خشن‌ترین مجموعه‌های تلویزیونی

نکته جالب گزارش این است که 17 مجموعه اسم برده شده در آن، همگی در سال‌های پس از سال 2000 تولید شده و روی آنتن رفته‌ است. این نکته نشان دهنده آن است که با رونق‌گیری فعالیت‌های ویدئویی و از راه رسیدن ماهواره‌ها، خشونت تلویزیونی هم وارد مرحله تازه‌ای شده و میزان آن در مقایسه با سال‌های قبل از آن بیشتر شده است.

اگر زمانی مجموعه‌های تلویزیونی توسط تهیه‌کنندگان دولتی ساخته می‌شد، با ورود به شرایط جدید تهیه‌کنندگان خصوصی هم وارد گود شدند و به کار مجموعه‌سازی با معیارهای خودشان پرداختند. به صورت طبیعی این مجموعه‌ها در شبکه‌های رسمی به نمایش درنیامده و نمی‌آید.

اما واقعیت امر این است که آنها مکانی برای پخش و دیده شدن دارند و نمی‌توان مانع از نمایش آنها شد. تا به حال، اعتراضات عمومی در غرب هم نسبت به این مساله راه به جایی نبرده است.

تهیه‌کنندگان این نوع کارهای خشونت‌ آمیز تلویزیونی معمولا به ذکر این نکته می‌پردازند که معترضان (و کسانی که این مجموعه‌ها را مضر به حال جامعه تشخیص می‌دهند) می‌توانند از تماشای آنها خودداری کنند. همین مساله باعث تلاش بیشتر فعالان اجتماعی برای تدوین قانون جدیدی می‌شود که میزان خشونت موجود در مجموعه‌های تلویزیونی بخش خصوصی را هم تعیین کند.

درام ماجراجویانه «اسپارتاکوس» (2010) در فهرست سایت آی‌.ام.‌دی.‌بی در صدر قرار گرفته و لقب خشن‌ترین مجموعه تلویزیونی را از‌ آن خود کرده است. این مجموعه در زمان پخش خود با اعتراضات زیادی روبه‌رو شد و حتی منتقدان تلویزیونی هم گفته‌اند خشونت موجود در آن، فراتر از حد معمول و میزان پذیرش تماشاگران تلویزیونی است.

بهره‌گیری از خشونت گرافیکی در تلویزیون، با این مجموعه شروع شد، البته بعد از «اسپارتاکوس» مجموعه تلویزیونی دیگری تولید نشد که حاوی این مقدار زیاد خشونت باشد. با این حال، این مجموعه برگ تازه‌ای را در تاریخ خشونت تلویزیونی ارائه کرد. در حالی که عموم مردم و تماشاگران، تصویری ایده‌آل درباره بزرگ‌ترین گلادیاتور تاریخ داشتند (که علیه نظام برده‌برداری قیام کرد) این مجموعه خط بطلانی بر تمام این باورها کشید.

تاریخ همیشه می‌تواند محلی برای ارائه خشونت باشد، بجز تاریخ کهن و گلادیاتورها، جنگ عراق هم بخشی از تاریخ (البته معاصر) است که خشونت را در معرض دید مردم عادی قرار می‌دهد. مجموعه «دره گرگ‌ها: عراق» (2006) دومین کار تلویزیونی خشونت‌بار سایت آی.‌ام.‌دی.‌بی است. قصه مجموعه واقعیت و تخیل را در ارتباط با این جنگ خونین چند ساله در هم می‌آمیزد و بهانه‌ای برای نمایش خشونت‌های مختلف پیدا می‌کند.

این ادعا که جنگ با خشونت و خونریزی و کشتار همراه است، خالی از واقعیت نیست و دست سازندگان مجموعه را باز می‌گذارد تا سیلابی از خون روی صفحه تلویزیون به راه بیندازند. سازندگان مجموعه زندان ابوغریب را هم از یاد نبرده و به بازسازی صحنه‌های شکنجه در آن هم پرداخته‌اند.

وایکینگ‌ها (2013) و «پل» (2011) دو مجموعه بعدی فهرست است. در این مجموعه اخیر، پیدا شدن جسدی در پل ارتباطی بین دانمارک و سوئد، زمینه را برای نمایش انواع و اقسام قتل‌ها و ضرب و جرح‌های موجود در جامعه شهری فراهم می‌کند. اگرچه یک بازرس دانمارکی در قصه مجموعه به دنبال پیدا کردن قاتل نیمه‌دیوانه است، اما فعالیت‌های او مانع از آن نمی‌شود که خشونت معاصر در عریان‌ترین شکل آن به نمایش درنیاید.

«بازی تاج و تخت» (2011)، «قدم‌زنی مردگان» (2010) و دکستر (2006) هم از جمله مجموعه‌های آشنا و پرسر و صدای سال‌های اخیر است که به دلیل خشونت افراطی موجود در آنها، در بین فهرست آی‌.ام‌.دی.‌بی حضور دارند.

قاب کوچک (ضمیمه شنبه روزنامه جام جم)