تکل‌های خشن بماند برای همان مستطیل سبز

بچه‌های ما فوتبال که بازی می‌کنند در حالی که پیراهن علی دایی و علی کریمی و فرهاد مجیدی و رضا قوچان‌نژاد و خداداد و کریم باقری و مهدوی‌کیا و... را به تن دارند، خیال می‌کنند که شده‌اند مثل خود آنها. اما این خود آنها همان خود فوتبالیشان است که شادی می‌آفرینند. با فوتبال با ما حرف می‌زنند. گاهی هم جان به لبمان می‌کنند تا ببرند و گاهی جان به لبمان می‌کنند تا از آرژانتین دوست‌داشتنی در فوتبال یک مساوی بگیرند و آخر سر هم دقیقه 91 از مسی این اعجوبه فوتبال جهان گل می‌خورند. مطمئنم همان وقت که توپ توی دروازه ما وارد می‌شود، مثل همان وقت که مسی آن توپ لعنتی را گل کرد فکر و ذهن اشکان دژاگه و مسعود شجاعی و احسان حاج‌صفی و همه آنها پیش ملتی بود که پشت سر فوتبالیست‌هاست که حالا آنها چقدر ناراحتند.درست مثل همان وقتی که خداداد آن گل دوست‌داشتنی را وارد دروازه استرالیا کرد و همه ما، همه ملت بزرگ ایران، انگار که تمام غصه‌ها و مشکلاتشان رفت روی هوا و خداداد و علی دایی و کریم و دیگران به این فکر کردند که وقتی برگشتند ایران چه‌ها که نمی‌شود. به این فکر می‌کردند که حالا در خیابان‌های ایران چه خبر است. یا مثل همان وقت که با مربیگری مایلی‌کهن کره جنوبی را شش تایی کردیم و علی دایی یکه‌تاز آن بازی بود. آری فوتبال چیز دیگری است. فوتبال برای ما یعنی زندگی. فوتبال را می‌شود شعر کرد. می‌شود داستان کرد و سینه به سینه گفت. مثل همان بازی‌های ماندگار که حالا نسل به نسل برای بچه‌هایمان می‌گوییم. حالا مانده‌ایم که داغ دستبند را بر دستان مایلی‌کهن چگونه برای بچه‌هایمان بگوییم. مانده‌ایم که چگونه بگوییم مایلی‌کهن و دایی آن‌قدر برای هم خط و نشان کشیدند که مردم از فوتبال بدشان بیاید و علی کریمی هی از دایی گفت و بد گفت و بد شنید. آقایان فوتبالی به خاطر جامعه کوتاه بیایید. شما صاحب تمام زوایای فوتبال نیستید. تکل‌های خشن را بگذارید برای همان مستطیل سبز و وقتی بیرون هستید مدارا کنید. حــال ما را و بچه‌های ما را بدتر از این نکنید.

جان هر که دوست دارید کوتاه بیایید و دستبند‌های ذهنتان را باز کنید. حرف فوتبال حرف دیگری است!

صولت فروتن‌/‌ جام‌جم