دوومیدانی ایران به زبان روسی صحبت می کند

به گزارش جام جم ورزشی، دوومیدانی ایران امروز با رشته پرتاب دیسک در جهان شناخته شده و این امر نیز مرهون درخشش احسان حدادی تک ستاره این رشته است. با این حال این رشته شامل مواد زیادی در پرش ها، پرتاب ها، دوها و مواد ترکیبی است، اما در حال حاضر و در کنار پرتاب دیسک، شاهد درخشش ورزشکارانمان در مواد نیمه استقامت ( دوهای 800 و 1500 متر) و پرتاب چکش در سطح آسیا هستیم.

دوومیدانی ایران در 30 سال گذشته توانست در برخی مواد به یکباره رکوردهای خود را در برخی رشته ها جابجا کند و حتی به رده دوم آسیا نیز ارتقا پیدا کند.

با نگاهی به تاریخچه دوومیدانی ایران در 20 سال گذشته، شاید بتوان به نوعی متوجه دلیل درخشش دوومیدانی ایران در برخی رشته های شد.

کشورهای بلاروس و اوکراین در دوومیدانی جهان در رشته های پرتابی و پرش ها صاحب سبک و عنوان در سطح اروپا هستند و

همین امر نیز موجب شد، زمانی که این 2 کشور به عنوان کمپ تمرینی از سوی مسئولان فدراسیون دوومیدانی در سالهای نه چندان دور تعیین شوند، استعدادهای ایرانی نیز در این رشته ها رشد و در نهایت بدرخشند.

اعزام ورزشکاران شناسایی شده به عنوان استعداد در رده های سنی 17 تا 18 سال در مقاطع مختلف زمانی به این کشورها و تمرین زیر نظر مربیان روس فرصتی شد تا دوومیدانی ایران نیز در این مواد رشد کند، اما کار به همین جا ختم نشد، وقتی به حضور مربیان خارجی در طول این سالها در ایران نگاه می کنیم، باز شاهد حضور مربیانی از این دو کشور در ایران هستیم که شاید دلیل اصلی حضور آنها در ایران درخواست ورزشکارانی بوده که در اردوهای این دو کشور با آنها تمرین می کرده اند.

در کنار این مسئله نباید بحث هزینه را نیز از نظر دور داشت. مربیان این کشورها همیشه نسبت به مربیان اروپایی قیمت پایین تری درخواست کرده اند، به علاوه زبان روسی نیز به عنوان  راه ارتباط کلامی مزید بر علت بود. اکثر ورزشکاران ما در سطح اول به زبان روسی مسلط هستند و این به واسطه هوش و توان بالای آنها در فراگیری بوده است که با اولین اعزام به این کشورها زبان آنها را آموخته اند.

احسان حدادی پس از قهرمانی در بازی های آسیایی دوحه به عنوان اولین گام طلایی برای صعود به قله دوومیدانی جهان، در پاسخ به خبرنگاران خارجی به زبان روسی صحبت کرد. احسان به سبک روسی و با برنامه مربی روس تمرین می کند.

دیگر ورزشکاران ما نیز در مواد پرش ها و پرتاب ها همین شرایط را دارند و هنوز هم کمپ اصلی تمرینی آنها کشورهای بلاروس و اوکراین است.

هر چند که در این میان حاشیه های زیادی نیز بر این موضوع نگاشته و مطرح شد، اما مسئله مهم این است که ورزشکاران ما ترجیح می دهند در این کشورها تمرین کنند و این امر تا به امروز نیز نتیجه بخش بوده است.

*اردوهای برون مرزی ارزان تر از حضور مربی خارجی بوده است

حضور مربی خارجی در ایران هزینه بالایی برای فدراسیون دوومیدانی در بر دارد، که یکی از دلایل آن اختصاصی بودن مربی است. امری که شاید فقط برای ورزشکاران رده نخست جهان مطرح باشد، اما زمانی که ورزشکاران ما راهی اردوهای برون مرزی می شوند با مربیانی کار می کنند که شاگردان دیگری نیز دارند و این امر خود موجب پایین آمدن هزینه می شود.

*هیچ گاه مربیان ایرانی فرصت کار در کنار مربیان خارجی را پیدا نکردند

وقتی پای صحبت برخی مربیان و کارشناسان دوومیدانی ایران می نشینیم عموما بر این عقیده هستند که فدراسیون می تواند استفاده بیشتری از حضور مربیان خارجی ببرد. متاسفانه تا کنون هیچ مربی ایرانی این اجازه را نداشته که در کنار مربیان خارجی حضور پیدا کند تا از روش های جدید استفاده کند و یا مربیان خارجی حاضر در ایران عموما به شکل اختصاصی به کار گرفته شده اند، در حالی که ورزشکاران دیگر در همان ماده هم می توانند از حضور مربی استفاده کنند.

*دوومیدانی کاران دختر به اردوی برون مرزی اعزام شوند رشد می کنند.

در بخش زنان شرایط از این هم بدتر است. دوومیدانی ما فاصله زیادی از رقیبان خود در سطح آسیا و منطقه دارد.

هنوز شرایط اعزام ورزشکاران دختر ما به اردوهای برون مرزی فراهم نیست و حضور مربی خارجی نیز به سختی بوده است.

شاید اگر این فرصت برای دختران نیز فراهم شود شاهد درخشش ستارهای فراوانی حداقل در سطح آسیا باشیم.

*اگر در آفریقا کمپ می زدیم امروز در دوها رقیب جهانی بودیم

کشور ایران به دلیل تنوع آب و هوایی و جغرافیایی  و پتانسیل انسانی همواره فرصت رشد در همه رشته های ورزشی را داشته است.

درخشش تک ستاره های ایران در اکثر رشته خود دلیلی بر این مدعا است، اما مسئله مهم چگونگی تحت پوشش قرار گرفتن آنها است.

شاید اگر دوومیدانی ایران کمپ های خود را در 20 سال گذشته در کشورهای آفریقایی برپا کرده بود، امروز دونده های ما در المپیک سکو نشین بودند، اما شرایط راحت رفت آمد به کشورهای اروپای شرقی و هزینه پایین زندگی و امکانات در این کشورها فرصت را برای بروز استعدادهای ایرانی در پرتاب ها و پرش ها فراهم کرد، هر چند که این کمپ ها و حمایت ها ادامه دار نبود و در همان مقطع زمانی باقی ماند، چرا که اگر ادامه داشت شاید امروز در المپیک به جای یک ورزشکار مدال آور، شاهد سکو نشینی ایرانیان بیشتری بودیم.

گزارش: پروین ایمانی