ایران، اروپا و اعراب خلیج فارس

بزرگ‌ترین هدف سیاست خارجی بریتانیا ایجاد توافق‌های تجاری مطلوب و تشویق به سرمایه‌گذاری در این کشور خواهد بود. همان‌ طور که ترزا می، نخست‌وزیر بریتانیا نیز اعلام کرد، این کشور به دنبال تبدیل شدن به یک بازیگر جهانی خواهد بود. سوال اینجاست که آیا دستیابی به چنین اهدافی ساده خواهد بود یا خیر. بسته به شرایط، سیاست خارجی بریتانیا درخصوص ایران پس از برگزیت ممکن است کمی سختگیرانه‌تر شود. ممکن است بریتانیا همراه آمریکا سیاستی سختگیرانه‌تر علیه ایران اتخاذ کند که احتمالا اعضای اتحادیه اروپا از آن پیروی نخواهند کرد. از سوی دیگر ممکن است میل بریتانیا به کسب سود اقتصادی منجر به توسعه روابط این کشور با ایران به ویژه در بخش اقتصادی شود.

انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا ممکن است به صورت بالقوه تاثیر منفی بر روابط میان بریتانیا و ایران داشته باشد. انگلیس به دنبال ایجاد روابطی ویژه با آمریکا در زمینه تجاری و دیگر زمینه‌هاست، اما اگر روابط میان ایران و آمریکا بیش از حد وخیم نشود ریاست جمهوری ترامپ تاثیری بر روابط بریتانیا و ایران، حال در هر سطح، نخواهد داشت. آنچه در آینده روابط میان بریتانیا و ایران بسیار مهم‌تر از این مسائل است، پویایی روابط میان بریتانیا و عربستان سعودی و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس است. با این وجود به عقیده من، انتخاب ترامپ نباید تاثیری منفی بر روابط میان ایران و بریتانیا داشته باشد. به عبارت دیگر، با افزایش تنش‌ها میان آمریکا و اتحادیه اروپا، اتحادیه اروپا روابط خود را با ایران گسترش خواهد داد. هرچند، تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران مشکلاتی برای بنگاه‌های اروپایی فعال در ایران یا آنهایی که مایل به فعالیت در ایران هستند، ایجاد خواهد کرد.

در دوران پسا برگزیت، بریتانیا از مزایای اقتصادی و منافع تجاری ویژه‌ای برخوردار خواهد شد. فروش تسلیحات به کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس ادامه خواهد یافت. بریتانیا همچنین تلاش خواهد کرد خود را به عنوان حامی کشورهای حاشیه خلیج‌فارس نشان دهد. ترزا می ‌خواستار سرمایه‌گذاری کشورهای عربی در بریتانیا است. همچنین روابط دفاعی و دیگر انواع روابط با کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌تواند به صورت بالقوه بریتانیا را به عنوان یک بازیگر جهانی به تصویر بکشد.

پروفسور شیرین هانتر- استاد دانشگاه جورج تاون آمریکا