استفاده از ظرفیت دراماتیک مدرسه

مدرسه با دانش‌آموزان، معلمان و مدیران زیادی که دارد یکی از بهترین مکان‌‌ها برای یافتن سوژه و داستان‌هایی است که در تلویزیون و سینما روایت می‌شود. هر دانش‌آموزی برای خودش داستانی دارد که آن را با خود به مدرسه می‌آورد و در بیشتر مواقع آن را بین دوستان و همکلاسی‌های خود گسترش می‌دهد. قصه شخصی یک دانش‌آموز می‌تواند گاهی همه کلاس یا مدرسه را تحت‌الشعاع قرار دهد. همین اتفاق برای معلمان هم می‌تواند رخ دهد. همه ما می‌دانیم که معلم نباید مسائل شخصی‌ را همراه خود به مدرسه بیاورد و آنها را در روابط و تدریس‌اش دخیل کند، اما این را هم می‌دانیم که بیشتر معلمان از این مهارت برخوردار نیستند و همین موضوع روی ارتباط‌گیری آنها با بچه‌‌ها و تدریس‌‌شان تاثیر می‌گذارد. معلمان هم مثل همه مردم می‌توانند روزهایی خوب باشند و برخی روزها حال خوشی نداشته باشند و همین موضوع می‌تواند از این افراد شخصیت‌‌های دراماتیکی بسازد که بیننده زیادی را به خود جلب کند. اما واقعیت این است که سال‌هاست از ظرفیت مدرسه و آدم‌‌های آن در فیلم‌های سینمایی یا سریال‌‌های تلویزیونی لازم استفاده نمی‌شود و معمولا معلمان افراد فرشته‌خویی به تصویر کشیده می‌شوند که بجز خیرخواهی و گذشت و ایثار هیچ صفت بدی برای دانش‌آموزان ندارند، اما همان‌طور که گفته شد معلم‌‌ها هم آدمیزاد هستند با همه آزمون و خطاهای دیگر آدم‌ها که بهتر است در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیون که فراگیری بیشتری نسبت به فیلم‌های سینمایی دارند، به نمایش گذاشته شوند. یکی از بهترین نمونه این آثار که در تلویزیون ساخته شده و هنوز هم در بازپخش‌‌ها مخاطبان زیادی دارد، مجموعه قصه‌‌های مجید ساخته کیومرث پوراحمد است.در این مجموعه معلمانی هم به نمایش گذاشته شده‌اند که از صفات فرشته‌‌‌گونه فاصله دارند و رفتار و خصلت‌های اخلاقی آنها باعث ایجاد اضطراب و تنش در دانش‌آموزی مانند مجید می‌شود. تلویزیون رسانه‌ای آموزشی است که با معرفی شخصیت‌های الگو می‌تواند به دیگران آموزش دهد که چگونه باشند و چگونه رفتار کنند، اما گاهی سرپوش گذاشتن روی نقاط‌ضعف معلمان یا حتی دانش‌آموزانی که ناهنجاری‌های رفتاری دارند، باعث می‌شود که کلیت مدرسه به عنوان مکانی بدون عیب و نقص معرفی شود در حالی‌که واقعیت چیز دیگری است.