یورش اسب‌های سبز به پاریس

نمونه ساده شده این ساختار را می‌توانید در همان بازی مقابل آلمان تماشا کنید. حال آن که ایرلند در شرایطی خود را برای بازی برگشت مقابل بوسنی آماده کرد که از خانه حریف گل «رابی بردی» را به عنوان اندوخته‌ای گرانبها به همراه آورده بود و از سوی دیگر می‌دانست بوسنی شکست‌ناپذیر است و این شانس صعودشان را با وجود نتیجه مناسب در بیرون از خانه، همچنان در حد و اندازه‌ای معمول نگه می‌داشت. با تساوی در خاک بوسنی، شکست برای ایرلندی‌ها غیرقابل درک بود اما بازهم آنها حتی اگر تیمشان راه فرانسه را در پیش نمی‌گرفت، می‌توانستند به تیم مارتین اونیل یا همان «اسب‌های سبز» افتخار کنند. به‌ویژه آن‌که آنها از این روزها خاطره خوش صعود به اولین جام‌جهانی تاریخ فوتبال کشورشان و جشن صعود در ایران را دارند.

فلسفه اونیل

اونیل همیشه تلاش‌کرده نظمی به راه و روش تیمش بدهد و در کنار این از ایرلند یک تیم هجومی بسازد تا آن‌که محتاطانه در پی حفظ امتیاز گل زده در خانه حریف باشد. این در حالی بود که تمام بازیکنان ترکیب ابتدایی ایرلند در مقابل بوسنی در مجموع 18 گل ملی به ثمر رسانده بودند و در طرف مقابل بازیکنی به نام ادین ژکو وجود داشت که به تنهایی 45 گل ملی دارد. بنابراین کسی انتظار نداشت شاگردان اونیل بتوانند در بیرون از خانه به حریف ضربه بزنند.

بوسنی که دو سال قبل به عنوان یکی از شگفتی‌سازان فوتبال اروپا خودش را معرفی کرد، در این دو سال مغلوب پیشرفت ایرلندی شد که با اونیل توانست ویژگی‌های منحصر به فردی را کسب کند. حالا حاصل دو سال حضور این مربی روی نیمکت یکی از تیم‌های جزیره نشین، شکل گیری تیمی است که سرسختی فراوانی دارد. این تیم مانند تیم‌های گذشته یک بازیکن کلیدی دارد و اشتباه بزرگی است اگر غیر از «جان والترز» انتخاب دیگری داشته باشیم.

آغازی برای والترز

چهار سال قبل جیووانی تراپاتونی در بازی پلی‌آف مقابل استونی تصمیم گرفت مهاجم تیم استوک سیتی را به عنوان یک سورپرایز در ترکیب اصلی تیم خود قرار دهد. والترز آن شب با گلی که به ثمر رساند، بازی خوبی از خود نشان داد و پس از آن به خصوص تحت رهبری اونیل به نماد فوتبال کشورش تبدیل شد. تا جایی که اکنون کلید صعود تیم ملی کشورش به یورو 2016 می‌شود. آن هم مقابل دروازه‌بانی به نام آسمیر بگوویچ که سال‌ها تجربه بازی در کنار یکدیگر را داشتند. بگوویچ به‌خوبی والترز را می‌شناخت اما در دوبلین دو بار قفل دروازه‌اش را توسط این مهاجم فرصت‌طلب باز شده دید.

مردی که توانست در کنار بازیکنانی چون «رابی بردی» و «جف هندریک» خط حمله ایرلند را بیمه کند؛ بازیکنانی که از 12 سالگی در باشگاه سنت کوین بویز در شمال دوبلین کنار هم رشد کردند و امروز در ترکیب اصلی تیم ملی کشورشان جای گرفته‌اند.

حالا خیلی‌ها می‌گویند والترز شگفتی ساز یورو 2016 خواهد بود، می‌گویند اگرچه لهستان و آلمان بالاتر از ایرلند بلیت سفر به فرانسه را در دست گرفتند اما مسابقات سال آینده فقط جایی برای درخشش توماس مولر یا رابرت لوواندوفسکی نخواهد بود و قطعا به درخشش والترز فضای زیادی می‌دهد.

روزهای خاص در تاریخ ایرلند

14 سال قبل، در تاریخی مشابه فوتبال ایرلند یک راه صعود دیگر را در پیش گرفت اما در جایی متفاوت و وضعیتی متفاوت. در آن روز یعنی 24 آبان 1380 ایرلند در بازی برگشت پلی‌آف صعود به جام‌جهانی 2002 کره جنوبی- ژاپن در ورزشگاه آزادی مقابل ایران قرار گرفت.

شاگردان میک مک‌کارتی در حالی به ایران سفر کردند که در دوبلین با دو گل شاگردان بلاژه‌ویچ را از پیش برداشته بودند و با یک دفاع منظم می‌توانستند برای سومین بار در تاریخ فوتبال به جام جهانی راه پیدا کنند.

ایرلند در حالی به بازی پلی آف رسید که در گروه دوم مرحله مقدماتی انتخابی جام جهانی ده بازی بدون شکست را تجربه کرد و در دو بازی رفت و برگشت مقابل نسل طلایی فوتبال پرتغال به تساوی رسید تا این گونه هر دو تیم در امتیازات مساوی شوند و تفاضل گل تکلیف تیم صعود‌کننده را مشخص کند که این تیم پرتغال بود.

تقابل تیم هفدهم رنکینگ فیفا یعنی ایرلند در برابر تیم بیست و نهم این رده بندی اگرچه در تهران با گل دقیقه 90 یحیی‌گل محمدی با برتری ایران پایان یافت، اما در نهایت ایرلند 2 بر یک به برتری رسید و به جام‌جهانی راه یافت.

در آن روزها مردم ایرلند مانند این روزها در یک شادی وصف‌ناپذیر فوتبالی به سر می‌بردند. شادی کنونی آنها از نوع شادی جشن ایران بود. صعود ایرلند به فرانسه؛ به کشوری که راه ایرلند را به جام‌جهانی 2010 با حیله‌گری تیری هانری بست، تلفیق شده با خاطراتی از صعود به جام جهانی از راه تهران است.

عرفان خماند

جام‌جم

منبع: گاردین