هیچ‌کس حالـم را نـمی‌پرسد

تعریف؟ آدم بدی هستم. چرا بد؟ نتوانستم خودم را با خیلی از چیزها وفق دهم. اولین باری که روی تشک کشتی رفتید یادتان می&zwnj;آید. بله دقیقا. چه حسی داشت؟ آن&zwnj;وقت نمی&zwnj;دانستم اگر خوب تمرین کنم می&zwnj;توانم در حد متوسط موفق باشم. وقتی مدال نقره جهان را به گردن شما آویختند؟ چون «جهانی» بود خیلی خوشحال بودم. با رها کردن کشتی استعدادتان به هدر رفت؟ نه. تازه اول کار بودم. بعد انقلاب شد رفتم سراغ کار اجرایی. خوب؟ قصدم خدمت بود. اینجا و آنجا چه فرقی دارد. خدمت به مملکت. بچه کدام محله هستید؟ قدیمی&zwnj;ترین محله تهران. درخونگاه سنگلج. توی محل دعوا هم می&zwnj;گرفتید؟ آدم شری بودم ولی دعوا را دوست نداشتم. انجامش می&zwnj;دادید؟ نه. راستش نه. فقط یک بار توی گوش یک نفر زدم. دعوا سر چه بود؟ ناموس یک نفر. خوب، حالا که به آن نگاه می&zwnj;کنید؟ هیچ&zwnj;وقت خودم را نمی&zwnj;بخشم. حق نداشتم. آتش سوزاندید در مدرسه؟ تا دلتان بخواهد. چون هیکلم بزرگ&zwnj;تر از بقیه بود. شیشه هم می&zwnj;شکستید؟ بله. اغلب خودم را می&zwnj;انداختم جلو و گردن می&zwnj;گرفتم. در عوض بچه&zwnj;ها هم به حرفم گوش می&zwnj;دادند. دلتان نمی&zwnj;خواست خلبان شوید؟ دخترم این شغل را دوست دارد. سراغش رفت؟ گفتم برود دوچرخه&zwnj;سواری کند. تابستان؟ دوست ندارم. گرم است. آدم عرق می&zwnj;کند. زندگی چقدر جدی است؟ دوست دارم از زندگی لذت ببرم. ولی وقتی صحبت خدمت باشد، خیلی برایم جدی است. خنده از ته دل؟ وقتی خنده روی لب کسی می&zwnj;آورم. چقدر جلوی آینه می&zwnj;ایستید؟ زیاد نه. یک نگاه گذرا. چه می&zwnj;بینید در آن یک نظر؟ حسرت&zwnj;انگیز است. چرا؟ فکر می&zwnj;کنم یک قدم به مرگ نزدیک می&zwnj;شوم. با زندگی هم کشتی گرفتید؟ زیاد. اقتضای خانواده پرجمعیت است. زندگی سخت می&zwnj;گذشت؟ بله. پدرم هم ورشکست شد. کار و درس کنار هم. برنده شدید؟ بله. دستم روی زانوی خودم بود. چند چند بردید؟ ده هیچ. چرا؟ به&zwnj;خاطر این&zwnj;که به بچه&zwnj;هایم هم یاد دادم راه راست بروند. تلفن&zwnj;های شخصی؟ از چهل تلفن روزانه، یکی&zwnj;اش برای پرسیدن حالم نیست. کاری است. 38 تا درخواست وام کمک است و دو تا درباره موضوع قتل و رضایت و این چیزها. خودتان هم اهل قرض گرفتن هستید؟ نه. هرگز از کسی درخواست پول نکردم. اگر بخواهید با کسی درددل کنید؟ تودار هستم. سراغ کتاب می&zwnj;روم. چه می&zwnj;خوانید؟ هر چه پیش بیاید. رفیق بی&zwnj;کلک است کتاب. مثلا الان کتابی دست دارید؟ یک کتاب است به نام «شکوفه». قشنگ و لطیف است. موضوعش چیست؟ یک داستان عاطفی. خانوادگی. کنار تشک می&zwnj;ایستید چه حسی دارید؟ تفوق&zwnj;طلب هستم دیگر. یعنی چه؟ هیجان دارم برای بردن بچه&zwnj;های آریایی. برای بالا رفتن پرچم. اولین&zwnj;باری که امام خمینی را دیدید؟ در پاریس بود. حسش؟ یک آدم قوی که کارها را با صمیمیت و در عین حال عزم راسخ پیش می&zwnj;برد. مشکل مدیریت در ایران؟ مدیر خوب زیاد داریم. ولی به آنها دور نمی&zwnj;دهیم. زمینشان می&zwnj;زنیم. وقتی از سفر خارجی برمی گردید؟ دلم می&zwnj;خواهد خم شوم خاکم را ببوسم. کجای ایران را دوست دارید؟ از همه بیشتر مشهد. مرام لوطی&zwnj;های قدیم؟ هنوز هست. می&zwnj;بینید؟ رسانه&zwnj;ها به آن نمی&zwnj;پردازند. تهران قدیم؟ دلتنگش هستم. دلتنگ پشت بام نمناک خانه پدری. عطر یاس رازقی و پیچ امین&zwnj;الدوله. یک لبخند غیرتصنعی. چرا آن&zwnj;قدر به حج می&zwnj;روید؟ دوست دارم آنجا را. جایی است که نباید در آن خلاف کرد. سفر تفریحی؟ زیاد می&zwnj;روم. دوست دارم از زندگی لذت ببرم. راه خاصی برای لذت بردن دارید؟ به جای این&zwnj;که ده روز برویم مسافرخانه، یک روز می&zwnj;رویم در بهترین جای شهر ساکن می&zwnj;شویم. دروغ؟ دروغ و تهمت و غیبت... بیزارم. کم می&zwnj;شنوید دروغ گفته باشم. آدم شلوغی هستید. روزنامه&zwnj;ها نوشتند طالقانی پرکارترین آدم بیکار دنیاست. قلبتان زیاد می&zwnj;گیرد؟ برای بچه&zwnj;هایی که نان و سیب زمینی می&zwnj;خورند. برای اختلاف طبقاتی. بازنشستگی؟ من نوکر بی&zwnj;جیره و مواجب مردم هستم. ولی بعضی وقت&zwnj;ها آدم از شغلی تودیع می&zwnj;شود. یک جا نخواهند. هزار جای دیگر برای خدمت هست. می&zwnj;توانم ماشین&zwnj;های همسایه&zwnj;ها را بشویم. جلو خانه&zwnj;شان را آبپاشی کنم. اگر قرار باشد فیلمی از زندگی&zwnj;تان ساخته شود، هنرپیشه نقش شما چه کسی است؟ (می&zwnj;خندد. سوالم را دوباره می&zwnj;پرسم.) من خودم یک عمر است دارم فیلم بازی می&zwnj;کنم. فیلم چی؟ کسی نیستم که فیلمم به درد بخورد. اهل دیزی و کوبیده هستید؟ آمبولی هستم. کباب برایم ضرر دارد. ولی دوست دارید. کیفیت غذا در سطح بین&zwnj;المللی برایم مهم است. غذا خوردن لذت بزرگی است. دستپخت مادرانه؟ وقتی خانوم&zwnj;ها برای پختن عشق و وقت می&zwnj;گذارند، باید برای خوردنش وقت گذاشت. یک ساعت و نیم پای سفره مادرم می&zwnj;نشستم. رکورد دارم. قهوه&zwnj;خانه رفتن؟ خیلی کم می&zwnj;رفتم. به دلیل خاصی. چه دلیلی؟ پیرمردها را دوست دارم. می&zwnj;رفتم محله خودمان می&zwnj;نشستم پای صحبتشان. هنوز هستند؟ نه. پانزده سالی است قهوه&zwnj;خانه نرفته&zwnj;ام. اولین دستمزد؟ رفتم بازار در فرش&zwnj;فروشی شاگردی کردم. 120 تومان جمع کردم. چه کارش کردید؟ یک نفر سرم کلاه گذاشت. از دست رفت. لذت پول درآوردن؟ یک ماشین به نامم است و یک خانه که روی سندش بدهی دارم. همین&zwnj;قدر. وقتی دوستی از دنیا می&zwnj;رود. دوست ندارم برم بیمارستان ملاقات مریض. دلم می&zwnj;گیرد. مخصوصا اگر پیر باشد و رفیق. آینده ورزش ایران؟ ورزش کار عشق است. اگر کار را بسپارند به اهلش... ورزش را با عشق باید اداره کرد. نه مدرک دانشگاهی. الناز اسکندی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)