هیئت وایبرباز‌های عزادار!

جام جم سرا به نقل از ایران جوان: از هر طرف صدای «دینگ دینگ» می‌آمد و هر لحظه منتظر بودیم صدای حاجی در بیاید. اما او با متانت همیشگی کارهای هیات را انجام می‌داد. انگار نه انگار که صدای پیام‌های وایبر بچه‌ها روی مخش بود.
اول فکر کردیم حاجی سن و سالش بالا رفته و گوش‌هایش سنگین شده چون به صدای موبایل در عزاداری خیلی حساس بود و امکان نداشت بشنود و تذکر ندهد. اما با گذشت چند روز متوجه سکوت او شدیم. کم کم علت سکوت و صبرش را فهمیدیم. بدون اینکه خودمان متوجه شویم، با گذشت هر شب، «دینگ دینگ»‌ها کمتر و کمتر می‌شد. کمتر گوشی در دست بچه‌ها بود. خیلی دلم می‌خواست بدانم دلیل استفاده کمتر بچه‌ها از شبکه‌های اجتماعی در این شب‌ها چیست! سرعت اینترنت کم شده بود یا یا وایبر قطع شده بود؟!
نه، همه چیز سر جایش بود. دلیل استفاده کمتر بچه‌ها از وایبر را زمانی متوجه شدم که به گوشی خودم نگاه کردم. درست زمانی که می‌خواستم در وایبر حال رضا را بپرسم، او را در حال جفت کردن کفش عزادار‌ها دیدم. محمد دیگر در وایبر برایم پیام نمی‌داد چون کافی بود کمی صدایش را بلند کند تا پیدایم کند.
بعد از عزاداری و شام و پخش نذری، همه دور هم جمع می‌شدیم و از هر دری سخنی به میان می‌آمد و همه در حسینیه با هم گپ می‌زدیم. بر و بچه‌های وایبرباز انگار تازه متوجه شده‌بودند که ارتباط‌های مجازی جای فضای ارتباط واقعی را نمی‌گیرد.