روزهای آخر اسفند...

کمی دورتر حتی که آش شورتر از اینها بود، برای خرید عید ظاهرا قرار بر بردن بچه‌ها نبود و معمولا پدر خانواده همه را با یک تا چند سایز بزرگ‌تر برای بچه‌ها خرید می‌کرد و حرفی از حق انتخاب بچه‌ها نبود، اما این وسط‌ها یعنی فاصله میان نسل قدیم‌تر و جدیدتر، نسلی بود که اتفاقا حق انتخاب داشت و برای خرید نوروزی والدینشان را همراهی می‌کردند، اما حواسشان بود که به اندازه توان مالی والدینشان و حتی کمتر از آن انتخاب کنند.

نمی خواهم برای این نسل‌کم توقع، اسم دهه پنجاهی یا شصتی بگذارم، حتی کلمات نسل قدیم و جدید هم این روزها بار مثبت یا منفی گرفته‌ است، صحبت فقط از زمان و آدم‌هایی است که ظاهرا بیشتر به فکر هم بودند، چه در قالب خانواده و چه در دیگر نقش‌های اجتماعی که به عهده داشتند.

این روزها اما، اگر دقت کنید در مراکز خرید، والدین و فرزندانی را می‌بینید که خرید نوروزی بیشتر برایشان چالش است تا شادی و تفریح.

تورم، پایین آمدن قدرت خرید و مشکلات اقتصادی خانواده‌ها لزوما نمی‌تواند دلیل اصلی این وضع باشد، به عبارتی فراتر از مسائل اقتصادی، توقعاتی از دو سمت مطرح می‌شود که کار را به دلخوری و بحث و جدل می‌کشاند.

از یک سو فرزندانی هستند که هر آنچه می‌بینند، می‌خواهند و بر خواسته‌های خود اصرار دارند و از سوی دیگر والدینی هستند که از سال‌ها قبل برای این‌که شبیه والدین سختگیرشان نشوند، در عملی کردن توقعات فرزندانشان بی محابا پیش رفته‌اند، فارغ از این‌که اندازه توقعات بچه‌ها مثل خودشان بزرگ می‌شود و به جایی می‌رسد که دیگر براحتی قابل برآورده شدن نیست.

این روزهای آخر سال، به اندازه کافی شلوغ و پرتنش هست، همه مشغول انجام کارهای عقب افتاده و برنامه‌ریزی هستند، با این تفاسیر سپری کردن این روزها با تنش و دلخوری فقط طعم و بوی خوش سال نو و بهار را خراب می‌کند، بهتر است این روزها بیشتر از هر زمان دیگر هوای همدیگر را داشته باشیم.

مستوره برادران نصیری / دبیر گروه جامعه