مترو؛ خانه اول کودکان دستفروش

در یکی از واگن‌ها پسربچه‌ای که به نظر بیشتر از 9 سال ندارد، هدفون گوشی می‌فروشد. قیمت هرکدام از آنها 5000 تومان است و هندزفری گوشی را هم ده هزار تومان می‌فروشد.

کمی که با هم حرف می‌زنیم و صمیمی می‌شویم، می‌گوید اسمش میلاد است و همراه برادر بزرگ‌ترش در مترو دستفروشی می‌کند.

به قول خودش، حالا که مدرسه ندارد به کمک برادرش آمده تا بتوانند دو نفری خرج خانواده را بدهند، اما قبل از تابستان در مدرسه بوده و درس خوانده است. میلاد می‌گوید در تابستان‌ها از ساعت 10 صبح به مترو می‌آید و تا سرویس آخر مترو در ساعت 11 و 5 دقیقه به سمت گلشهر، کار می‌کند.

دو سوم وقت میلاد در طول شبانه روز در مترو می‌گذرد و با این حساب می‌شود گفت این ارابه مسافربری عصر نوین، حکم خانه دوم را برای میلاد دارد.

هم سن و سال‌های میلاد که در مترو دستفروشی می‌کنند، کم نیستند. خیلی از آنها به زور به کار دستفروشی گمارده می‌شوند و در واقع، سود دستفروشی بچه‌ها به جیب فرد دیگری می‌رود.

آنها از بازی و آموزش و لذت بردن از دوران شیرین کودکی محروم می‌مانند تا خیلی زود وارد بازی آدم بزرگ‌ها شوند و پول دربیاورند. تقریبا روزی هم نیست که شرکت بهره‌برداری مترو با این کودکان دستفروش برخورد نکند و جنس‌های آنها را نگیرد؛ اما تا وقتی از خانواده‌های فقیر این کودکان حمایت نشود یا با والدین بدسرپرست آنها برخورد قانونی نکنند، جمع کردن کودکان دستفروش از مترو، فقط پاک کردن صورت مساله است.

امین جلالوند - جامعه