سالی به رنگ خلاقیت برای تلویزیون

ترکیب فانتزی و خیال در «آب‌پریا»

مرضیه برومند با تجربه‌ای طولانی در ساخت مجموعه‌های تلویزیونی، این بار در «آب‌پریا» به سراغ قصه‌ای بشدت فانتزی رفته و خیال و واقعیت را در هم تنیده است. قصه این کار درباره سه پری است که برای نجات جان بی‌بی آب‌پری از چنگ دیوی به نام اپوش به ایران سفر کرده و در این راه با مشکلات پیچیده‌ای مواجه می‌شوند. ریتم دلپذیر کار همراه با بازی‌های بسیار خوب بازیگرانش بویژه هنگامه مفید و بهناز جعفری از نقاط قوت این مجموعه است که به شکل مطلوبی پیام ارزشمند خود در زمینه مصرف صحیح آب را به مخاطبانش منتقل می‌کند. با این حال پخش نوروزی آب‌پریا از شبکه دو، آن هم در رقابت با رقبای قدری همچون «پایتخت 2» و «کلاه قرمزی»، آن را تاحدودی سرافراز از میدان بیرون آورد.

هوشمندی سازندگان «کلاه قرمزی»

شبکه دو سیما در دو سه سال اخیر روی کلاه قرمزی و دوستانش سرمایه‌گذاری کرده و در مواجهه با مخاطبان به نتیجه خوبی هم رسیده است. ایرج طهماسب و حمید جبلی به عنوان مرکز ثقل سریال کلاه قرمزی با استفاده از هوش والا و تجربه چند ساله خود برنامه‌ای را تدارک دیدند که طیف متنوعی از مخاطبان را مجذوب خویش کرد که در این میان نباید از حضور شخصیت‌های جدید عروسکی چون فامیل دور، جیگر، ببعی، گابی و پسرعمه‌زا بسادگی گذشت؛ شخصیت‌های جذابی که به مرور، کلاه قرمزی را به حاشیه کشیدند و خود را به کار تحمیل کردند. دیدنی‌ترین بخش جنگ نوروزی کلاه قرمزی که البته بیشتر برای مخاطب بزرگسال جذاب به نظر می‌رسید، اجرای تئاتر با محوریت نمایشنامه‌‌های مهمی همچون اتللو و هملت البته به سبک کلاه قرمزی بود که شیرینی آن تا مدتی زیر زبان مخاطبان می‌ماند.

ترکیب موفق یک مثلث در «پژمان»

مثلث برادران قاسمخانی و سروش صحت در سال‌های اخیر به تولید آثاری جذاب و پرمخاطب ختم شده که نمونه‌اش را پیش از این در «ساختمان پزشکان» شاهد بوده‌ایم. این مثلث امسال با «پژمان» حضوری موفق داشت و مخاطبان بسیاری را پای گیرنده‌ها نشاند. پژمان، داستان فوتبالیست بازنشسته‌ای است که موقعیت فعلی‌اش را قبول نکرده و از راه‌های مختلف به دنبال بازگشت به مستطیل سبز است. حضور پژمان جمشیدی (بازیکن سال‌های نه‌چندان دور پرسپولیس و تیم ملی) در نقش خود بزرگ‌ترین ریسک سازندگان این مجموعه بود که با موفقیت روبه‌رو شد که بخش مهمی از آن به بازی روان و بشدت غافلگیرکننده و دور از انتظار جمشیدی در نقش خود بازمی‌گردد. او با جسارتی مثال‌زدنی، شوخی‌های درخشان قاسمخانی‌ها را که به هجو بسیار نزدیک است، به اجرا درآورد و لحظات شیرینی را برای مخاطبانش به ارمغان آورد. در این خصوص البته نباید از کارگردانی سروش صحت و نقش او در خلق این شخصیت براحتی گذشت. موسیقی بسیار جذاب و شنیدنی گروه دنگ شو در تیتراژ پایانی پژمان نیز یکی از عوامل جذابیت این مجموعه تلویزیونی پرمخاطب سال 92 بود که مخاطب را با حالی خوش بدرقه می‌کرد.

تحولات برنامه «ورزش از نگاه دو»

این برنامه قدیمی ورزشی که سال‌ها جمعه‌شب‌ها روی آنتن می‌رفت، امسال سروشکل تازه‌ای به خود گرفت و به اصطلاح پوست انداخت؛ برنامه‌ای چالشی در حیطه ورزش‌های مختلف (نه فقط فوتبال) که تلاش زیادی برای نزدیک نشدن به «نود» فردوسی‌پور دارد. نزدیک شدن به خط قرمزهای ورزش، ادعای ورزش از نگاه دو دوره جدید است که تا حدودی هم تحقق پیدا کرده است. استفاده از یک اسپانسر قوی ایده هوشمندانه تهیه‌کننده این برنامه برای هرچه بهتر شدن آن بوده که هفته گذشته با دعوت از بازیکن سابق افسانه‌ای تیم ملی آلمان (لوتار ماتیوس) عینیت پیدا کرد. استفاده از علی دایی در کنار ماتیوس در این برنامه زنده نیز ایده خوبی برای پربارتر شدن آن بود. با همه اینها ورزش از نگاه دو تا اینجا توانسته رقیبی جدی برای نود باشد و مخاطبان ورزش‌دوست بسیاری را با اجرای مجریانش (بویژه میثم زمان‌آبادی) پای این برنامه بنشاند که با توجه به مدت زمان کوتاه شروع دوره جدید، امیدوارکننده به نظر می‌رسد.

روند رو به رشد «هفت»

مهم‌ترین برنامه چالشی در حوزه سینما با عنوان «هفت» امسال روند رو به رشدی داشت که علت آن بیش از هرچیز دیگر به مسلط شدن تیم جدید تولید در حیطه سینما و فاصله گرفتن از سایه هفت قدیم بازمی‌گردد. امسال و با آغاز جشنواره فیلم فجر تب جشنواره در طیف‌های مختلف جامعه علاقه‌مند به سینمای ایران بالا رفت. هفت نیز در راستای این تب سینمایی در دهه جشن‌های انقلاب هرشب برنامه‌ای زنده با مدت زمانی نزدیک به سه ساعت را روی آنتن برد؛ کاری سخت و فشرده که مورد توجه علاقه‌مندان سینما قرار گرفت و آنان را تا ساعات اولیه بامداد جذب خود کرد. توجه بیشتر به بخش خبری نقطه قوت این ویژه‌برنامه است که با حضور سه خبرنگار سروشکل حرفه‌ای‌تری به خود گرفت و در عین حال از ریتم تند و سریعی برخوردار بود. بخش گفت‌وگو با کارگردان و عوامل فیلم‌هایی که همان روز در برج میلاد به نمایش درآمده جذابیت‌های زیادی داشت، گرچه مظلوم‌ترین بخش هفت یعنی نقد فیلم را تحت تاثیر قرار داد و به آن آسیب زد. با همه اینها محمود گبرلو در این ویژه‌برنامه جشنواره فیلم فجر نشان داد مسلط‌تر از قبل در بعد اجرا شده و در گرمتر کردن بحث‌های چالشی از محافظه‌کاری همیشگی‌اش تا حدودی فاصله گرفته است که می‌تواند برگ برنده هفت در سال پیش رو باشد.

محمد جلیلوند/ ضمیمه قاب کوچک