نادر سفید دره!

وقتی نخستین بار قدم به تحریریه باصفای روزنامه جام‌جم گذاشتم هدفم تلاش مضاعف برای اثبات توانایی‌های اندیشه‌ای و قلمی خودم و فراهم آوردن خوراک مناسب فرهـــــنگی بخصوص از جنس سینمایی‌اش برای مخاطبان فهیم بود که البته هنوز و همچنان این قصد و غرض فی‌نفسه ارزشمند باقی است، اما اصلا تصور نمی‌کردم مقدمات این خوراک فرهنگی با خوراک واقعی درهم بیامیزد و در نهایت موجب افزایش وزنم از 52 کیلو به 67 کیلو شود!

شاید این جهش وزنی چندان هم عجیب و غیرمنتظره نباشد، وقتی بدانید یکی از قهرمانان دوست داشتنی سینمایی‌ام شخصیت نادر سیاه دره در فیلم ماندگار «هیچ» عبدالرضا کاهانی است که با بازی تماشایی بازیگر محبوبم مهدی هاشمی برای همیشه در حافظه سینمایی ایران حک شد. نادر آدم چندش‌آور و بی‌خاصیتی بود که به دلیل اتفاقی غریب، بدنش کلیه اضافه تولید می‌کرد و با ولع سیری‌ناپذیری دخل همه غذاها و خوراکی‌های پیرامونش را می‌آورد، اما نمی‌دانم چرا این همذات‌پنداری با نقش پنج سال پس از تماشای فیلم به سراغم آمد و خودش را در وعده‌های ناهار و در رستوران روزنامه جام‌جم نمایان کرده است؟!

البته صحبت‌های شنیدنی همکاران به هنگام صرف غذا نیز در این میان بی‌تاثیر نیست، آنها بقدری زیبا سخن می‌گویند که آدم بیشتر ترجیح می‌دهد شنونده و خورنده باشد تا متکلم وحده! خدای ناکرده خلط مبحث نشود و ذهنتان به سمت خوشمزگی غذاها نرود، اتفاقا به کوری چشم حسودان کیفیت غذایی روزنامه به قدری بالاست که تیم آشپزی مثل مربیان تیم‌های فوتبال عربی دو هفته در میان جایـــشان را به گروه جدیدی می‌دهند!

اما از آنجا که تمام این افزایش وزن فقط در ناحیه شکم متجلی می‌شود و نم‌نمک موجب عدم تناسب اندام بنده شده و همه داشته‌های لباسی مرا بی‌کاربرد کرده، عزم آن دارم که عجالتا دو تا از چهارگوشه رستوران روزنامه را بوسیده و از این به بعد کمتر پرخوری کنم و آن دره سیاه بی‌سیرمونی را به رنگ سفید مزین نمایم! این توبه شکمی با نزدیکی ماه رمضان و تعطیلی یک ماهه رستوران چندان هم دور از دسترس نیست. دعا بفرمایید.

علی رستگار / گروه فرهنگ و هنر