آوازی در همین نزدیکی

عنوان بازی: Farcry 4

پلتفرم: Xbox360، Xbox One، PS3، PS4، PC

ناشر: Ubisoft

سازنده: Ubisoft Montreal

سبک: اکشن اول شخص جهان باز

امتیاز: 7

زمان زیادی از ورود یوبی‌سافت به عرصه‌ جاه‌طلبانه‌ بازی‌های جهان باز می‌گذرد. در این مدت این شرکت عناوینی عرضه‌ کرده که گاهی مانند توفانی سهمگین گرد و خاک کرده و هر کدام به نوبه‌ خود انقلابی را در عرصه‌ سرگرمی پدید آورده‌اند و بعضی دیگر هم با قدم‌های آرام، پا جای پای بزرگان گذاشته‌اند.

دو نسل پیش، همه الکترونیک‌آرتز را به عنوان پول‌پرست‌ترین شرکت می‌شناختند، زیرا با استفاده از نام‌های اقتباسی و عرضه‌ بازی‌های سطحی، سود کلان به جیب می‌زد؛ حال آن که برای بازیکنان فقط ملال و شکوه می‌ماند. ظاهرا بیشتر شرکت‌های بازیسازی از آن برنامه‌ مالی که حتی خود الکترونیک‌آرتز هم چند سالی است کم و بیش از آن رویگردان شده و با عبرت گرفتن از آن تصمیمات خود را با هوشمندی بیشتری اتخاذ می‌کنند.

امروز کپکام، اکتیویژن، یوبی‌سافت و چند کمپانی دیگر هم به جمع این گروه پیوسته‌اند. در موردی مثل کپکام، این موضوع به وضوح دیده می‌شود و در مواردی مثل اکتیویژن و یوبی‌سافت شاهد نگرش‌های عقلانی‌تری هستیم. استراتژی خاصی که یوبی‌سافت طی این چند سال در پیش گرفته، بسادگی از بازی‌های اخیرش قابل فهم است. فرنچایزهای بزرگ این شرکت (Assassin’s Creed، Farcry و Watch Dogs) شباهت‌های غیرقابل انکاری با یکدیگر دارند. اکثرا از یک فرمول خاص برای سبک جهان باز خود بهره می‌برند.

خوشبختانه سری فارکرای هنوز غرق این دور باطل نشده (اتفاقا سری AC از آن قرض‌ها گرفته است) و قسمت جدید آن هم تا حد زیادی قابل توصیه است. مراحل داستانی بازی چندان چنگی به دل نمی‌زنند. در عوض، مراحل غیرداستانی که جوهره‌ رنگین فارکرای 3 را تشکیل می‌دادند، به همان قوت حضور دارند و کسی که اهل گشت و گذار و کشف زیر و بم نقشه‌ای پهناور باشد، دست خالی از دنیای آن برنمی‌گردد.

داستان بازی در کایرات، منطقه‌ای خیالی واقع در هیمالیای نپال رخ می‌دهد. این منطقه تحت نفوذ یک رژیم مستبد است که در راسش پیگان مینگ قرار دارد. نقش اول بازی Ajay Ghale است. یک دورگه‌ کایراتی ـ آمریکایی که برای پخش کردن خاکستر جسد مادرش به کایرات سفر کرده است. دیری نمی‌پاید که آجِی درگیر جنگی بین مینگ و گروه مقاومت «طریق زرین» می‌شود. طریق زرین گروهی است که مادر آجی در تشکیل آن سهیم بوده است. از اینجا با بازیکن است که راه خود را انتخاب کند و با طریق زرین یا مینگ همدست شده و یکی از پایان‌های مختلف بازی را مشاهده کند.

خط سیر اصلی بازی آن طور که باید بازیکن را درگیر نمی‌کند. همان طور که گفته شد، داستان بازی تکان‌دهنده است، اما از القای پیامی قابل تامل عاجز می‌ماند. دیالوگ‌هایی در وصف سیاست و بازی‌های آن ادا می‌شود که از فضایی مفهومی خبر می‌دهد؛ حال آن که اصل بازی با این سخنان در تضاد است و به طور کلی همخوانی نداشتن فضای تفریحی بازی با داستان مفهوم‌گرایانه چندان به مذاق خوش نمی‌آید. نقش منفی داستان هم که گل سرسبد آن محسوب می‌شود، بیشتر بازی در غیبت به سر می‌برد. انگار سازندگان عمدا یا سهوا نتوانسته‌اند از آن بهره‌ لازم را ببرند.

پس از این که از قید روایت نه‌چندان گیرای بازی رها شدید، نوبت نقشه‌ عظیم بازی و غرق شدن در ماموریت‌های بی‌شمار آن است که هر کدام به نوبه‌ خود جذابیتی اساسی دارد. مثل فارکرای 3، گزینه‌های زیادی برای حل هر ماموریت وجود دارد. می‌توانید راه مخفی‌کاری را پیش بگیرید، یا با بی‌پروایی تمام به دل دشمن بزنید، یا از محیط کمک بگیرید. مثلا کافی است تکه‌ای گوشت به حیطه‌ استقرار دشمنان پرت کنید تا در اندک زمانی یکی از گربه‌سانان درنده‌ ساکن جنگل به محیط حمله‌ور شده و دشمنانتان را بدرد. در همان حال می‌توانید با پرتاب یک کوکتل مولوتف، در عین بی‌رحمی، حیوان زبان بسته را با دشمنان، یکجا زغال کنید. البته وقتی به این فکر کنید که همان حیوان زبان بسته پس از دریدن دشمنان، آرواره‌هایش را برای شما باز خواهد کرد، این اقدام بیرحمانه، به نظر زیرکانه خواهد آمد.

اگر هم به گربه‌سانان راضی نیستید، می‌توانید سوار یکی از فیل‌های درون جنگل شوید. در یکی از ماموریت‌های بازی، استفاده‌ خوبی از این پوست کلفتان می‌برید. سوار بر این ماموت‌زاده‌های قدر، کنار زدن خودروهای دشمن و به هوا پرت کردن پیاده‌نظام‌هایشان واقعا لذتبخش است.

این قسمت از بازی هم سختی‌های خودش را دارد، اما هیچ کدام از سختی‌های این بازی بدون راه‌حل نیست. برای مراحل مخفی‌کاری، تیر و کمان افاقه می‌کند و در تنگنا می‌توانید ژتونی خرج احضار یک همراه هوش مصنوعی کنید. از آن بهتر، می‌توانید یکی از دوستانتان را به همکاری دعوت کنید. یکی از بزرگ‌ترین لذت‌های بازی آویزان شدن از ژیروکوپتر‌هاست؛ در حالی که همدست‌تان ارتفاع می‌گیرد. فرض کنید وسط آسمان هلیکوپتر دشمن به شما نزدیک شود، می‌توانید آن را با یک موشک از بین ببرید یا این که همدست‌تان شما را نزدیک‌تر برده و از جلو با شاتگان خلبان هلیکوپتر را بزنید.

از مزیت‌های بازی می‌توان به گزینه‌ رانندگی خودکار اشاره کرد که در زمان تعقیب و گریز واقعا به کار می‌آید. از بدی‌های آن می‌توان به خودمختاری بازی برای تعیین نقاط هدف جدید، براساس هویدا شدن آنها بر نقشه اشاره کرد که اختیار را تا حدی از بازیکن سلب کرده و او را اذیت می‌کند.

در کل، این قسمت از سری بازی‌های فارکرای هم با فعالیت‌های عدیده‌ خوشایند آکنده است. اگر اهل غرق شدن در دنیایی هستید که داستانش برایتان اهمیت چندانی ندارد و می‌خواهید ژرفایش شما را جذب کند، این بازی مناسب سلیقه شماست. ماموریت‌های جانبی بسیار زیاد و فعالیت‌های متفرقه (مثل گرد‌آوری آیتم‌های مختلف برای دوخت کوله‌ بهتر یا ساخت داروهای موثرتر) حالا حالاها وقتتان را بخوبی پر خواهد کرد.

سیاوش شهبازی / کلیک (ضمیمه یکشنبه روزنامه جام جم)