زندگی را فراهم کرد و بهتر است در عرصه ملی بازهم با غیرت ملی به میدان رفت که نمی‌توان روی آن قیمت گذاشت.