دریغ از لبخند روی سکو

تصور می‌شد کسانی که ادعای مدیریت علمی در ورزش دارند، نتایج درخشان‌تری نسبت به گذشته بگیرند، اما معلوم شد همه چیز مدرک تحصیلی نیست! صرف‌نظر از این موضوع توجه به چند نکته در این مجال خالی از لطف نیست:

1ـ اعداد و ارقام براحتی به ما می‌گوید که ما نسبت به لندن 2012 نتیجه ضعیف‌تری کسب کرده‌ایم. این ضعف در همان تعداد سهمیه‌های کسب شده مشخص است؛ جایی که نسبت به المپیک لندن با تعداد سهمیه کمتری شرکت کردیم، هرچند تیم ملی والیبال با 12 ورزشکار به ریو رفت، اما والیبال فقط یک سهمیه محسوب می‌شد، طبیعی است وقتی در تعداد سهمیه عقبگرد وجود دارد، در نتیجه‌گیری و مدال هم اگر عقبگردی وجود داشته باشد، عجیب به نظر نمی‌رسد.

2ـ از نظر رکوردی ورزشکاران ما منهای کیانوش رستمی نتوانستند در ورزش‌های رکوردی حد نصاب جدیدی به ثبت برسانند و حتی رکورد قوی‌ترین مرد جهان را نیز از دست دادیم.

3ـ درحالی که در دهکده بازی‌های المپیک شرایط برای همه ورزشکاران از هر نظر یکسان است، نقش مدیریت در ارتقای ورزشکاران بسیار مهم است؛ امری که در کاروان ما مشاهده نشد و به واقع ورزشکارانمان در دهکده بازی‌ها و حین مسابقات بدرستی مدیریت نشدند که نتوانستند نتایج بهتری بگیرند.

4ـ فشار روانی روی کاروان تیم چنان بالا بود که حتی روی سکوی مدال هم ورزشکارانمان خوشحالی نمی‌کردند و لبخندی در کار نبود، بویژه حسن یزدانی که با وجود طلایی شدن همچنان تحت فشار روانی بود !

5ـ تکواندو در بخش مردان با وجود همه القابی که به ملی‌پوشان می‌داد و همه از آن انتظار کسب یکی دو طلا داشت، دستش از کسب مدال بازماند !

6ـ کشتی‌گیران فرنگی کار توان 6 دقیقه مبارزه را نداشتند و این یعنی ضعف بدنی مفرط !

7ـ کشتی آزاد بعد از افتی چندساله نتیجه 20 سال قبل را تکرار کرد، هرچند بازگشت کشتی به اوج ارزشمند است، اما این اوج را 20 سال پیش هم داشتیم.

8ـ‌ به طور کلی ورزشکاران ما 3معیار آمادگی یعنی آمادگی جسم، روح و ذهن را نداشتند. این موضوع باید بجد آسیب‌شناسی شود و برنامه‌ها مورد بازنگری قرار گیرد.

سعید فائقی - معاون پیشین سازمان تربیت بدنی